Sinterklaas is weer voorbij. Restanten van suprises vinden hun weg naar de container, alle kindermaagjes zijn weer verzadigd van taaitaai en chocolade… wensen zijn uitgekomen, armen gevuld. Op naar het volgende feest: Kerstmis!
Vroeger wachtte ik met het optuigen van de boom tot na mijn verjaardag halverwege de maand. Nu ik dat nog maar zelden vier, is het in kerstsfeer brengen van mijn stulpje langzaam steeds meer opgeschoven naar begin december. En ik moet bekennen dat ik dit jaar al op 30 november begonnen ben! Het moet niet gekker worden.
Grote trekker was dit jaar mijn nieuw verworven kunstboom. Jarenlang heb ik geroepen dat ik nooit zo’n wanstaltig gedrocht in huis wilde hebben, dat er niets ging boven een echte boom, met echte dennengeur en prikkende en desnoods spontaan en massaal uitvallende naalden… Er ging toch maar niets boven puur natuur, mij zouden ze nooit overhalen om een kunstboom aan te schaffen, maar toch…. Kijk mij. Daar zit ik nou… naast mijn mooi versierde, grote kunstboom en zonder enige schroom.
Spinnend als een poes kijk ik zielstevreden naar het resultaat van mijn inspanningen; ik kan niet anders zeggen: deze boom ziet er geweldig uit en eerlijk is eerlijk, het versieren was dit jaar een stuk aangenamer dan andere jaren….
Een kunstboom heeft namelijk van die hele gewillige takken. Als ik meer ruimte wil voor een bepaalde decoratie, buig ik gewoon de tak een stukje opzij… en voila: er wordt ruimte gecreëerd. Niks eigenwijze, echte takken, die spontaan weer in die houding springen waar hun eigen voorkeur naar uit gaat, deze boom voegt zich naar mijn wil… en dat is best wel heel handig.
Ooit had ik een poosje contact met een man, bij wie het ook zo werkte… Als ik wat meer ruimte nodig had, deed hij gewillig een stapje opzij. Ik kon hem wat wegduwen en weer naar me toe trekken…. Het was net een elastiekje. Ik vond dat handig! Zo’n man wilde ik wel houden, had ik bedacht. Helaas dacht de man daar zelf anders over en de meeste mannen laten zich niet zo gewillig in een bepaalde houding dwingen. Dat is natuurlijk maar goed ook, dat hele gewillige… is uiteindelijk toch ook wel erg saai.
Geef mij op termijn maar weer een man die tegengas kan bieden, die karakter heeft, die eigenwijs zijn takken de verkeerde kant uitsteekt, zodat ik er af en toe over struikel. Een man die staat als een huis, eh… als een boom. Een echte boom wel te verstaan. Eén die ruikt naar bos. En zo kom ik toch weer terug bij mijn oorspronkelijke uitgangspunt: er gaat maar niets boven het echte…
Maar die kunstboom, die houd ik! Om toch af en toe de illusie van controle te hebben…
Vroeger wachtte ik met het optuigen van de boom tot na mijn verjaardag halverwege de maand. Nu ik dat nog maar zelden vier, is het in kerstsfeer brengen van mijn stulpje langzaam steeds meer opgeschoven naar begin december. En ik moet bekennen dat ik dit jaar al op 30 november begonnen ben! Het moet niet gekker worden.
Grote trekker was dit jaar mijn nieuw verworven kunstboom. Jarenlang heb ik geroepen dat ik nooit zo’n wanstaltig gedrocht in huis wilde hebben, dat er niets ging boven een echte boom, met echte dennengeur en prikkende en desnoods spontaan en massaal uitvallende naalden… Er ging toch maar niets boven puur natuur, mij zouden ze nooit overhalen om een kunstboom aan te schaffen, maar toch…. Kijk mij. Daar zit ik nou… naast mijn mooi versierde, grote kunstboom en zonder enige schroom.
Spinnend als een poes kijk ik zielstevreden naar het resultaat van mijn inspanningen; ik kan niet anders zeggen: deze boom ziet er geweldig uit en eerlijk is eerlijk, het versieren was dit jaar een stuk aangenamer dan andere jaren….
Een kunstboom heeft namelijk van die hele gewillige takken. Als ik meer ruimte wil voor een bepaalde decoratie, buig ik gewoon de tak een stukje opzij… en voila: er wordt ruimte gecreëerd. Niks eigenwijze, echte takken, die spontaan weer in die houding springen waar hun eigen voorkeur naar uit gaat, deze boom voegt zich naar mijn wil… en dat is best wel heel handig.
Ooit had ik een poosje contact met een man, bij wie het ook zo werkte… Als ik wat meer ruimte nodig had, deed hij gewillig een stapje opzij. Ik kon hem wat wegduwen en weer naar me toe trekken…. Het was net een elastiekje. Ik vond dat handig! Zo’n man wilde ik wel houden, had ik bedacht. Helaas dacht de man daar zelf anders over en de meeste mannen laten zich niet zo gewillig in een bepaalde houding dwingen. Dat is natuurlijk maar goed ook, dat hele gewillige… is uiteindelijk toch ook wel erg saai.
Geef mij op termijn maar weer een man die tegengas kan bieden, die karakter heeft, die eigenwijs zijn takken de verkeerde kant uitsteekt, zodat ik er af en toe over struikel. Een man die staat als een huis, eh… als een boom. Een echte boom wel te verstaan. Eén die ruikt naar bos. En zo kom ik toch weer terug bij mijn oorspronkelijke uitgangspunt: er gaat maar niets boven het echte…
Maar die kunstboom, die houd ik! Om toch af en toe de illusie van controle te hebben…
Log in om te reageren.
