… en daarmee zijn we bijna aan het eind gekomen van het jaar 2010 A.D. Met bijna dezelfde woorden begon ik in februari mijn eerste column. Alleen ging het toen om het voormalige kabinet dat inmiddels alweer even voltooid verleden tijd is. Wees gerust, ik zal niet over de politiek verhalen. Laten we het liever over iets anders hebben. Over jou, bijvoorbeeld.
Hoe is het je vergaan? En zeg nu niet ‘best’. Of ‘druk’. Dat zijn we allemaal. Het zegt niets. Niets over jou, tenminste. Het is dat ik het niet zo op gokken heb, maar anders zou ik erom durven te wedden dat je 2009 met een ‘gelukkig Nieuwjaar’ af hebt gesloten. En? Wás 2010 dat ook? Hoe kijk je terug? Kíjk je wel eens terug? Misschien blik je liever vooruit. Omdat je nu eenmaal zo in elkaar zit. Wat geweest is, is geweest. Het verleden is onverbiddelijk onveranderlijk.
Misschien ga je juist wel vaak in gedachten terug in de tijd. Omdat je warme herinneringen koestert. Omdat je ziet dat je verder bent gekomen. Omdat je nieuwe mensen hebt ontmoet. Of omdat je afscheid hebt moeten nemen van geliefden die het waard zijn om herinnerd te blijven worden. Bittersweet memories…
Ik kan het me goed voorstellen als je niet kunt wachten tot het nieuwe jaar. Nieuwe kansen. Onbekende mogelijkheden. Genadevol geloof. Glorende hoop. Groeiende liefde. Wellicht is er een begin. Of heb je juist een hoofdstuk afgesloten. Alsof je de laatste hand aan de proloog van je levensverhaal hebt gelegd. Het ‘echte leven’ kan beginnen. Hoewel, je leek vast niet altijd degene te zijn die de pen vasthield. Je werd meegenomen. Of voelde het soms eerder alsof je werd meegesleurd, alsof je in een schijnbaar onophoudelijke stroomversnelling of een onmogelijke impasse terecht was gekomen?
Je weet niet wat er komen gaat. Het kan je geruststellen. Zo van: waarom zou ik me druk maken om vragen die in het heden, in dit leven, in deze wereld nooit een antwoord zullen krijgen? Het kan je ook onzeker maken. Als je nou ‘ns wist of dát zin zou hebben. Dat je díe beslissing moest maken. Dat je de zekerheid had dat je nog even geduld moest hebben, of juist groen licht kreeg om er vol voor te gaan. Als…
Als je eens terug zou kijken, zou je zien dat je de weg niet alleen bent gegaan. Dat je vooruit bent gekomen, ook als het leek alsof je stil bleef staan terwijl de wereld doordraaide. Dat mensen iets in je hebben gezien dat jou wellicht was ontgaan. Omdat je het niet zag. Omdat het ‘zo gewoon’ leek te zijn, niets voor scheen te stellen. Omdat je dacht dat je zo in je eigen wereld vertoefde dat er weinig ruimte voor anderen overbleef.
Het ga je goed. Ik hoop oprecht dat 2011 voor jou een gelukzalig jaar zal worden. Geniet. Vertrouw. Koester. Wees dankbaar. Sta stil en dans verder. Haal rustig en diep adem. Leef. Hoop. Geloof.
Heb lief.
Hoe is het je vergaan? En zeg nu niet ‘best’. Of ‘druk’. Dat zijn we allemaal. Het zegt niets. Niets over jou, tenminste. Het is dat ik het niet zo op gokken heb, maar anders zou ik erom durven te wedden dat je 2009 met een ‘gelukkig Nieuwjaar’ af hebt gesloten. En? Wás 2010 dat ook? Hoe kijk je terug? Kíjk je wel eens terug? Misschien blik je liever vooruit. Omdat je nu eenmaal zo in elkaar zit. Wat geweest is, is geweest. Het verleden is onverbiddelijk onveranderlijk.
Misschien ga je juist wel vaak in gedachten terug in de tijd. Omdat je warme herinneringen koestert. Omdat je ziet dat je verder bent gekomen. Omdat je nieuwe mensen hebt ontmoet. Of omdat je afscheid hebt moeten nemen van geliefden die het waard zijn om herinnerd te blijven worden. Bittersweet memories…
Ik kan het me goed voorstellen als je niet kunt wachten tot het nieuwe jaar. Nieuwe kansen. Onbekende mogelijkheden. Genadevol geloof. Glorende hoop. Groeiende liefde. Wellicht is er een begin. Of heb je juist een hoofdstuk afgesloten. Alsof je de laatste hand aan de proloog van je levensverhaal hebt gelegd. Het ‘echte leven’ kan beginnen. Hoewel, je leek vast niet altijd degene te zijn die de pen vasthield. Je werd meegenomen. Of voelde het soms eerder alsof je werd meegesleurd, alsof je in een schijnbaar onophoudelijke stroomversnelling of een onmogelijke impasse terecht was gekomen?
Je weet niet wat er komen gaat. Het kan je geruststellen. Zo van: waarom zou ik me druk maken om vragen die in het heden, in dit leven, in deze wereld nooit een antwoord zullen krijgen? Het kan je ook onzeker maken. Als je nou ‘ns wist of dát zin zou hebben. Dat je díe beslissing moest maken. Dat je de zekerheid had dat je nog even geduld moest hebben, of juist groen licht kreeg om er vol voor te gaan. Als…
Als je eens terug zou kijken, zou je zien dat je de weg niet alleen bent gegaan. Dat je vooruit bent gekomen, ook als het leek alsof je stil bleef staan terwijl de wereld doordraaide. Dat mensen iets in je hebben gezien dat jou wellicht was ontgaan. Omdat je het niet zag. Omdat het ‘zo gewoon’ leek te zijn, niets voor scheen te stellen. Omdat je dacht dat je zo in je eigen wereld vertoefde dat er weinig ruimte voor anderen overbleef.
Het ga je goed. Ik hoop oprecht dat 2011 voor jou een gelukzalig jaar zal worden. Geniet. Vertrouw. Koester. Wees dankbaar. Sta stil en dans verder. Haal rustig en diep adem. Leef. Hoop. Geloof.
Heb lief.
Log in om te reageren.
