“Weet je wat het is? Meerkeuze antwoorden in een profiel zijn zow beperkend!”, zucht ik tegen een vriendin die dondersgoed weet dat je met mijn genen een soort wonderkind kunt krijgen. Maar dat datzelfde wonderkind ook aardig wat kans heeft op een aantal stoornissen. “Dus dan moet je een antwoord geven wat niet aansluit bij de situatie.”
“Dus moet je wel kiezen voor de optie dat je er nog niet uit bent!”, antwoordt ze. “Terwijl dat volgens mij niet aan de orde is in jouw geval.” Ze doelt hierop dat ik kinderen geen bezwaar vind. Stief, pleeg of biologisch. Maar mocht dat laatste een keuze zijn dan wel met een partner die zich terdege bewust is van het feit dat een kind met een stoornis extra tijd en aandacht nodig heeft. En dat er dan andere zaken dan werk en hobby’s prioriteit zullen hebben. Bij hem en bij mij.
“Klopt! Maar als ik ‘nee’ zeg dan sluit ik iets uit. Terwijl ik vind dat ik niet degene ben die dat in mijn eentje kan bepalen. Alleen maar omdat ik ze toevallig kan krijgen en hij niet. Maar ik heb gewoon totaal niet het gevoel dat ik een kind van mezelf moet hebben of krijgen. Wat mij betreft mag het er ook één of meer van een ander zijn. Of geen kinderen. Het maakt me domweg niet zoveel uit!”
Ze knikt. “En ‘ja’ invullen suggereert dat je een biologische klok hebt die steeds harder tikt. En je bent juist zo gezegend dat je je daar totaal niet druk over maakt.”
“Vreemd genoeg niet. Soms heb ik het gevoel dat ik een afwijking heb. Maar misschien kan ik beter zeggen dat ik afwijk op dat gebied, zonder een afwijking te hebben? Of zoiets dan?” Ik grijns. “In elk geval is het ook niet erg gurrefo… Zo gansch niet zoals ik ben opgevoed. Ik zou toch onderhand wel getrouwd moeten zijn en een kinderschare aan mijn rokken hebben hangen… “
“Joh! Ik heb de oplossing al lang! Jij moet gewoon zorgen dat er een optie komt ‘kinderen geen bezwaar’!” Ze schiet in de lach. “En jij bent sowieso niet wijs! Kinderen aan je rokken. Right! Is in jouw geval toch aan je minirokken? Das sowieso niet gurrefo schat…”
“Dus moet je wel kiezen voor de optie dat je er nog niet uit bent!”, antwoordt ze. “Terwijl dat volgens mij niet aan de orde is in jouw geval.” Ze doelt hierop dat ik kinderen geen bezwaar vind. Stief, pleeg of biologisch. Maar mocht dat laatste een keuze zijn dan wel met een partner die zich terdege bewust is van het feit dat een kind met een stoornis extra tijd en aandacht nodig heeft. En dat er dan andere zaken dan werk en hobby’s prioriteit zullen hebben. Bij hem en bij mij.
“Klopt! Maar als ik ‘nee’ zeg dan sluit ik iets uit. Terwijl ik vind dat ik niet degene ben die dat in mijn eentje kan bepalen. Alleen maar omdat ik ze toevallig kan krijgen en hij niet. Maar ik heb gewoon totaal niet het gevoel dat ik een kind van mezelf moet hebben of krijgen. Wat mij betreft mag het er ook één of meer van een ander zijn. Of geen kinderen. Het maakt me domweg niet zoveel uit!”
Ze knikt. “En ‘ja’ invullen suggereert dat je een biologische klok hebt die steeds harder tikt. En je bent juist zo gezegend dat je je daar totaal niet druk over maakt.”
“Vreemd genoeg niet. Soms heb ik het gevoel dat ik een afwijking heb. Maar misschien kan ik beter zeggen dat ik afwijk op dat gebied, zonder een afwijking te hebben? Of zoiets dan?” Ik grijns. “In elk geval is het ook niet erg gurrefo… Zo gansch niet zoals ik ben opgevoed. Ik zou toch onderhand wel getrouwd moeten zijn en een kinderschare aan mijn rokken hebben hangen… “
“Joh! Ik heb de oplossing al lang! Jij moet gewoon zorgen dat er een optie komt ‘kinderen geen bezwaar’!” Ze schiet in de lach. “En jij bent sowieso niet wijs! Kinderen aan je rokken. Right! Is in jouw geval toch aan je minirokken? Das sowieso niet gurrefo schat…”
Log in om te reageren.
