Stofzuiger. Allesreiniger. Kanariegele schoonmaakdoekjes. Ziezo, ik ben er helemaal klaar voor, om mijn plaatsje in het schoonmaakrooster in te nemen en Onrusthuis Tante Begonia schoon te maken De naam heb ik onze verdieping gegeven, al moet ik het nog wel ff met m’n huisgenootje overleggen. Het is niet dat onze verdieping een rommel is, of dat het stof zich bergenhoog ophoopt. Het is netjes, en niet alleen “netjes voor een studentenhuis.” Maar er zit geen regelmaat in het schoonmaken, dus vandaar het schoonmaakrooster.
Poets, poets, poets. Ik maak heel grondig het gasfornuis schoon, en haal zelfs bijna onzichtbare vlekjes weg. Dan stoot ik één van de knoppen aan. Waaaaah! Ruik ik daar gas? Ik weet het zeker! Wat nu? Zometeen vergas ik mezelf nog, of nog erger, m’n hospita, of heel Utrecht. M’n huisgenootje is er niet, dus ik stommel heel hard de trap af. Zo hard, dat m’n hospita er wakker van wordt, terwijl ze net vroeg was gaan slapen. Wanneer ik haar meesleep naar onze keuken. constateert ze droog: “De gaskraan staat niet eens open.”
Nog ietwat buiten adem begin ik aan de gootsteen en de kraan. Daar kan niks rampzaligs mee gebeuren toch? Da’s toch heel veilig? Maar net als ik de kraan laat lopen…floep, daar schiet de ring rondom de kraan los, en kiepert de kraankop in de gootsteen. Water spuit alle kanten op. Voordat ik met m’n ogen kan knipperen of “NEEE!” kan roepen, staat de keuken blank. Gelukkig slaag ik er net in de kraankop plus ring op het stompje kraan te frummelen, en de kraan dicht te draaien, zodat niet het hele huis overstroomt.
Nadat ik dat water heb opgedweild, ben ik eindelijk toe aan de laatste dingen van het niet-zo-schoon-maken: stofzuigen en de prullenbak leeghalen. De legergroene stofzuiger zuigt vrolijk door de gang, als een kleine olifant. Zo’n geluid maakt-ie ook ongeveer. Hee, wat doet die stoel daar? Oh ja, ik moest iets uit het bovenste kastje hebben, toen ben ik op die stoel gaan staan. Daar ga ik om heen zuigen, toch? Dan: BOEM! Het domino-effect der dagelijkse dingen: Stofzuiger tegen stoel. Stoel tegen prullenbak. Prullenbak om en de hele inhoud over de gang… want het deksel zat er niet op. Zoals mijn moeder altijd zegt: “Dat komt omdat jullie de dopjes er nooit op doen.” Het vervelendste van volwassen worden is er achter komen dat je moeder toch gelijk had. Over het huishouden tenminste.
Wanneer die oerchaos enigszins verdwenen is, plof ik uitgeput neer op m’n bed, en twijfel er niet meer aan: onze verdieping is net een hond die niet in bad wil. Onze verdieping wil gewoon niet schoongemaakt worden.
Poets, poets, poets. Ik maak heel grondig het gasfornuis schoon, en haal zelfs bijna onzichtbare vlekjes weg. Dan stoot ik één van de knoppen aan. Waaaaah! Ruik ik daar gas? Ik weet het zeker! Wat nu? Zometeen vergas ik mezelf nog, of nog erger, m’n hospita, of heel Utrecht. M’n huisgenootje is er niet, dus ik stommel heel hard de trap af. Zo hard, dat m’n hospita er wakker van wordt, terwijl ze net vroeg was gaan slapen. Wanneer ik haar meesleep naar onze keuken. constateert ze droog: “De gaskraan staat niet eens open.”
Nog ietwat buiten adem begin ik aan de gootsteen en de kraan. Daar kan niks rampzaligs mee gebeuren toch? Da’s toch heel veilig? Maar net als ik de kraan laat lopen…floep, daar schiet de ring rondom de kraan los, en kiepert de kraankop in de gootsteen. Water spuit alle kanten op. Voordat ik met m’n ogen kan knipperen of “NEEE!” kan roepen, staat de keuken blank. Gelukkig slaag ik er net in de kraankop plus ring op het stompje kraan te frummelen, en de kraan dicht te draaien, zodat niet het hele huis overstroomt.
Nadat ik dat water heb opgedweild, ben ik eindelijk toe aan de laatste dingen van het niet-zo-schoon-maken: stofzuigen en de prullenbak leeghalen. De legergroene stofzuiger zuigt vrolijk door de gang, als een kleine olifant. Zo’n geluid maakt-ie ook ongeveer. Hee, wat doet die stoel daar? Oh ja, ik moest iets uit het bovenste kastje hebben, toen ben ik op die stoel gaan staan. Daar ga ik om heen zuigen, toch? Dan: BOEM! Het domino-effect der dagelijkse dingen: Stofzuiger tegen stoel. Stoel tegen prullenbak. Prullenbak om en de hele inhoud over de gang… want het deksel zat er niet op. Zoals mijn moeder altijd zegt: “Dat komt omdat jullie de dopjes er nooit op doen.” Het vervelendste van volwassen worden is er achter komen dat je moeder toch gelijk had. Over het huishouden tenminste.
Wanneer die oerchaos enigszins verdwenen is, plof ik uitgeput neer op m’n bed, en twijfel er niet meer aan: onze verdieping is net een hond die niet in bad wil. Onze verdieping wil gewoon niet schoongemaakt worden.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
