Vorige week was ik op zaterdagmorgen in de stad. Het was verbazingwekkend stil en ik verheugde me in de afwezigheid van andere klanten in de winkel, waardoor ik ongestoord mijn gang kon gaan en direct als eerste aan de beurt was bij de kassa. Wat een heerlijkheid!
Het waarom van de stilte begreep ik tegen elven, toen uit alle hoeken en gaten opeens ouders met kleine kinderen tevoorschijn kwamen, verhitte gezichtjes met stralende ogen, pietenpetjes op de bezwete krullen, pepernoten in de hand... Sinterklaas was in het land! Het was gedaan met de rust, maar ik was inmiddels uitgeshopt en verliet snel de inmiddels gevulde straten.
Niet zo heel lang geleden (of toch, en vliegt de tijd?) liep ik daartussen. Klein handje in mijn hand, samen gespannen uitkijkend naar de boot, luisterend naar de fluit van de stoomboot die al van ver de komst van de Goedheiligman aankondigde. Mijn dochter die angstig een paar stappen terug deed bij het zien van al die wild rondspringende pieten en vooral bij het zien van die man met de baard en die zware stem.
Later thuis dronken we chocolademelk, aten gevuld speculaas en keken op de buis nog eens naar de "echte" Sinterklaas, want de man die wij ontmoet hadden, was natuurlijk zijn hulpje.
Ik stuurde lijstjes naar de Sint om de wensen van mijn nageslacht door te geven of mijn dochters stopten zelf een briefje in hun schoen. Buiten riepen ze heel hard: "Dank u wel, Sinterklaas!", als ze die schoen ’s morgens vroeg gevuld terug vonden en het lijstje met verlangens was verdwenen. Oh, die goede, oude tijd!
We zijn het Sinterklaasfeest altijd blijven vieren, ook nadat de kinderen groter werden al veranderde het gevoel daarbij. Sinds een paar jaar is de spanning echter weer volop aanwezig rond vijf december, door de komst van een klein roodharig mannetje, dat met stralende ogen uitkijkt naar pakjesavond. De geheimzinnigheid is terug, we spelen het spel weer mee.
"Hoor ik daar voetstappen op zolder?" Er gaat een schok door hem heen, hij verstart even en houdt zijn adem in: "Zwarte Piet?!", vraagt hij ademloos? Als hij even later een pakje vindt in zijn jaszak is hij met stomheid geslagen. Hoe heeft die Piet dat voor elkaar gekregen... De stiekemerd!
Opgewonden klimt hij later bij mama achterop de fiets. "Ik vraag een truck en een skateboard!", roept hij nog, voor ze al zwaaiend om de hoek verdwijnen. "En jij, oma?!" Hij wacht het antwoord niet af, in het volste vertrouwen dat oma zijn wensen wel even door zal mailen aan de Sint. Tijden veranderen, nietwaar? Er is meer mogelijk dan vroeger.
Misschien dat ik dit jaar zelf ook wel weer eens een lijstje opstuur. Met een gedichtje erbij. “Sint, als u niet weet wat u dit jaar voor mij als cadeautje moet doen, doe dan maar gewoon een leuke man in mijn schoen.”
Het waarom van de stilte begreep ik tegen elven, toen uit alle hoeken en gaten opeens ouders met kleine kinderen tevoorschijn kwamen, verhitte gezichtjes met stralende ogen, pietenpetjes op de bezwete krullen, pepernoten in de hand... Sinterklaas was in het land! Het was gedaan met de rust, maar ik was inmiddels uitgeshopt en verliet snel de inmiddels gevulde straten.
Niet zo heel lang geleden (of toch, en vliegt de tijd?) liep ik daartussen. Klein handje in mijn hand, samen gespannen uitkijkend naar de boot, luisterend naar de fluit van de stoomboot die al van ver de komst van de Goedheiligman aankondigde. Mijn dochter die angstig een paar stappen terug deed bij het zien van al die wild rondspringende pieten en vooral bij het zien van die man met de baard en die zware stem.
Later thuis dronken we chocolademelk, aten gevuld speculaas en keken op de buis nog eens naar de "echte" Sinterklaas, want de man die wij ontmoet hadden, was natuurlijk zijn hulpje.
Ik stuurde lijstjes naar de Sint om de wensen van mijn nageslacht door te geven of mijn dochters stopten zelf een briefje in hun schoen. Buiten riepen ze heel hard: "Dank u wel, Sinterklaas!", als ze die schoen ’s morgens vroeg gevuld terug vonden en het lijstje met verlangens was verdwenen. Oh, die goede, oude tijd!
We zijn het Sinterklaasfeest altijd blijven vieren, ook nadat de kinderen groter werden al veranderde het gevoel daarbij. Sinds een paar jaar is de spanning echter weer volop aanwezig rond vijf december, door de komst van een klein roodharig mannetje, dat met stralende ogen uitkijkt naar pakjesavond. De geheimzinnigheid is terug, we spelen het spel weer mee.
"Hoor ik daar voetstappen op zolder?" Er gaat een schok door hem heen, hij verstart even en houdt zijn adem in: "Zwarte Piet?!", vraagt hij ademloos? Als hij even later een pakje vindt in zijn jaszak is hij met stomheid geslagen. Hoe heeft die Piet dat voor elkaar gekregen... De stiekemerd!
Opgewonden klimt hij later bij mama achterop de fiets. "Ik vraag een truck en een skateboard!", roept hij nog, voor ze al zwaaiend om de hoek verdwijnen. "En jij, oma?!" Hij wacht het antwoord niet af, in het volste vertrouwen dat oma zijn wensen wel even door zal mailen aan de Sint. Tijden veranderen, nietwaar? Er is meer mogelijk dan vroeger.
Misschien dat ik dit jaar zelf ook wel weer eens een lijstje opstuur. Met een gedichtje erbij. “Sint, als u niet weet wat u dit jaar voor mij als cadeautje moet doen, doe dan maar gewoon een leuke man in mijn schoen.”
Log in om te reageren.
