Oh nee, oh nee, oh nee. Dit gaat zo ontzettend fout. Waar ben ik nou weer aan begonnen... De man tegenover mij steekt zijn wijs- en middelvinger uit in een V-vorm en wijst daarmee van zijn ogen naar mijn ogen. Oke, dat begrijp ik. Ik kijk hem diep in de ogen aan. En in, en weer uit, en in, en weer uit, en in en weer uit. Pfff het gaat wel weer. Ik pers mijn duim- en wijsvinger op elkaar en maak een oke-gebaar naar hem. We kunnen weer door.
Dat was mijn officiële paniekaanval op de bodem van de Caribische zee. Jawel, ik ben met zuurstofflessen in water gesprongen om te gaan duiken. Dat terwijl ik niet eens een zwemdiploma heb gehaald op de basisschool. Gelukkig hoef je voor duiken alleen maar te zinken en adem te halen. Met dat laatste had ik een probleem toen ik me realiseerde dat ik op de bodem van de zee was.
Rustig aan spartel ik verder. Inmiddels heb ik de hand van mijn instructeur maar vastgepakt voor als ik weer een paniekmomentje heb. Gelukkig heb ik gedurende mijn hele duik maar één paniekaanval gehad. Tenminste, ik vind dat ik maar een keer in paniek ben geraakt. Mijn duikinstructeur denkt daar anders over.
Langzaamaan komen we bij een scheepswrak waar de meest prachtige vissen zich hebben verzameld. Ik schiet in de lach. Het is zo ongelofelijk mooi! Hoe kan je nou niet in God geloven als je al dit moois ziet?! In de lach schieten terwijl je een zuurstofding in je mond hebt is niet heel handig. Met een ruk draait de instructeur zich naar mij en daar gaan we weer vanaf het begin. Ik moet de beste man aankijken en rustig ademen. Probeer onder water maar eens uit te leggen dat er niks aan de hand is, maar je je verwondert over Gods schepping. Inderdaad, dat gaat niet.
Ruim vijf minuten later moet ik weer heel hard lachen. Het is gewoon zo prachtig. De instructeur heeft het denk ik nu ongeveer wel met mij gehad en hij denkt dat ik nog steeds aan het panieken ben. Maar ik ben gewoon heel erg blij met God. Hij rukt zijn zuurstofding uit zijn mond en schreeuwt naar me RELAAAAAX. Jongen, denk ik, ik ben gewoon blij en uitermate relaxed.
Als we boven komen probeer ik mezelf uit te leggen en brabbel ik er in mijn enthousiasme vrolijk op los. Ik denk dat ze alleen de woorden God, blij, paniek en vissen met krokodillenhuid hebben opgevangen, maar dat geeft niet. Ik ben amazed over Gods creatie.
Mocht je ooit de kans krijgen: ga snorkelen of duiken, je zult je verwonderen.
Dat was mijn officiële paniekaanval op de bodem van de Caribische zee. Jawel, ik ben met zuurstofflessen in water gesprongen om te gaan duiken. Dat terwijl ik niet eens een zwemdiploma heb gehaald op de basisschool. Gelukkig hoef je voor duiken alleen maar te zinken en adem te halen. Met dat laatste had ik een probleem toen ik me realiseerde dat ik op de bodem van de zee was.
Rustig aan spartel ik verder. Inmiddels heb ik de hand van mijn instructeur maar vastgepakt voor als ik weer een paniekmomentje heb. Gelukkig heb ik gedurende mijn hele duik maar één paniekaanval gehad. Tenminste, ik vind dat ik maar een keer in paniek ben geraakt. Mijn duikinstructeur denkt daar anders over.
Langzaamaan komen we bij een scheepswrak waar de meest prachtige vissen zich hebben verzameld. Ik schiet in de lach. Het is zo ongelofelijk mooi! Hoe kan je nou niet in God geloven als je al dit moois ziet?! In de lach schieten terwijl je een zuurstofding in je mond hebt is niet heel handig. Met een ruk draait de instructeur zich naar mij en daar gaan we weer vanaf het begin. Ik moet de beste man aankijken en rustig ademen. Probeer onder water maar eens uit te leggen dat er niks aan de hand is, maar je je verwondert over Gods schepping. Inderdaad, dat gaat niet.
Ruim vijf minuten later moet ik weer heel hard lachen. Het is gewoon zo prachtig. De instructeur heeft het denk ik nu ongeveer wel met mij gehad en hij denkt dat ik nog steeds aan het panieken ben. Maar ik ben gewoon heel erg blij met God. Hij rukt zijn zuurstofding uit zijn mond en schreeuwt naar me RELAAAAAX. Jongen, denk ik, ik ben gewoon blij en uitermate relaxed.
Als we boven komen probeer ik mezelf uit te leggen en brabbel ik er in mijn enthousiasme vrolijk op los. Ik denk dat ze alleen de woorden God, blij, paniek en vissen met krokodillenhuid hebben opgevangen, maar dat geeft niet. Ik ben amazed over Gods creatie.
Mocht je ooit de kans krijgen: ga snorkelen of duiken, je zult je verwonderen.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
