Voor de kerkdienst kreeg ik het weekblaadje in mijn handen gemoffeld. Tussen de zieken, oproepjes en leuke activiteiten zie ik dat ze vrijwilligers zoeken voor de tienerclub. Super! Net iets voor mij! Het gaat om kinderen uit groep zeven en acht en dat is dus helemaal mijn doelgroep.
Het lijkt me fijn om eens op een andere manier met tieners bezig te zijn. Tieners met een basis waar ik verder op kan… droom ik een beetje voor me uit tijdens de kerkdienst…. Die je niet hoeft voor te lichten over condoomgebruik en tienerzwangerschappen. Die weten dat je van een zak chips geen sterke botten krijgt en naar bed worden gestuurd als het kinderbedtijd is. Ongeacht of ze nog even een film willen afkijken.
Thuisgekomen lonkt de luie stoel die ik vorige week op mijn balkon heb gesleept. Uit de wind, in de zon is het daar heerlijk toeven! Met een groot glas water en een paar koekjes nestel ik me in de stoel met het pakket van Pleegzorg. Ik heb namelijk bedacht dat ik best weekendpleegouder kan worden. Mits ik door de keuring kom. En daar ga ik eens alles over lezen in het informatiepakket dat ik toegestuurd heb gekregen… Een uurtje later ben ik niet veel verder. Het is wel heel eenvoudig voor een rot als ik.
Kak! Als ik weekendpleegouder word dan kan ik niet ook nog op vrijdagavond de tienerclub doen! En ik kan ook niet meer in de huiskamerkerk koffie schenken. Tenzij ik natuurlijk maar één keer in de maand pleegouder ben. Maar eerlijk gezegd heb ik al gelezen dat dat zelden voorkomt… Ik leg het pakket weg en mijmer verder. Is het verstandig wat ik doe? En gaan ze niet hun meest gestoorde kind bij mij plaatsen als ze weten hoeveel ervaring ik heb met kindertjes met verontrustend gedrag?
Dan gaat de bel. Het is tijd om te gaan! Jazz in de wijk, in de zon, op straat in het mooiste stukje Rotterdam dat er is. Op een terrasje mijmer ik hardop verder. Mijn vrienden zijn duidelijk: Die zien mij al helemaal lopen door de wijk. Met een schattig meisje met vlechtjes. Of een stoer jongetje met een racefiets. Als ik ze vraag of zij die racefiets dan even voor dat stoere jongetje gaan aanschaffen, kijken ze me bedremmeld aan. “Maar wellicht kan hij er ook zelf eentje jatten…?!” grap ik… “Want je kunt wel raden dat ze bij mij natuurlijk geen schatje plaatsen. Dat doen ze alleen bij lieve omaatjes enzo… Ik krijg vast een draakje. Maar ik ben toevallig dol op draakjes…”
En zo verliezen de kinderen van de tienerclub en de mensen van de huiskamerkerk het van het draakje. Met de vlechtjes en een gejatte race fiets. Twee roseetjes en een zonsondergang verder loop ik fluitend naar huis en vul het formulier voor Pleegzorg in. Op naar een nieuw avontuur!
Het lijkt me fijn om eens op een andere manier met tieners bezig te zijn. Tieners met een basis waar ik verder op kan… droom ik een beetje voor me uit tijdens de kerkdienst…. Die je niet hoeft voor te lichten over condoomgebruik en tienerzwangerschappen. Die weten dat je van een zak chips geen sterke botten krijgt en naar bed worden gestuurd als het kinderbedtijd is. Ongeacht of ze nog even een film willen afkijken.
Thuisgekomen lonkt de luie stoel die ik vorige week op mijn balkon heb gesleept. Uit de wind, in de zon is het daar heerlijk toeven! Met een groot glas water en een paar koekjes nestel ik me in de stoel met het pakket van Pleegzorg. Ik heb namelijk bedacht dat ik best weekendpleegouder kan worden. Mits ik door de keuring kom. En daar ga ik eens alles over lezen in het informatiepakket dat ik toegestuurd heb gekregen… Een uurtje later ben ik niet veel verder. Het is wel heel eenvoudig voor een rot als ik.
Kak! Als ik weekendpleegouder word dan kan ik niet ook nog op vrijdagavond de tienerclub doen! En ik kan ook niet meer in de huiskamerkerk koffie schenken. Tenzij ik natuurlijk maar één keer in de maand pleegouder ben. Maar eerlijk gezegd heb ik al gelezen dat dat zelden voorkomt… Ik leg het pakket weg en mijmer verder. Is het verstandig wat ik doe? En gaan ze niet hun meest gestoorde kind bij mij plaatsen als ze weten hoeveel ervaring ik heb met kindertjes met verontrustend gedrag?
Dan gaat de bel. Het is tijd om te gaan! Jazz in de wijk, in de zon, op straat in het mooiste stukje Rotterdam dat er is. Op een terrasje mijmer ik hardop verder. Mijn vrienden zijn duidelijk: Die zien mij al helemaal lopen door de wijk. Met een schattig meisje met vlechtjes. Of een stoer jongetje met een racefiets. Als ik ze vraag of zij die racefiets dan even voor dat stoere jongetje gaan aanschaffen, kijken ze me bedremmeld aan. “Maar wellicht kan hij er ook zelf eentje jatten…?!” grap ik… “Want je kunt wel raden dat ze bij mij natuurlijk geen schatje plaatsen. Dat doen ze alleen bij lieve omaatjes enzo… Ik krijg vast een draakje. Maar ik ben toevallig dol op draakjes…”
En zo verliezen de kinderen van de tienerclub en de mensen van de huiskamerkerk het van het draakje. Met de vlechtjes en een gejatte race fiets. Twee roseetjes en een zonsondergang verder loop ik fluitend naar huis en vul het formulier voor Pleegzorg in. Op naar een nieuw avontuur!
Log in om te reageren.
