Ik weet niet hoe ik het zal vertellen. Het voelt toch als een soort bekentenis van een zondige televisiedominee of een introductie bij de anonieme alcoholisten: ik ben een onverbeterlijke Elly en Rikkert fan.
Eigenlijk was ik in mijn vroegste jeugd al verloren, toen mijn vader op de overloop van ons huis Here der Heren tokkelde op zijn Spaanse Gitaar, terwijl ik bij hem zat. Het virus sloeg toe en steekt sindsdien herhaaldelijk de kop op, als een hardnekkige koortslip. Op de zondagsschool zong ik braaf over reizen rond de wereld in een dure automobiel, maar wat nou die schade aan mijn ziel was is lang een raadsel voor mij gebleven. Had het misschien iets met die boot te maken, waar ik in een blauwgeruite kiel mee over zee zou varen? Mijn kindernevendienstleiders durfde ik er niet op aan te spreken, bang dat ik onbedoeld hun zondagsschoolvaardigheden zou devalueren door toe te geven dat ik niet wist wat de ziel was (kleine heiden!).
Jaren later gingen mijn ouders naar een optreden van Elly en Rikkert bij ons in de buurt, waar ze een tweetal CDs kochten. Deze heb ik af en toe schichtig gepakt als er niemand thuis was en ze door het huis laten schallen. Ritmische gitaren, vrolijke fluiten en mooie zangpartijen, dat was nog eens wat anders dan al die verplichte nummers uit de Bundel in het Geel.
In mijn studententijd merkte ik dat er zielsverwanten waren. Mensen die ook alle kinderliedjes uit het hoofd kenden, alsof het complete boom-van-liedjes arsenaal op hun prefrontale cortex stond gegrift. Hele verenigingsavonden en zelfs zomerkampen heb ik met gelijkgestemden gezongen over Muren Van Jericho, Daniel In De Leeuwenkooi en Klei In De Hand Van De Pottenbakker.
Toch is het fenomeen ook een soort mysterie voor mij gebleven. Hoe zijn ze nu toch in het echt? Met name de rol van Rikkert fascineerde me altijd al in hoge mate. Volgens mijn hersenspinsels had hij eigenlijk helemaal niet zoveel met al die kinderkoren en dergelijke, maar moest hij meedoen van Elly, op straffe van koude en eenzame overnachtingen op de bank. Dit werd bevestigd toen ik op de jaarlijkse retraite met de landelijke studentenverenigingfamilie een avond lang getrakteerd werd op een one man cabaretshow van Rikkert waarin de licht cynische en semi-schunnige opmerkingen welig tierden.
In mijn luchtkasteeldromen zullen we daar ooit samen staan, op het hoofdpodium van Flevo. Elly die nog één keer de kauwgomballenboom aanheft, terwijl Rikkert en ik de fameuze Kazoo solo's ten gehore brengen voor een uitzinnige, juichende menigte. Maskers af voor De Spotter.
Eigenlijk was ik in mijn vroegste jeugd al verloren, toen mijn vader op de overloop van ons huis Here der Heren tokkelde op zijn Spaanse Gitaar, terwijl ik bij hem zat. Het virus sloeg toe en steekt sindsdien herhaaldelijk de kop op, als een hardnekkige koortslip. Op de zondagsschool zong ik braaf over reizen rond de wereld in een dure automobiel, maar wat nou die schade aan mijn ziel was is lang een raadsel voor mij gebleven. Had het misschien iets met die boot te maken, waar ik in een blauwgeruite kiel mee over zee zou varen? Mijn kindernevendienstleiders durfde ik er niet op aan te spreken, bang dat ik onbedoeld hun zondagsschoolvaardigheden zou devalueren door toe te geven dat ik niet wist wat de ziel was (kleine heiden!).
Jaren later gingen mijn ouders naar een optreden van Elly en Rikkert bij ons in de buurt, waar ze een tweetal CDs kochten. Deze heb ik af en toe schichtig gepakt als er niemand thuis was en ze door het huis laten schallen. Ritmische gitaren, vrolijke fluiten en mooie zangpartijen, dat was nog eens wat anders dan al die verplichte nummers uit de Bundel in het Geel.
In mijn studententijd merkte ik dat er zielsverwanten waren. Mensen die ook alle kinderliedjes uit het hoofd kenden, alsof het complete boom-van-liedjes arsenaal op hun prefrontale cortex stond gegrift. Hele verenigingsavonden en zelfs zomerkampen heb ik met gelijkgestemden gezongen over Muren Van Jericho, Daniel In De Leeuwenkooi en Klei In De Hand Van De Pottenbakker.
Toch is het fenomeen ook een soort mysterie voor mij gebleven. Hoe zijn ze nu toch in het echt? Met name de rol van Rikkert fascineerde me altijd al in hoge mate. Volgens mijn hersenspinsels had hij eigenlijk helemaal niet zoveel met al die kinderkoren en dergelijke, maar moest hij meedoen van Elly, op straffe van koude en eenzame overnachtingen op de bank. Dit werd bevestigd toen ik op de jaarlijkse retraite met de landelijke studentenverenigingfamilie een avond lang getrakteerd werd op een one man cabaretshow van Rikkert waarin de licht cynische en semi-schunnige opmerkingen welig tierden.
In mijn luchtkasteeldromen zullen we daar ooit samen staan, op het hoofdpodium van Flevo. Elly die nog één keer de kauwgomballenboom aanheft, terwijl Rikkert en ik de fameuze Kazoo solo's ten gehore brengen voor een uitzinnige, juichende menigte. Maskers af voor De Spotter.
Log in om te reageren.
