Dan klik ik op “Send” en heb eindelijk de sollicitatie op de (digitale) bus gedaan. Na het emailtje tien keer te hebben nagekeken, herschreven en verbeterd. En dito bij m’n CV. Want ik MOET die baan krijgen. Want anders… Er vliegen allemaal rampen door m’n hersenpan. Rampen en spoken en monsters. Allemaal enge gedachten. Een heel spookhuis vol. Komt dat zien, komt dat zien, het Spookhuis van de gedachten van Solveig!
Het gruwelijke spook: Werk/ Studie/ Iets wat voor volwassenheid door moet gaan. En vooral die drie dingen gecombineerd. Want als ik niet snel iets baan-achtigs krijg dat regelmatiger is dan m’n losse klussen als vertaler of schrijfstertje-van-alles, dan zit ik met anderhalve, onafgeronde studie. En kan ik m’n kamer niet meer betalen. Dus dan moet ik terug naar m’n ouders, met al m’n meubeltjes en kleedjes en theekopjes. Zoals m’n moeder zegt: “Waar laten we dat allemaal?” En wat als vlak daarvoor m’n ouders iets ergs zou overkomen? Wat moet ik dan?
Het vreselijke monster: Kringevaluatie vanavond. Waarin we –d.w.z. ik en m’n bijbelstudiekring-zusjes – uitgebreid evalueren hoe het gaat op kring. WAAAAH! Wat als ze me allemaal een vreselijke bitch vinden en me er niet meer bij willen hebben? Want ik ben wel gristeluk, en ik kan ook wel lief zijn. Maar meestal ben ik veel te direct om een lief gristeluk meisje te zijn. Vorige week bijvoorbeeld. Één van m’n kringzusjes at toen maar een superdun plakje van de hartige taart waar ik drie uur aan had gewerkt. “Schat, anorexia is heel ongezond voor je,” zei ik toen.
Hellup! Wat krijg ik vanavond te horen?
De duistere draak: M’n vriendinnen, waar verdwijnen die allemaal naartoe? J. heeft het zo superdruk met haar eerste baan, want die heeft een heuse, superserieuze, 9-5 baan. En is daarna compleet uitgeteld. Dus weinig energie over voor mijn drukke bezoekjes. S. verhuist naar Duitsland, omdat zij daar wel werk kan vinden. Maar ze wil eigenlijk geen 9-5 baan. Geen 9-5 baan is altijd een 24/7 baan, zodat vriendinnen allemaal op de allerlaatste plaats komen. Nu weet ik zeker dat ik altijd eeeeeeeenzaam zal zijn. En uiteindelijk wordt opgegeten. Niet door honden, zoals Bridget Jones altijd zegt, want onze hond heeft een veel te verwende smaak. Maar wel door onze pratende koelkast.
“Maar Solveig,” zei m’n oma, toen ik haar m’n hele spookhuis vertelde, “mag ik je even een tegeltjeswijsheid geven? De mens lijdt het meest, door ’t lijden dat hij vreest, en dat nooit op komt dagen. Daardoor heeft hij meer te dragen, dan God hem te dragen geeft.”
Ehm. Tja. Misschien moet ik die maar op een t-shirt zetten, met inderdaad een Delfts Blauw tegeltjesontwerp. Voor de volgende keer dat ik weer verdwaal in m’n spookhuis…
Het gruwelijke spook: Werk/ Studie/ Iets wat voor volwassenheid door moet gaan. En vooral die drie dingen gecombineerd. Want als ik niet snel iets baan-achtigs krijg dat regelmatiger is dan m’n losse klussen als vertaler of schrijfstertje-van-alles, dan zit ik met anderhalve, onafgeronde studie. En kan ik m’n kamer niet meer betalen. Dus dan moet ik terug naar m’n ouders, met al m’n meubeltjes en kleedjes en theekopjes. Zoals m’n moeder zegt: “Waar laten we dat allemaal?” En wat als vlak daarvoor m’n ouders iets ergs zou overkomen? Wat moet ik dan?
Het vreselijke monster: Kringevaluatie vanavond. Waarin we –d.w.z. ik en m’n bijbelstudiekring-zusjes – uitgebreid evalueren hoe het gaat op kring. WAAAAH! Wat als ze me allemaal een vreselijke bitch vinden en me er niet meer bij willen hebben? Want ik ben wel gristeluk, en ik kan ook wel lief zijn. Maar meestal ben ik veel te direct om een lief gristeluk meisje te zijn. Vorige week bijvoorbeeld. Één van m’n kringzusjes at toen maar een superdun plakje van de hartige taart waar ik drie uur aan had gewerkt. “Schat, anorexia is heel ongezond voor je,” zei ik toen.
Hellup! Wat krijg ik vanavond te horen?
De duistere draak: M’n vriendinnen, waar verdwijnen die allemaal naartoe? J. heeft het zo superdruk met haar eerste baan, want die heeft een heuse, superserieuze, 9-5 baan. En is daarna compleet uitgeteld. Dus weinig energie over voor mijn drukke bezoekjes. S. verhuist naar Duitsland, omdat zij daar wel werk kan vinden. Maar ze wil eigenlijk geen 9-5 baan. Geen 9-5 baan is altijd een 24/7 baan, zodat vriendinnen allemaal op de allerlaatste plaats komen. Nu weet ik zeker dat ik altijd eeeeeeeenzaam zal zijn. En uiteindelijk wordt opgegeten. Niet door honden, zoals Bridget Jones altijd zegt, want onze hond heeft een veel te verwende smaak. Maar wel door onze pratende koelkast.
“Maar Solveig,” zei m’n oma, toen ik haar m’n hele spookhuis vertelde, “mag ik je even een tegeltjeswijsheid geven? De mens lijdt het meest, door ’t lijden dat hij vreest, en dat nooit op komt dagen. Daardoor heeft hij meer te dragen, dan God hem te dragen geeft.”
Ehm. Tja. Misschien moet ik die maar op een t-shirt zetten, met inderdaad een Delfts Blauw tegeltjesontwerp. Voor de volgende keer dat ik weer verdwaal in m’n spookhuis…
Log in om te reageren.
