Brandon. Een naam die in heel Nederland emotie, discussie en vraagtekens oproept. Vanaf maart 2007 zit deze jongen aangelijnd, met een tuigje aan de muur vast. Een ernstige beperking van zijn vrijheid. Dramatisch, onmenselijk en hulpbehoevend.
De rechter bepaalde dat Brandon geïsoleerd mocht worden. De instelling, ’s Heerenloo, gaf daar haar eigen invulling aan. Allerhande instanties zagen het gebeuren en gaven hun goedkeuring aan de gang van zaken en behandelmethode. ‘Deze jongen leeft als een gekooid dier,’ aldus zijn moeder.
Ook binnen de politiek rijzen er de nodige vragen omtrent deze situatie. Er zijn partijen die met onmiddellijke ingang de vrijheid van Brandon eisen. Er zijn partijen die niet gelukkig zijn met de gang van zaken in de media. Er worden vragen gesteld over eventuele andere behandelingsmogelijkheden. Men vraagt zich af in hoeverre geld een rol speelt in dergelijke situaties. Alle bovengenoemde reacties zijn een manier om oplossingen te zoeken en de situatie van Brandon te verbeteren.
Maar dat is nog niet alles. De samenleving speelt de één na de ander de zwartepiet toe. Het lijkt soms bijna alsof men vergeten is waar het hier allemaal om gaat.
Er zijn volgens de media tientallen vergelijkbare gevallen in Nederland. Mensen die ernstig in hun vrijheid worden beperkt, omdat ze een gevaar zijn voor hun omgeving en zichzelf. Maar laten we nu eens verder kijken dan de beperking van deze mensen. Kijk eens naar wat Brandon wel kan. Hij beseft zelf heel goed dat hij gevaarlijk kan zijn voor zijn omgeving. Als er iemand bij hem op bezoek komt, weet hij waarom hij dat tuigje moet dragen. Hij weet dat hij een verstandelijke beperking heeft en dat men probeert hem verder te helpen. Hij praat hierover met zijn moeder en begeleiders en heeft er zelf een mening over. Zo zegt hij bijvoorbeeld: ‘Kleine stapjes vooruit betekenen bij mij geen kleine stapjes vooruit. Het betekent dat het heel lang gaat duren voor ik weer vrij ben en naar buiten kan.’
Bekijk het eens van een andere kant. Brandon is een jongen met vaardigheden die hij kan inzetten om in combinatie met goede zorg, medicatie en begeleiding een leven te leiden waarin hij veel meer vrijheid kan genieten dan tot dusver het geval is.
Waar het uiteindelijk om gaat, is dat er een goede manier gevonden wordt om mensen zoals Brandon op een menselijke wijze te behandelen. Een manier waarop deze mensen met de juiste begeleiding in vrijheid kunnen leven. Het woord is nu aan Den Haag. Menig politieke partij vormt zich een mening. Een moeilijke taak. Kiezen wat het beste is voor een jongen als Brandon. Deze situatie laat duidelijk zien dat de politiek niet gaat om regeltjes en wetten. De politiek is een worsteling om het beste te zoeken voor het land en haar inwoners. Al haar inwoners.
De rechter bepaalde dat Brandon geïsoleerd mocht worden. De instelling, ’s Heerenloo, gaf daar haar eigen invulling aan. Allerhande instanties zagen het gebeuren en gaven hun goedkeuring aan de gang van zaken en behandelmethode. ‘Deze jongen leeft als een gekooid dier,’ aldus zijn moeder.
Ook binnen de politiek rijzen er de nodige vragen omtrent deze situatie. Er zijn partijen die met onmiddellijke ingang de vrijheid van Brandon eisen. Er zijn partijen die niet gelukkig zijn met de gang van zaken in de media. Er worden vragen gesteld over eventuele andere behandelingsmogelijkheden. Men vraagt zich af in hoeverre geld een rol speelt in dergelijke situaties. Alle bovengenoemde reacties zijn een manier om oplossingen te zoeken en de situatie van Brandon te verbeteren.
Maar dat is nog niet alles. De samenleving speelt de één na de ander de zwartepiet toe. Het lijkt soms bijna alsof men vergeten is waar het hier allemaal om gaat.
Er zijn volgens de media tientallen vergelijkbare gevallen in Nederland. Mensen die ernstig in hun vrijheid worden beperkt, omdat ze een gevaar zijn voor hun omgeving en zichzelf. Maar laten we nu eens verder kijken dan de beperking van deze mensen. Kijk eens naar wat Brandon wel kan. Hij beseft zelf heel goed dat hij gevaarlijk kan zijn voor zijn omgeving. Als er iemand bij hem op bezoek komt, weet hij waarom hij dat tuigje moet dragen. Hij weet dat hij een verstandelijke beperking heeft en dat men probeert hem verder te helpen. Hij praat hierover met zijn moeder en begeleiders en heeft er zelf een mening over. Zo zegt hij bijvoorbeeld: ‘Kleine stapjes vooruit betekenen bij mij geen kleine stapjes vooruit. Het betekent dat het heel lang gaat duren voor ik weer vrij ben en naar buiten kan.’
Bekijk het eens van een andere kant. Brandon is een jongen met vaardigheden die hij kan inzetten om in combinatie met goede zorg, medicatie en begeleiding een leven te leiden waarin hij veel meer vrijheid kan genieten dan tot dusver het geval is.
Waar het uiteindelijk om gaat, is dat er een goede manier gevonden wordt om mensen zoals Brandon op een menselijke wijze te behandelen. Een manier waarop deze mensen met de juiste begeleiding in vrijheid kunnen leven. Het woord is nu aan Den Haag. Menig politieke partij vormt zich een mening. Een moeilijke taak. Kiezen wat het beste is voor een jongen als Brandon. Deze situatie laat duidelijk zien dat de politiek niet gaat om regeltjes en wetten. De politiek is een worsteling om het beste te zoeken voor het land en haar inwoners. Al haar inwoners.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
