Hij hield van de manier waarop ze naar hem kon lachen. Met glimmende ogen en kuiltjes in haar wangen. Hij kon niet uitspreken hoe fijn hij het vond dat te zien. Dus deed hij er alles aan dit te laten gebeuren. Wanneer ze binnenkwam veranderde de energie in de kamer. Er was beweging, geluid, activiteit en emotie. Ze wiebelde, kriebelde, kletste en straalde. Hij veerde op. Leefde op. Hij genoot. In stilte. Wist niet hoe hij uit moest leggen hoe dat voelde.
Hij probeerde het. Vertelde haar dat hij nooit had geweten dat je zo snel zo veel van iemand kon gaan houden. Ze glimlachte. Gaf niet de reactie waarop hij hoopte. Ze weifelde. Ze was niet zeker van haar zaak. Haar doortastendheid wankelde. Toen ze de beslissing uiteindelijk nam was ze er niet meer vanaf te brengen. Ze ging ervoor. Volledig. Ze gingen in elkaar op. Waren domweg druk met liefhebben. De rest was niet meer van belang.
Ze praatte, vroeg, onderzocht en was nieuwsgierig. Naar hem. Zijn ideeën. Zijn gedachten, gevoelens. Hij trachtte het te verwoorden. Uit te leggen. Maar het klonk niet. Het wrong. Ze gaf hem de tijd, vroeg verder. Lokte hem uit zijn tent. Hij kon de juiste toon niet vinden. Wist niet hoe hij zich kon overgeven. Zijn onzekerheid sloeg om in grimmigheid. Hij kwetste haar met harde woorden. Hij kon niet meer vermijden waar hij al jarenlang omheen draaide. Zijn strategieën wankelden. En dat had haar komst veroorzaakt. Dus zocht hij de oorzaak van deze omslag in haar.
Dit spel kende geen winnaars. Zij was prima in staat om haar strategieën te bepalen en aan te passen zonder daadwerkelijk iets in te leveren. Maar hij was niet verder gekomen dan de spelregels lezen. Hij dacht dat als hij niet mee deed hij ook niet kon verliezen. Zelfs toen ze vertrok kende hij geen verlies. Hij kon weer terug naar hoe het was: Vandaag is er niets bijzonders gebeurt en morgen zou er waarschijnlijk ook niets gebeuren.
Vroeger was hij vandaag waarschijnlijk in de auto gestapt naar de zee. Ze zouden gekletst hebben, gelopen, gezoend en gekibbeld. Misschien zouden ze thuisblijven en zou ze keer op keer geprobeerd hebben hem te verslaan met schaken. Of ze zouden ‘s avonds een vuurtje stoken en ’s nachts tegen elkaar aan in slaap vallen.
Hij zou zeker gelachen hebben vandaag. Gepraat hebben. Geërgerd zijn of verwonderd. Zich gewaardeerd gevoeld hebben of zich juist te kort voelen schieten. Ze zou naar hem geglimlacht hebben en hem op de een of andere manier ergens voor hebben uitgedaagd. Misschien zou ze nukkig zijn geweest om hem later haast dood te knuffelen terwijl ze zich verontschuldigde. Of hij zou grapjes hebben gemaakt zodat hij haar zou zien lachen.
Hij had terug gewild naar hoe het was. En daar is hij. Maar toch is niets hetzelfde. Naar mate de tijd verstrijkt realiseert hij zich dat hij niet alleen heeft verloren maar zichzelf niet eens de kans heeft gegeven te winnen…..
Hij probeerde het. Vertelde haar dat hij nooit had geweten dat je zo snel zo veel van iemand kon gaan houden. Ze glimlachte. Gaf niet de reactie waarop hij hoopte. Ze weifelde. Ze was niet zeker van haar zaak. Haar doortastendheid wankelde. Toen ze de beslissing uiteindelijk nam was ze er niet meer vanaf te brengen. Ze ging ervoor. Volledig. Ze gingen in elkaar op. Waren domweg druk met liefhebben. De rest was niet meer van belang.
Ze praatte, vroeg, onderzocht en was nieuwsgierig. Naar hem. Zijn ideeën. Zijn gedachten, gevoelens. Hij trachtte het te verwoorden. Uit te leggen. Maar het klonk niet. Het wrong. Ze gaf hem de tijd, vroeg verder. Lokte hem uit zijn tent. Hij kon de juiste toon niet vinden. Wist niet hoe hij zich kon overgeven. Zijn onzekerheid sloeg om in grimmigheid. Hij kwetste haar met harde woorden. Hij kon niet meer vermijden waar hij al jarenlang omheen draaide. Zijn strategieën wankelden. En dat had haar komst veroorzaakt. Dus zocht hij de oorzaak van deze omslag in haar.
Dit spel kende geen winnaars. Zij was prima in staat om haar strategieën te bepalen en aan te passen zonder daadwerkelijk iets in te leveren. Maar hij was niet verder gekomen dan de spelregels lezen. Hij dacht dat als hij niet mee deed hij ook niet kon verliezen. Zelfs toen ze vertrok kende hij geen verlies. Hij kon weer terug naar hoe het was: Vandaag is er niets bijzonders gebeurt en morgen zou er waarschijnlijk ook niets gebeuren.
Vroeger was hij vandaag waarschijnlijk in de auto gestapt naar de zee. Ze zouden gekletst hebben, gelopen, gezoend en gekibbeld. Misschien zouden ze thuisblijven en zou ze keer op keer geprobeerd hebben hem te verslaan met schaken. Of ze zouden ‘s avonds een vuurtje stoken en ’s nachts tegen elkaar aan in slaap vallen.
Hij zou zeker gelachen hebben vandaag. Gepraat hebben. Geërgerd zijn of verwonderd. Zich gewaardeerd gevoeld hebben of zich juist te kort voelen schieten. Ze zou naar hem geglimlacht hebben en hem op de een of andere manier ergens voor hebben uitgedaagd. Misschien zou ze nukkig zijn geweest om hem later haast dood te knuffelen terwijl ze zich verontschuldigde. Of hij zou grapjes hebben gemaakt zodat hij haar zou zien lachen.
Hij had terug gewild naar hoe het was. En daar is hij. Maar toch is niets hetzelfde. Naar mate de tijd verstrijkt realiseert hij zich dat hij niet alleen heeft verloren maar zichzelf niet eens de kans heeft gegeven te winnen…..
Log in om te reageren.
