Er zijn veel geschikte plekjes om van de zon te genieten. Het strand, bijvoorbeeld, het balkon of het park. Maar de allermooiste plek bij mooi weer is wat mij betreft toch het terras bij een leuk café. Daar kun je de toerist uithangen in eigen land. Daar kun je het leven even van de zijlijn bekijken. Daar heb je alle tijd. Je drankje hoef je er niet zelf te halen. Het wordt je keurig gebracht.
Ten minste, als je een terrasje treft met “bedienend” personeel. Jongens en meisjes die snappen dat als je even naar ze zwaait, iets roept of anderszins hun aandacht probeert te trekken, dat je dan iets van ze wilt. Op sommige terrasjes tref je het met erg vlotte bediening. Op andere terrasjes zijn de obers en serveersters soms iets trager van begrip.
Maar als je dan je drankje eenmaal te pakken hebt, kan het grote genieten echt beginnen. Genieten van de zon, van een glas vol verkoeling en van het schouwspel om je heen. Een terras is toch eigenlijk één groot openluchttheater, vol met stuk voor stuk geweldige acteurs.
Er zijn mensen die zich op geheel eigen, theatrale wijze tussen de tafels en stoelen van een buitencafé begeven. Het kiezen van de perfecte plek op een terras is voor hen een uiterst serieuze taak en tijdrovende bezigheid. Je ziet ze eerst een tijdje heen en weer drentelen. Vervolgens strijken ze even neer in een hoekje, waarna ze bedenken dat een plekje middenin toch geschikter is, om ten slotte te eindigen aan de rand van het terras. De gemiddelde Amsterdamse kroegbaas staat ondertussen doodsangsten uit. Stel je voor dat zijn gasten zich buiten de randen van het aantal stoeptegels begeven waarvoor hij een terrasvergunning heeft! Dat komt hem op een boete te staan. Zijn gasten zijn zich ondertussen van geen kwaad bewust, druk als ze zijn met een volgend, uiterst belangrijk keuzemoment: het uitzoeken van het perfecte drankje.
Andere gasten maken een terrasscène tot een ware actiefilm. Met een hele horde bestormen ze een etablissement, waarbij ze zonder blikken of blozen meteen het complete terras verbouwen. Stoelen worden gevraagd of ongevraagd bij verschillende tafels weggerukt. En als ze met velen zijn, willen ze ook nog wel eens een paar tafels tegelijk bij elkaar harken. Op zo’n moment is het even gedaan met de terrasrust, maar ontstaat er een boeiend spektakel, al dan niet gepaard gaand met bijzondere dialogen, verrassend sterk acteerwerk en special effects.
Een belangrijk aspect van het terraszitten is natuurlijk het kijken en bekeken worden. Een terras is dé plek bij uitstek om mensen te observeren. Het barst er ten slotte van de terrasburen en de toevallige voorbijgangers. Gratis entertainment is het. Beter dan televisie. Ik kan mezelf er uren mee bezighouden. En dus bestel ik nog maar een drankje.
Ten minste, als je een terrasje treft met “bedienend” personeel. Jongens en meisjes die snappen dat als je even naar ze zwaait, iets roept of anderszins hun aandacht probeert te trekken, dat je dan iets van ze wilt. Op sommige terrasjes tref je het met erg vlotte bediening. Op andere terrasjes zijn de obers en serveersters soms iets trager van begrip.
Maar als je dan je drankje eenmaal te pakken hebt, kan het grote genieten echt beginnen. Genieten van de zon, van een glas vol verkoeling en van het schouwspel om je heen. Een terras is toch eigenlijk één groot openluchttheater, vol met stuk voor stuk geweldige acteurs.
Er zijn mensen die zich op geheel eigen, theatrale wijze tussen de tafels en stoelen van een buitencafé begeven. Het kiezen van de perfecte plek op een terras is voor hen een uiterst serieuze taak en tijdrovende bezigheid. Je ziet ze eerst een tijdje heen en weer drentelen. Vervolgens strijken ze even neer in een hoekje, waarna ze bedenken dat een plekje middenin toch geschikter is, om ten slotte te eindigen aan de rand van het terras. De gemiddelde Amsterdamse kroegbaas staat ondertussen doodsangsten uit. Stel je voor dat zijn gasten zich buiten de randen van het aantal stoeptegels begeven waarvoor hij een terrasvergunning heeft! Dat komt hem op een boete te staan. Zijn gasten zijn zich ondertussen van geen kwaad bewust, druk als ze zijn met een volgend, uiterst belangrijk keuzemoment: het uitzoeken van het perfecte drankje.
Andere gasten maken een terrasscène tot een ware actiefilm. Met een hele horde bestormen ze een etablissement, waarbij ze zonder blikken of blozen meteen het complete terras verbouwen. Stoelen worden gevraagd of ongevraagd bij verschillende tafels weggerukt. En als ze met velen zijn, willen ze ook nog wel eens een paar tafels tegelijk bij elkaar harken. Op zo’n moment is het even gedaan met de terrasrust, maar ontstaat er een boeiend spektakel, al dan niet gepaard gaand met bijzondere dialogen, verrassend sterk acteerwerk en special effects.
Een belangrijk aspect van het terraszitten is natuurlijk het kijken en bekeken worden. Een terras is dé plek bij uitstek om mensen te observeren. Het barst er ten slotte van de terrasburen en de toevallige voorbijgangers. Gratis entertainment is het. Beter dan televisie. Ik kan mezelf er uren mee bezighouden. En dus bestel ik nog maar een drankje.
Log in om te reageren.
