Was het de sluimerende jaloezie op mijn islamitische buurtgenoten?
Was het mijn verlangen om mezelf eens te bewijzen?
Of ben ik gewoon heel erg vroom?
Wat de reden ook was, vorig jaar besloot ik mijzelf in het vasten te storten. Vasten, ja, je weet wel, wat de moslims doen met de Ramadan. Dat kan ik ook, dacht ik. En ik wist dat er ergens in mijn christelijke roots nog een bijna vergeten vastentraditie bestond. Velen van mijn generatie zijn die traditie aan het herontdekken. Tenminste, dat dacht ik…
Eigenlijk kennen de meesten het vasten alleen nog indirect via het feest dat traditioneel aan het vasten voorafgaat: carnaval. Tijdens het vasten is bier en vlees namelijk uit den boze, en vroeger werd dit in de drie dagen voor aswoensdag haastig opgezopen en -gevroten, en daarmee is de aard van het carnaval afdoende beschreven, denk ik zo. Dat carnaval besloot ik te skippen. Als calvinistische Hollander van beide kanten in (minstens) de derde generatie moet je aan zoiets niet eens beginnen. Ik dacht dat vasten mij wél zou passen…
In de vastentijd, die anderhalve maand (!) duurt, onthoud je je van vlees, drank en andere genotsmiddelen, afhankelijk van de intensiviteit van je vasten. De zondag is van het vasten uitgezonderd. Ik besloot - overmoedig - voor de full package te gaan: geen koffie, geen drank, geen vlees.
Grote goedheid, hoe hou je zoiets vol! Natuurlijk, ik weet dat er mensen zijn die het altijd zonder die dingen doen. Maar het is werkelijk mensonterend. Alles wat het leven een beetje charme geeft is plotseling een optie meer. Alles moet je checken op vlees (Turkse pizza is niet vegetarisch!) Ik kwam er achter dat de ochtenden lang worden zonder koffie, de avonden leeg zonder drank. En ook overdag was ik bezig met wat ik allemaal niet mocht. Elke maaltijd werd een verzoeking. Ik leefde in een voortdurend gemis.
En dat gemis compenseerde ik met een opgeblazen ego: kijk-mij-eens-en-hoe-ik-mijzelf-van-alles-loop-te-ontzeggen. En toen las ik in het bijbelboek Jesaja:
Zou dat het vasten zijn dat ik verkies?
Is dat een dag van onthouding:
dat iemand het hoofd buigt als een riet
en zich met een rouwkleed neerlegt in het stof?
Noemen jullie dat soms vasten,
is dat een dag die de HEER behaagt?
Wanneer je de hongerige schenkt
wat je zelf nodig hebt
en de verdrukte gul onthaalt,
dan zal je licht in het donker schijnen.
Zo kan het dus gaan als je probeert een oude traditie even te gebruiken. Ik maakte de fout waar de wijzen van vroeger al voor hadden gewaarschuwd. Ik had het vasten op zijn kop gezet en misbruikt, realiseerde ik mij. Waar het bedoelt is om minder met jezelf bezig te zijn, werd mijn ego alleen maar groter. In plaats van ruimte te maken voor gebed en voor de ander, begon ik te leven onder een kaasstolp.
Heer, verlos mij van mij van mijn vroomheid…
Was het mijn verlangen om mezelf eens te bewijzen?
Of ben ik gewoon heel erg vroom?
Wat de reden ook was, vorig jaar besloot ik mijzelf in het vasten te storten. Vasten, ja, je weet wel, wat de moslims doen met de Ramadan. Dat kan ik ook, dacht ik. En ik wist dat er ergens in mijn christelijke roots nog een bijna vergeten vastentraditie bestond. Velen van mijn generatie zijn die traditie aan het herontdekken. Tenminste, dat dacht ik…
Eigenlijk kennen de meesten het vasten alleen nog indirect via het feest dat traditioneel aan het vasten voorafgaat: carnaval. Tijdens het vasten is bier en vlees namelijk uit den boze, en vroeger werd dit in de drie dagen voor aswoensdag haastig opgezopen en -gevroten, en daarmee is de aard van het carnaval afdoende beschreven, denk ik zo. Dat carnaval besloot ik te skippen. Als calvinistische Hollander van beide kanten in (minstens) de derde generatie moet je aan zoiets niet eens beginnen. Ik dacht dat vasten mij wél zou passen…
In de vastentijd, die anderhalve maand (!) duurt, onthoud je je van vlees, drank en andere genotsmiddelen, afhankelijk van de intensiviteit van je vasten. De zondag is van het vasten uitgezonderd. Ik besloot - overmoedig - voor de full package te gaan: geen koffie, geen drank, geen vlees.
Grote goedheid, hoe hou je zoiets vol! Natuurlijk, ik weet dat er mensen zijn die het altijd zonder die dingen doen. Maar het is werkelijk mensonterend. Alles wat het leven een beetje charme geeft is plotseling een optie meer. Alles moet je checken op vlees (Turkse pizza is niet vegetarisch!) Ik kwam er achter dat de ochtenden lang worden zonder koffie, de avonden leeg zonder drank. En ook overdag was ik bezig met wat ik allemaal niet mocht. Elke maaltijd werd een verzoeking. Ik leefde in een voortdurend gemis.
En dat gemis compenseerde ik met een opgeblazen ego: kijk-mij-eens-en-hoe-ik-mijzelf-van-alles-loop-te-ontzeggen. En toen las ik in het bijbelboek Jesaja:
Zou dat het vasten zijn dat ik verkies?
Is dat een dag van onthouding:
dat iemand het hoofd buigt als een riet
en zich met een rouwkleed neerlegt in het stof?
Noemen jullie dat soms vasten,
is dat een dag die de HEER behaagt?
Wanneer je de hongerige schenkt
wat je zelf nodig hebt
en de verdrukte gul onthaalt,
dan zal je licht in het donker schijnen.
Zo kan het dus gaan als je probeert een oude traditie even te gebruiken. Ik maakte de fout waar de wijzen van vroeger al voor hadden gewaarschuwd. Ik had het vasten op zijn kop gezet en misbruikt, realiseerde ik mij. Waar het bedoelt is om minder met jezelf bezig te zijn, werd mijn ego alleen maar groter. In plaats van ruimte te maken voor gebed en voor de ander, begon ik te leven onder een kaasstolp.
Heer, verlos mij van mij van mijn vroomheid…
Log in om te reageren.
