Natuurlijk, het is ook spannend en leuk enzo, soms. En misschien heb ik het te vaak gedaan. Maar ik vind daten een hoop gedoe. Zo’n eerste afspraak alleen al: welke locatie, welke kleren (en dan ben ik niet eens een vrouw), welke tijd? Een beetje afstand houden, maar af en toe net een beetje te dichtbij… Persoonlijk zijn, maar niet te intiem; belangstelling tonen, maar niet te nadrukkelijk. En zo heb ik menig avond doorgebracht in gespeelde betrokken nonchalance. En tegen twaalven was ik volledig uitgeput.
Ik vraag me af waarom ik dat deed, eigenlijk, daten volgens regels die ikzelf nooit had opgesteld. Misschien omdat het van me verwacht werd. Maar waarschijnlijk omdat ik dacht dat het van me verwacht werd.
Grote verwachtingen van jezelf, van de ander en van een relatie zijn waarschijnlijk de grootste oorzaak dat het dikwijls zo lastig is, daten. Zelf heb ik een poosje bewust geen dates meer gehad met christelijke meisjes. Al die verwachtingen die er in die subcultuur leven ten aanzien van liefde en relaties... Zat je daar tegenover iemand die al vanaf het eerste moment dacht in kaders van eeuwige trouw en vier vrome kindertjes.
Het werd er niet veel beter op als zo’n meisje erachter kwam dat ik dominee wilde worden. ‘En,’ vroeg een meisje ooit, ‘wat vind jij van de situatie in de kerk op dit moment?’ Ik zweeg en blies op mijn soep, bedacht toen dat het gazpacho was en betreurde ten zeerste dat we het niet bij dat ene glas Chardonnay gelaten hadden.
‘Doe mij maar een heidinnetje’, grapte ik tegen mijn vrienden, en voortaan zweeg ik over wat ik later echt wilde worden. Maar de halve waarheid over ‘manager worden van een non-profit organisatie’, hield ik ook niet lang vol. Het zou nog tijden duren voor ik erachter kwam dat ik niet hoefde te leven op halve waarheden, projecties en verwachtingen; dat ik op pad kon gaan met niets anders dan mezelf en de waarheid.
En dat scheelt een hoop gedoe.
Ik vraag me af waarom ik dat deed, eigenlijk, daten volgens regels die ikzelf nooit had opgesteld. Misschien omdat het van me verwacht werd. Maar waarschijnlijk omdat ik dacht dat het van me verwacht werd.
Grote verwachtingen van jezelf, van de ander en van een relatie zijn waarschijnlijk de grootste oorzaak dat het dikwijls zo lastig is, daten. Zelf heb ik een poosje bewust geen dates meer gehad met christelijke meisjes. Al die verwachtingen die er in die subcultuur leven ten aanzien van liefde en relaties... Zat je daar tegenover iemand die al vanaf het eerste moment dacht in kaders van eeuwige trouw en vier vrome kindertjes.
Het werd er niet veel beter op als zo’n meisje erachter kwam dat ik dominee wilde worden. ‘En,’ vroeg een meisje ooit, ‘wat vind jij van de situatie in de kerk op dit moment?’ Ik zweeg en blies op mijn soep, bedacht toen dat het gazpacho was en betreurde ten zeerste dat we het niet bij dat ene glas Chardonnay gelaten hadden.
‘Doe mij maar een heidinnetje’, grapte ik tegen mijn vrienden, en voortaan zweeg ik over wat ik later echt wilde worden. Maar de halve waarheid over ‘manager worden van een non-profit organisatie’, hield ik ook niet lang vol. Het zou nog tijden duren voor ik erachter kwam dat ik niet hoefde te leven op halve waarheden, projecties en verwachtingen; dat ik op pad kon gaan met niets anders dan mezelf en de waarheid.
En dat scheelt een hoop gedoe.
Log in om te reageren.
! Ik heb mijn grote liefde hier gevonden, en dan te bedenken dat ik eerst niet met hem wilde daten 
