Zondagmiddag was ik op de tweewekelijkse kring van mijn kerk en het oud-Hollandse Kringmomenten Inplannen was aangebroken. Agenda’s, mobieltjes en ander elektronisch maatwerk werd erbij gepakt en het feest begon: zoveel april? Nee, want dan is het Witte Donderdag. Die en die juni? Nee, dan is het Hemelvaart. Week later dan? Nee, dan zijn we op Opwekking.
Ik weet niet wat het is met mij en Opwekking. Enerzijds krijg ik golven van jeugdige melancholie over mij heen als ik denk aan de kerk waarin ik ben opgegroeid, waar veelvuldig uit het vrolijk vlammenboek werd gezongen. Anderzijds ervaar ik een steeds grotere afstand tot de jubel- en juichstemming, veroorzaakt door een sinds mijn studententijd sterk toegenomen praise moeheid. In een vlaag van Charles Wesleyaanse dichterlijkheid schreef ik vorig voorjaar spontaan een episch loflied op de bundel, wat het midden houdt tussen Klaaglied en Haatpsalm, waarvoor bij voorbaat mijn excuses. De wereld is slechts theater voor de Spotter.
Mijn bundel in het geel
Ik ken jou al vele jaren, ben van jongs af aan met jou vertrouwd
Maar ik begin steeds meer te ervaren dat de inhoud mij meer en meer benauwt
Want waarom steeds die nieuwe nummers, elk jaar een CD volgestouwd
Wanneer komt nou toch dat laatste deel, Mijn bundel in het geel?
Je hoort het vaak al aan de eerste klanken en dan komt het er al heel snel op aan
Wie blijft er zitten op de banken en wie gaat er handenzwaaiend staan?
Ik zal het echt nooit leren om Praisend uit mijn dak te gaan
Zwaaien met een vlag is optioneel, Mijn bundel in het geel
De band weet de sfeer goed aan te geven en speelt zoals het hoort
Altijd iets te overdreven hangend op elk mineurakkoord
Het intermezzo laat zich raden: Solo op viool of keyboard
Na vier liedjes last van de keel, Mijn bundel in het geel
Over de tekst ben ik niet echt te spreken, waarom wordt er zo brak vertaald?
En, theologisch bekeken, vraag ik me af of het niveau wel wordt gehaald
Emoties zijn moeilijk te verwoorden, maar moet alles nou echt 3 keer herhaald?
1 keer is soms al te veel, Mijn bundel in het geel
Door de jaren heen bleef ik wachten, wanneer komt nou toch dat ene lied
Maar ondanks al mijn smachten, Zeshonderdzesenzestig kwam er niet
Is het geen prachtplek voor dit liedje? Ik weet zeker, het wordt de favoriet
Want humor maakt echt een geheel, van die bundel in het geel.
Al zou ik van Derek Prince geen kwaad weten, vrijuit ga ik natuurlijk allerminst
Want een plek in de bundel kan ik vergeten, al is dat alleen maar winst
Geduldig hoor je naar mijn klaagzang, En als ik bij Opwekking wordt gelyncht
Dan zie ik jou weer bij het laatste oordeel, Mijn bundel in het geel
Ik weet niet wat het is met mij en Opwekking. Enerzijds krijg ik golven van jeugdige melancholie over mij heen als ik denk aan de kerk waarin ik ben opgegroeid, waar veelvuldig uit het vrolijk vlammenboek werd gezongen. Anderzijds ervaar ik een steeds grotere afstand tot de jubel- en juichstemming, veroorzaakt door een sinds mijn studententijd sterk toegenomen praise moeheid. In een vlaag van Charles Wesleyaanse dichterlijkheid schreef ik vorig voorjaar spontaan een episch loflied op de bundel, wat het midden houdt tussen Klaaglied en Haatpsalm, waarvoor bij voorbaat mijn excuses. De wereld is slechts theater voor de Spotter.
Mijn bundel in het geel
Ik ken jou al vele jaren, ben van jongs af aan met jou vertrouwd
Maar ik begin steeds meer te ervaren dat de inhoud mij meer en meer benauwt
Want waarom steeds die nieuwe nummers, elk jaar een CD volgestouwd
Wanneer komt nou toch dat laatste deel, Mijn bundel in het geel?
Je hoort het vaak al aan de eerste klanken en dan komt het er al heel snel op aan
Wie blijft er zitten op de banken en wie gaat er handenzwaaiend staan?
Ik zal het echt nooit leren om Praisend uit mijn dak te gaan
Zwaaien met een vlag is optioneel, Mijn bundel in het geel
De band weet de sfeer goed aan te geven en speelt zoals het hoort
Altijd iets te overdreven hangend op elk mineurakkoord
Het intermezzo laat zich raden: Solo op viool of keyboard
Na vier liedjes last van de keel, Mijn bundel in het geel
Over de tekst ben ik niet echt te spreken, waarom wordt er zo brak vertaald?
En, theologisch bekeken, vraag ik me af of het niveau wel wordt gehaald
Emoties zijn moeilijk te verwoorden, maar moet alles nou echt 3 keer herhaald?
1 keer is soms al te veel, Mijn bundel in het geel
Door de jaren heen bleef ik wachten, wanneer komt nou toch dat ene lied
Maar ondanks al mijn smachten, Zeshonderdzesenzestig kwam er niet
Is het geen prachtplek voor dit liedje? Ik weet zeker, het wordt de favoriet
Want humor maakt echt een geheel, van die bundel in het geel.
Al zou ik van Derek Prince geen kwaad weten, vrijuit ga ik natuurlijk allerminst
Want een plek in de bundel kan ik vergeten, al is dat alleen maar winst
Geduldig hoor je naar mijn klaagzang, En als ik bij Opwekking wordt gelyncht
Dan zie ik jou weer bij het laatste oordeel, Mijn bundel in het geel
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
