Opeens kom ik ’t overal tegen. Het woord “momentje” als iets dat je aan elk willekeurig woord kan lijmen. “Geniet nu gratis van dit heerlijke koffie-momentje!” (Bij de Fairtradewinkel) “Misschien wordt het dan tijd voor een ververs-momentje.” (Advertentie voor frituurolie) “Toen had ik echt even een ik-momentje nodig.” (Vandaag gehoord in de bus) Fijn woordje dus.
Vooral dat –tje maakt ’t lekker populair. Dat maakt het moment een kleine luxe, iets dat ik mezelluf gun (omdat ik ’t waard bent etc.). Het “Awww, nog effeTJEs blijven liggen”- gevoel. Een snoepje van tijd, dus.
En dat momentje, da’s voor mij alleen! Ik hoef ’t met niemand te delen, het is helemaal mijn ding (lekker puh). Een wij-momentje, of erger nog, een iemandanders-momentje, nee, dat niet. Als ik mijn watdanook-momentje pak, pakt niemand dat van me af.
‘t Is ook zo fijn veelzijdig. Het kleeft vanzelf aan andere woorden, daar hoef je niks voor te doen. Als ik (voor de xiljardste keer) tijdens het tentamen-stampen Funky Fish check, is dat een “update-momentje”. Of als ik geen zin heb om –tijdens een weekend thuis- Kolonisten van Catan met m’n ouders en broertjes te spelen, dan noem ik dat gewoon een “solo-momentje.” Geen culinaire puf om eten te koken? Een fastfood-momentje!
Maar dan zit ik op een grauwe donderdagochtend in de trein. Het plenst dat ’t giet. Alle andere mensen gaan op in hun iPhone-momentje of hun Spits-momentje. Nergens een oud omaatje te bekennen dat ’t geweldig vindt dat ik aan ’t breien ben. En opeens moet ik eraan denken dat ik zoveel van m’n vrienden al niet meer heb gezien. Want ze hebben ’t allemaal zo druk. Maar ze hebben wel ondertussen allemaal Facebook- of Twittermomentjes. En m’n broertjes vinden ’t zo ongezellig dat ik nooit meer Kolonisten met hen speel. En straks het tentamen. Waaaah, ik kan me er nu geen woord meer van de stof herinneren!
Al die momentjes, die tikken aan… Zo tikt je hele leven ongemerkt voorbij!
Vooral dat –tje maakt ’t lekker populair. Dat maakt het moment een kleine luxe, iets dat ik mezelluf gun (omdat ik ’t waard bent etc.). Het “Awww, nog effeTJEs blijven liggen”- gevoel. Een snoepje van tijd, dus.
En dat momentje, da’s voor mij alleen! Ik hoef ’t met niemand te delen, het is helemaal mijn ding (lekker puh). Een wij-momentje, of erger nog, een iemandanders-momentje, nee, dat niet. Als ik mijn watdanook-momentje pak, pakt niemand dat van me af.
‘t Is ook zo fijn veelzijdig. Het kleeft vanzelf aan andere woorden, daar hoef je niks voor te doen. Als ik (voor de xiljardste keer) tijdens het tentamen-stampen Funky Fish check, is dat een “update-momentje”. Of als ik geen zin heb om –tijdens een weekend thuis- Kolonisten van Catan met m’n ouders en broertjes te spelen, dan noem ik dat gewoon een “solo-momentje.” Geen culinaire puf om eten te koken? Een fastfood-momentje!
Maar dan zit ik op een grauwe donderdagochtend in de trein. Het plenst dat ’t giet. Alle andere mensen gaan op in hun iPhone-momentje of hun Spits-momentje. Nergens een oud omaatje te bekennen dat ’t geweldig vindt dat ik aan ’t breien ben. En opeens moet ik eraan denken dat ik zoveel van m’n vrienden al niet meer heb gezien. Want ze hebben ’t allemaal zo druk. Maar ze hebben wel ondertussen allemaal Facebook- of Twittermomentjes. En m’n broertjes vinden ’t zo ongezellig dat ik nooit meer Kolonisten met hen speel. En straks het tentamen. Waaaah, ik kan me er nu geen woord meer van de stof herinneren!
Al die momentjes, die tikken aan… Zo tikt je hele leven ongemerkt voorbij!
Log in om te reageren.
