Toegegeven. Ik vind een man die al honderd jaar vrijgezel is ook meestal wat dubieus… Dus ik begrijp dat dat mechanisme meespeelt bij mannen wat betreft mijn gewijzigde status. Anderzijds ben ik juist huiverig voor mannen die ‘al’ een paar maanden gescheiden zijn of ‘al’ een kwartaal single en net doen of alles in kannen en kruiken is. Niet dus. Dat kan niet. De mechanismen, gewoonten en allergietjes die je jaren hebt opgebouwd, zijn niet binnen een paar maanden foetsie. Dat moet je niet eens willen.
Mijn eerste kwartaal als single bestond dan ook uit: lol trappen, feestjes, uitgaan en van alles ondernemen. Niks geen complicaties (lees: mannen) en andere ongein. Gewoon lekker uitdeuken, genieten en vrij zijn. Ik was er goed in. ECHT goed in!
En toen kwamen ze. Als vliegen op de stroop af. Mannen. Overal mannen. Het deed me niets. Echt niet. Het verbaasde me alleen. Blijkbaar ben je woest aantrekkelijk op het moment dat je absolute desinteresse uitstraalt voor meer dan een oppervlakkig babbeltje.
Tot die ene dag, die ene man. Die man die mij zag, echt zag en vond wat hij zocht. Die compleet voor de bijl ging. Die besloot aan te dringen en geduld te hebben. Veel geduld.
Het moment dat ik besloot hem binnen te laten, wist ik dat dit snel was. Maar alles ging goed, dus wat had ik te verliezen? En wat als ik hem liet lopen en ik me de rest van mijn leven moest afvragen wat er zou zijn gebeurt als…?!?
Al gauw bleek ik van alles te kunnen verliezen. Het bracht complicaties, onrust, twijfel, pijnlijke momenten. En dan komt dat moment dat je je realiseert dat je je hebt vastgedraaid in iets wat niet goed gaat aflopen. Iemand heeft voor je gekozen en er is geen enkele reden waarom jij niet voor hem zou kiezen. Maar je wil helemaal niet kiezen.
Niet kiezen is ook kiezen. Bij het afscheid laat ik een gekwetste man achter. Een gewaarschuwd man, maar evengoed gekwetst. Hij dacht gevonden te hebben wat hij zocht, maar wat hij vond had nog eventjes verborgen willen blijven…
Mijn eerste kwartaal als single bestond dan ook uit: lol trappen, feestjes, uitgaan en van alles ondernemen. Niks geen complicaties (lees: mannen) en andere ongein. Gewoon lekker uitdeuken, genieten en vrij zijn. Ik was er goed in. ECHT goed in!
En toen kwamen ze. Als vliegen op de stroop af. Mannen. Overal mannen. Het deed me niets. Echt niet. Het verbaasde me alleen. Blijkbaar ben je woest aantrekkelijk op het moment dat je absolute desinteresse uitstraalt voor meer dan een oppervlakkig babbeltje.
Tot die ene dag, die ene man. Die man die mij zag, echt zag en vond wat hij zocht. Die compleet voor de bijl ging. Die besloot aan te dringen en geduld te hebben. Veel geduld.
Het moment dat ik besloot hem binnen te laten, wist ik dat dit snel was. Maar alles ging goed, dus wat had ik te verliezen? En wat als ik hem liet lopen en ik me de rest van mijn leven moest afvragen wat er zou zijn gebeurt als…?!?
Al gauw bleek ik van alles te kunnen verliezen. Het bracht complicaties, onrust, twijfel, pijnlijke momenten. En dan komt dat moment dat je je realiseert dat je je hebt vastgedraaid in iets wat niet goed gaat aflopen. Iemand heeft voor je gekozen en er is geen enkele reden waarom jij niet voor hem zou kiezen. Maar je wil helemaal niet kiezen.
Niet kiezen is ook kiezen. Bij het afscheid laat ik een gekwetste man achter. Een gewaarschuwd man, maar evengoed gekwetst. Hij dacht gevonden te hebben wat hij zocht, maar wat hij vond had nog eventjes verborgen willen blijven…
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
