Nee, echt niet! Dat slaat echt nergens op wat die docent nu zegt. Ik ben een hoop übervreemde docenten tegengekomen, onder andere een wiskundeleraar die de EO-jongerendag heidens vond. Maar dit? Dit wint echt de hoofdprijs. Je beter voelen door een complimentje te GEVEN? No way!
Wanneer je een complimentje krijgt misschien. En dan niet eentje die voelt als verkapte belediging. ("Je ziet er zo vrolijk uit vandaag" is natuurlijk eigenlijk "Normaal kijk je zo boos."). Ja, dan misschien. Maar eentje geven? En dat je hele leven, vriendschappen,relaties gelukkiger worden door dat elke dag te doen? Daar geloof ik duizend keer niks van.
Bovendien, in Nederland is complimentjes geven raar. Iedereen kijkt je gelijk wantrouwend aan. "Wat moet je van me?" Want hier geven we veel liever kritiek dan complimentjes. Een natie van zwartgalligen, azijnpissers, zuurkijkers en zeikstralen, dat is het. We leggen op zoveel slakken zout. Zodra ze een Nederlander tegenkomen, gaat elke slak meteen op z’n ruggetje liggen, steekt z'n voelsprieten in de lucht en roept "genade!" in het slaks. Mieren maken zich bliksemsnel uit de voeten.
Want er valt altijd wat te klagen. Over de trein die alweeeeer vertraagd is. Of over straatmuzikant (nou ja, OV-muzikant) die in onze coupe "Oh when the saints" gaat spelen op z'n trekharmonica. Of de eindeloze files. En natuurlijk met stip op nummer één: het weer.
Daarnaast, ik heb het veel te druk om complimentjes te geven. L. , een vriend van me, komt nog eten. Geen zin, maar ja, ik heb 't beloofd. En ik heb weer 's opgeschept over m'n kookkunsten. Dus ik kan hem niet magnetrontomatensoep voor zetten. Dat betekent uitgebreid kokkerellen, maar eerst boodschappen doen dus. En ik moet nog twee theekopjes halen voor de secretaresse van m'n werk. Want normaal is ze heel lief, maar nu flink pissig omdat ik per ongeluk krassen op haar theepot heb gemaakt. Eén theeglas en één mok met tijgerprint? Ze draagt zelf altijd tijgerprintjes... maar wat als ze een tijgerprint-mok dan een grove belediging vindt? Oh ja, en een lampenkap. Dat peertje aan m'n plafond hangt namelijk heel zielig en bloot te wezen, zo zonder kleertjes aan. Dus ik heb helemaal geen tijd om complimentjes te kunnen geven.
He bah, geen lampenkammen bij de HEMA. En ook geen leuke bij de Blokker. En totaal geen kook-inspiratie. Alles, alles, alles zit tegen. De Xenos dan maar. "De lampenkappen? Die liggen daar," zegt de Xenos-dame, die aan het vakken vullen is. Dan zie ik dat haar rechterhand versierd is met henna, allemaal mooie patroontjes...."Wauw, die henna-schildering op uw handen is echt heel mooi," ontglipt me. En meteen voel ik me een stuk beter. Alsof het opeens meer lente is. Oeps. Elke dag een complimentje geven… Het werkt!
Wanneer je een complimentje krijgt misschien. En dan niet eentje die voelt als verkapte belediging. ("Je ziet er zo vrolijk uit vandaag" is natuurlijk eigenlijk "Normaal kijk je zo boos."). Ja, dan misschien. Maar eentje geven? En dat je hele leven, vriendschappen,relaties gelukkiger worden door dat elke dag te doen? Daar geloof ik duizend keer niks van.
Bovendien, in Nederland is complimentjes geven raar. Iedereen kijkt je gelijk wantrouwend aan. "Wat moet je van me?" Want hier geven we veel liever kritiek dan complimentjes. Een natie van zwartgalligen, azijnpissers, zuurkijkers en zeikstralen, dat is het. We leggen op zoveel slakken zout. Zodra ze een Nederlander tegenkomen, gaat elke slak meteen op z’n ruggetje liggen, steekt z'n voelsprieten in de lucht en roept "genade!" in het slaks. Mieren maken zich bliksemsnel uit de voeten.
Want er valt altijd wat te klagen. Over de trein die alweeeeer vertraagd is. Of over straatmuzikant (nou ja, OV-muzikant) die in onze coupe "Oh when the saints" gaat spelen op z'n trekharmonica. Of de eindeloze files. En natuurlijk met stip op nummer één: het weer.
Daarnaast, ik heb het veel te druk om complimentjes te geven. L. , een vriend van me, komt nog eten. Geen zin, maar ja, ik heb 't beloofd. En ik heb weer 's opgeschept over m'n kookkunsten. Dus ik kan hem niet magnetrontomatensoep voor zetten. Dat betekent uitgebreid kokkerellen, maar eerst boodschappen doen dus. En ik moet nog twee theekopjes halen voor de secretaresse van m'n werk. Want normaal is ze heel lief, maar nu flink pissig omdat ik per ongeluk krassen op haar theepot heb gemaakt. Eén theeglas en één mok met tijgerprint? Ze draagt zelf altijd tijgerprintjes... maar wat als ze een tijgerprint-mok dan een grove belediging vindt? Oh ja, en een lampenkap. Dat peertje aan m'n plafond hangt namelijk heel zielig en bloot te wezen, zo zonder kleertjes aan. Dus ik heb helemaal geen tijd om complimentjes te kunnen geven.
He bah, geen lampenkammen bij de HEMA. En ook geen leuke bij de Blokker. En totaal geen kook-inspiratie. Alles, alles, alles zit tegen. De Xenos dan maar. "De lampenkappen? Die liggen daar," zegt de Xenos-dame, die aan het vakken vullen is. Dan zie ik dat haar rechterhand versierd is met henna, allemaal mooie patroontjes...."Wauw, die henna-schildering op uw handen is echt heel mooi," ontglipt me. En meteen voel ik me een stuk beter. Alsof het opeens meer lente is. Oeps. Elke dag een complimentje geven… Het werkt!
Log in om te reageren.
