Het grootste deel van mijn volwassen leven heb ik in een achterbuurt gewoond. Een echte. Niets bleef mijn straat bespaard: schietpartijen, hennepplantages, hoererij, overvallen, dronkaards, illegalen, drugshandel, suïcide pogingen en om het jaar een moord. Plus minus.
Inmiddels ben ik verhuisd naar een andere wijk. Veel chiquer en veel rustiger. Een historisch stukje stad waar ik vol trots de straat binnenwandel en geniet. Mijn grootste probleem is de toeristen die ik midden op de weg moet ontwijken, omdat ze om zich heen aan het kijken zijn naar al die geschiedenis. En hier zo in opgaan dat ze vergeten dat er daadwerkelijk mensen wonen tussen en in al dat moois.
Wat een verademing! Ik hoef nu niet meer bang te zijn dat ik me in een preventief fouilleer project begeef zodra ik naar buiten ga. Om weer politie aan de deur te krijgen voor het zoveelste misdrijf waarbij ze getuigen nodig hebben. Of dat de weg achter mijn huis het terrein is van de locale drugsdealers en dus rare snuiters aantrekt.
Heel rustgevend. Maar toen ik laatst bij de brillenman om de hoek mijn nieuwe brillen ging ophalen hoorden we plots buiten een megafoon schallen. Iemand werd verordend zijn handen op de auto te leggen en er werd meegedeeld dat er een vuurwapen op hem gericht was. Natuurlijk stonden we direct buiten. Het tafereel bleek exact plaats te vinden voor de brillenwinkel.
We hoorden de agent nogmaals vertellen wat de mensen in de auto vooral niet moesten doen. Want er was een vuurwapen dat op scherp stond op hen gericht. Vervolgens maande hij geërgerd een aantal mensen dat in zijn schotveld stond zich ergens anders heen te begeven. Het duurde even voor het tot me doordrong dat wij die mensen waren. Binnen een seconde stond ik weer binnen. Toen iedereen tegen het asfalt was gewerkt en in verschillende busjes afgevoerd, konden wij weer verder.
De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik maar 800 meter verderop ben gaan wonen. En dat vuurwapenincident dus niet compleet misplaatst was. Ik zit namelijk in een overgangfase: Ik moet natuurlijk wel acclimatiseren voor ik een misdadig veilige buurt aankan. Anders word ik alsnog slachtoffer van de buurt. Doodgaan van verveling lijkt me een reële optie.
Inmiddels ben ik verhuisd naar een andere wijk. Veel chiquer en veel rustiger. Een historisch stukje stad waar ik vol trots de straat binnenwandel en geniet. Mijn grootste probleem is de toeristen die ik midden op de weg moet ontwijken, omdat ze om zich heen aan het kijken zijn naar al die geschiedenis. En hier zo in opgaan dat ze vergeten dat er daadwerkelijk mensen wonen tussen en in al dat moois.
Wat een verademing! Ik hoef nu niet meer bang te zijn dat ik me in een preventief fouilleer project begeef zodra ik naar buiten ga. Om weer politie aan de deur te krijgen voor het zoveelste misdrijf waarbij ze getuigen nodig hebben. Of dat de weg achter mijn huis het terrein is van de locale drugsdealers en dus rare snuiters aantrekt.
Heel rustgevend. Maar toen ik laatst bij de brillenman om de hoek mijn nieuwe brillen ging ophalen hoorden we plots buiten een megafoon schallen. Iemand werd verordend zijn handen op de auto te leggen en er werd meegedeeld dat er een vuurwapen op hem gericht was. Natuurlijk stonden we direct buiten. Het tafereel bleek exact plaats te vinden voor de brillenwinkel.
We hoorden de agent nogmaals vertellen wat de mensen in de auto vooral niet moesten doen. Want er was een vuurwapen dat op scherp stond op hen gericht. Vervolgens maande hij geërgerd een aantal mensen dat in zijn schotveld stond zich ergens anders heen te begeven. Het duurde even voor het tot me doordrong dat wij die mensen waren. Binnen een seconde stond ik weer binnen. Toen iedereen tegen het asfalt was gewerkt en in verschillende busjes afgevoerd, konden wij weer verder.
De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik maar 800 meter verderop ben gaan wonen. En dat vuurwapenincident dus niet compleet misplaatst was. Ik zit namelijk in een overgangfase: Ik moet natuurlijk wel acclimatiseren voor ik een misdadig veilige buurt aankan. Anders word ik alsnog slachtoffer van de buurt. Doodgaan van verveling lijkt me een reële optie.
Log in om te reageren.
