"Oh ja, absoluut", hoor ik mezelf zeggen tegen mevrouw G., die de bijles regelt. "Ik heb eindexamen Duits en Frans gedaan, dus ik kan best die stuff, eh, die stof uit leggen aan een paar mensen uit de eerste. "Okee, doen we dat", zegt mevrouw G. "Dan mag je dinsdag aan twee leerlingen bijles Duits geven, en woensdag bijles Frans...Het zijn wel leerlingen die er iedere keer uit worden gestuurd."
Pas als ik 't gebouw uit ben, en buiten het gevangenis-achtige hek vol scherpe punten sta, dringt het tot me door met een schok van heel veel volt: "Hellup, ik ben juf!"
Als er iets is wat ik nooit wilde worden...dan is dat juf. Of docent, leraar, leerkracht, onderwijzer, of hoe je het ook maar wil noemen. In ieder geval zo'n figuur die bij een bord staat, nooit weet hoe de dvd-speler werkt, en die heel erg z'n best doet om iets uit te leggen. Aan een groep verveelde jongere persoontjes, die 't ten eerste niks kan schelen en ten tweede veel liever wat anders zouden doen. Daarom wist ik vanaf groep 4 -want toen begon het klassikale Grote Vervelen- heel erg zeker: alles behalve juf. Bioloog, dat wilde ik worden. En tegelijkertijd natuurfotograaf, en dat dan weer combineren met taarten bakken en boeken schrijven. Ja, zo zag m'n toekomst eruit.
Relax mensen, dat wil niet zeggen dat ik als schoolkind, bruggup en irripuber al m'n leraren heel erg stom vond. Integendeel, veel van hen waren juist coole, interessante en inspirerende mensen (behalve een vreselijk vreemde wiskundeleraar, maar daardoor heb ik wel gelijk een gespreksonderwerp als ik een oud-schoolgenoot tegen kom). Eigenlijk kon ik het beter vinden met de leraren dan met de andere kids, want ik was een leergierig boekenwurmpje. Maar om voor een klas te staan...en "Der des dem den" in 't hoofd van een ADHD-brugpieper uit te leggen? Ik ga nog liever iglo's stofzuigen op de Noordpool!
Geen wonder dat ik na m'n Engels de opleiding voor leraar in die taal angstvallig vermeden heb. Iedere keer als ik 'm tegen kwam, liep ik een straatje om. Tja, maar toen hield m'n stufi op. Diezelfde maand kwam iemand van een middelbare school bijles-luitjes ronselen op m'n studentenvereniging. "Echt iets voor jou!", riepen m'n kringzusjes. Inderdaad, ik vind 't leuk om dingen uit te leggen, anderen te helpen iets beter te snappen. Vandaar dat ik opeens dat ik bijlesjuf Engels, Frans en Duits voor hele kleine groepjes dreig te worden...Dinsdag komt steeds en steeds dichterbij.
Maar dan, net als ik probeer m'n morsdode Duits op te frissen, krijg ik een mailtje van mevrouw G. "Beste Solveig, je leerlingen zijn er weer 's uitgestuurd, en moeten dinsdag en woensdag het achtste
nakomen, en dus pas vanaf volgende week bij bijles zijn." Pfoe. Ik hoef deze week gelukkig nog GEEN juf Solveig te zijn!
Pas als ik 't gebouw uit ben, en buiten het gevangenis-achtige hek vol scherpe punten sta, dringt het tot me door met een schok van heel veel volt: "Hellup, ik ben juf!"
Als er iets is wat ik nooit wilde worden...dan is dat juf. Of docent, leraar, leerkracht, onderwijzer, of hoe je het ook maar wil noemen. In ieder geval zo'n figuur die bij een bord staat, nooit weet hoe de dvd-speler werkt, en die heel erg z'n best doet om iets uit te leggen. Aan een groep verveelde jongere persoontjes, die 't ten eerste niks kan schelen en ten tweede veel liever wat anders zouden doen. Daarom wist ik vanaf groep 4 -want toen begon het klassikale Grote Vervelen- heel erg zeker: alles behalve juf. Bioloog, dat wilde ik worden. En tegelijkertijd natuurfotograaf, en dat dan weer combineren met taarten bakken en boeken schrijven. Ja, zo zag m'n toekomst eruit.
Relax mensen, dat wil niet zeggen dat ik als schoolkind, bruggup en irripuber al m'n leraren heel erg stom vond. Integendeel, veel van hen waren juist coole, interessante en inspirerende mensen (behalve een vreselijk vreemde wiskundeleraar, maar daardoor heb ik wel gelijk een gespreksonderwerp als ik een oud-schoolgenoot tegen kom). Eigenlijk kon ik het beter vinden met de leraren dan met de andere kids, want ik was een leergierig boekenwurmpje. Maar om voor een klas te staan...en "Der des dem den" in 't hoofd van een ADHD-brugpieper uit te leggen? Ik ga nog liever iglo's stofzuigen op de Noordpool!
Geen wonder dat ik na m'n Engels de opleiding voor leraar in die taal angstvallig vermeden heb. Iedere keer als ik 'm tegen kwam, liep ik een straatje om. Tja, maar toen hield m'n stufi op. Diezelfde maand kwam iemand van een middelbare school bijles-luitjes ronselen op m'n studentenvereniging. "Echt iets voor jou!", riepen m'n kringzusjes. Inderdaad, ik vind 't leuk om dingen uit te leggen, anderen te helpen iets beter te snappen. Vandaar dat ik opeens dat ik bijlesjuf Engels, Frans en Duits voor hele kleine groepjes dreig te worden...Dinsdag komt steeds en steeds dichterbij.
Maar dan, net als ik probeer m'n morsdode Duits op te frissen, krijg ik een mailtje van mevrouw G. "Beste Solveig, je leerlingen zijn er weer 's uitgestuurd, en moeten dinsdag en woensdag het achtste
nakomen, en dus pas vanaf volgende week bij bijles zijn." Pfoe. Ik hoef deze week gelukkig nog GEEN juf Solveig te zijn!
Log in om te reageren.
