Nu ik dit schrijf, ben ik nog niet jarig. Als je dit leest, is bovengetekende twee dagen een kwart eeuw oud. Ik vraag me wel eens af waar de tijd is gebleven. In een zwart gat? In een grijs (of juist kleurig) verleden? In iets anders, namelijk… Wie het weet, mag door naar de vraag voor de wasmachine.
Ik zie mezelf weer met een jongen uit de straat enthousiast in de weer met pennen, papier en viltstiften. Oh, wat deden we ons best. Je maakt per slot van rekening niet elke dag een zelfbedacht geldkrantje voor Oom Donald. Hij was er erg blij mee. Dagobert ook. Later heb ik hem nog een keer een brief gestuurd. Ik kreeg zowaar een persoonlijk antwoord terug, waarin ‘oom’ verhaalde over zijn zoveelste ruzie met zijn buurman. Genoeg stof voor een fraaie aflevering van de Rijdende Rechter. Wist ik veel dat de andere penvrienden van de gevederde driftkop exact hetzelfde epistel ontvingen. Ignorance is bless.
Op de vraag wanneer er weer een poster en een verhaal van Hiawatha zouden verschijnen, kreeg ik eenvoudigweg als antwoord: ‘Wacht maar af’. Ik was tevreden. Een kinderhand is snel gevuld. Ik kan me trouwens niet meer herinneren wat ik destijds van de goede Sint verlangde. Het maakte ook niet veel uit. Het stond in elk geval vast dát ik iets zou krijgen. Ik was immers altijd lief. Behalve dan in de schoolmusical in groep acht. En behalve die keer dat ik met Pasen de geverfde eieren van de tafelschaal in het kippenhok verstopte en mijn broertje de schuld kreeg.
Toen ik eenmaal doorhad dat de goedheiligman voorgoed in het rijk der fabelen zou vertoeven, schakelden we over naar de hekeldichten en de befaamde surprises. De gefiguurzaagde zebravinken van mijn vader staan nog altijd op mijn bureau. Tot een tijdje geleden speelden we dat pakjesspel. Je weet wel, waarbij iedereen voor een leuk bedrag wat aardigheidjes en een paar pestcadeautjes koopt en iedereen op het heerlijk avondje om de beurt een dobbelsteen mag gooien.
Bij ‘1’ mag je een pakje pakken, bij ‘2’ moet je er een doneren, bij ‘3’ mag je er een bij een ander weggrissen en aan een ander geven, etc. Het door je nichtje zo begeerde kleinood pak je steeds weg (je geeft het aan het eind toch wel weer terug , maar dat weet zij nog niet) en de zelfgekochte SpongeBob-puntenslijper keert voortdurend terug in je bezit. Die gein.
Die jongen en mijn inmiddels 22-jarige broer hebben nu een eigen computerbedrijf annex webshop – met personeel. Het geldkrantje heeft plaatsgemaakt voor een wannabe bestseller. De goocheltruc die wortels op wonderbaarlijke wijze in marsepein verandert, heeft plaatsgemaakt voor de bezorging van chocoladeletters voor een loterij. Ik schrijf geen brieven meer aan een imaginaire kindervriend over koddige stripfiguren en cartooneske wandvullingen, maar mail nu met goede vrienden over de groeipijnen en geneugten des levens. Het ‘antwoord’ op mijn ‘verlanglijstje’ is nog hetzelfde: ‘Wacht maar af’.
Op naar de volgende 25 jaar.
Ik zie mezelf weer met een jongen uit de straat enthousiast in de weer met pennen, papier en viltstiften. Oh, wat deden we ons best. Je maakt per slot van rekening niet elke dag een zelfbedacht geldkrantje voor Oom Donald. Hij was er erg blij mee. Dagobert ook. Later heb ik hem nog een keer een brief gestuurd. Ik kreeg zowaar een persoonlijk antwoord terug, waarin ‘oom’ verhaalde over zijn zoveelste ruzie met zijn buurman. Genoeg stof voor een fraaie aflevering van de Rijdende Rechter. Wist ik veel dat de andere penvrienden van de gevederde driftkop exact hetzelfde epistel ontvingen. Ignorance is bless.
Op de vraag wanneer er weer een poster en een verhaal van Hiawatha zouden verschijnen, kreeg ik eenvoudigweg als antwoord: ‘Wacht maar af’. Ik was tevreden. Een kinderhand is snel gevuld. Ik kan me trouwens niet meer herinneren wat ik destijds van de goede Sint verlangde. Het maakte ook niet veel uit. Het stond in elk geval vast dát ik iets zou krijgen. Ik was immers altijd lief. Behalve dan in de schoolmusical in groep acht. En behalve die keer dat ik met Pasen de geverfde eieren van de tafelschaal in het kippenhok verstopte en mijn broertje de schuld kreeg.
Toen ik eenmaal doorhad dat de goedheiligman voorgoed in het rijk der fabelen zou vertoeven, schakelden we over naar de hekeldichten en de befaamde surprises. De gefiguurzaagde zebravinken van mijn vader staan nog altijd op mijn bureau. Tot een tijdje geleden speelden we dat pakjesspel. Je weet wel, waarbij iedereen voor een leuk bedrag wat aardigheidjes en een paar pestcadeautjes koopt en iedereen op het heerlijk avondje om de beurt een dobbelsteen mag gooien.
Bij ‘1’ mag je een pakje pakken, bij ‘2’ moet je er een doneren, bij ‘3’ mag je er een bij een ander weggrissen en aan een ander geven, etc. Het door je nichtje zo begeerde kleinood pak je steeds weg (je geeft het aan het eind toch wel weer terug , maar dat weet zij nog niet) en de zelfgekochte SpongeBob-puntenslijper keert voortdurend terug in je bezit. Die gein.
Die jongen en mijn inmiddels 22-jarige broer hebben nu een eigen computerbedrijf annex webshop – met personeel. Het geldkrantje heeft plaatsgemaakt voor een wannabe bestseller. De goocheltruc die wortels op wonderbaarlijke wijze in marsepein verandert, heeft plaatsgemaakt voor de bezorging van chocoladeletters voor een loterij. Ik schrijf geen brieven meer aan een imaginaire kindervriend over koddige stripfiguren en cartooneske wandvullingen, maar mail nu met goede vrienden over de groeipijnen en geneugten des levens. Het ‘antwoord’ op mijn ‘verlanglijstje’ is nog hetzelfde: ‘Wacht maar af’.
Op naar de volgende 25 jaar.
Log in om te reageren.
