Hij veegt het zweet van zijn voorhoofd en kijkt uit over de stad. De zon schijnt mager en een straffe wind beweegt de dunne, nog provisorische wanden van het gebouw in aanbouw. Ver onder hem klinken de voetstappen van het winkelend publiek en hij kijkt neer op die kleine figuurtjes, schijnbaar onbelangrijk, in het besef dat in ieder mens een volwaardig leven de aandacht vraagt.
Tegen beter weten in zoekt hij dat dapper opgeheven hoofd, die deinende massa blond haar, uitwaaierend over smalle schouders. De paarse jas los om het iele lijfje geslagen, te magere benen die vastberaden de wereld doorstappen op zoek naar dat wat ze nog niet vinden kan. Houvast. Controle.
Zijn collega slaat hem op de schouder in het voorbijgaan. “Kom je?” Hij knikt, maar kan zich nog niet losrukken van het uitzicht, de golvende mensenmassa beneden, de grijze waas die zich uitstrekt over de stad, in afwachting van een sterker wordende zon. Hoop... dat is het. Een langzaam en geleidelijk hoopvol ontwaken van een stad die zich ergens een weg naar toe baant, een oplossing, een eindstation. Een plek waar je uit kunt stappen en waar het leven goed is.
Hij zucht. Zijn maag rammelt en hij zoekt zonder te kijken in zijn zak naar het lunchpakket, dat zij heeft ingepakt, met zorg heeft samengesteld ondanks haar eigen afkeer van alles dat eetbaar is. Dat hij gezond is heeft altijd haar prioriteit gehad en dat terwijl ze zelf weg teert, langzaam maar zeker aan het verdwijnen is, als een schim die overblijft en slechts fungeert als herinnering aan dat wat is geweest. Zijn dappere, kleine vrouw.
Wanneer hij zijn voet plaatst op de ladder, klinkt de eerste klank van een donderend en aanzwellend geluid, dat al het geraas van het verkeer overstemt. De bodem glijdt langzaam maar meedogenloos weg onder zijn voeten. En terwijl hij in een vrije val naar beneden meegezogen wordt, te midden van een enorme massa steen en metaal, zoekt nog steeds zijn oog naar die wervelende paarse jas, dat kleine dappere hoofd in de mensenmassa en de laatste gedachte die door hem heen schiet, wanneer hij zich langzaam voelt wegzakken in een golf van pijn, is aan haar. Niets merkt hij van de paniek om hem heen, de zoekactie tussen het puin, de angst van zijn geliefde.
Wanneer hij na drie dagen coma en zweven tussen leven en dood, zijn ogen weer opent in het ziekenhuis, zit ze naast het bed, haar kleine vingers verstrengeld in de zijne. Met vochtige ogen kijkt ze hem aan en de eerste zinnen die ze uitspreekt zijn de verwoording van het wonder waar hij al die jaren schijnbaar vruchteloos om gebeden heeft: “Ik wil leven, want ik wil echt, echt oud worden met jou!”
Tegen beter weten in zoekt hij dat dapper opgeheven hoofd, die deinende massa blond haar, uitwaaierend over smalle schouders. De paarse jas los om het iele lijfje geslagen, te magere benen die vastberaden de wereld doorstappen op zoek naar dat wat ze nog niet vinden kan. Houvast. Controle.
Zijn collega slaat hem op de schouder in het voorbijgaan. “Kom je?” Hij knikt, maar kan zich nog niet losrukken van het uitzicht, de golvende mensenmassa beneden, de grijze waas die zich uitstrekt over de stad, in afwachting van een sterker wordende zon. Hoop... dat is het. Een langzaam en geleidelijk hoopvol ontwaken van een stad die zich ergens een weg naar toe baant, een oplossing, een eindstation. Een plek waar je uit kunt stappen en waar het leven goed is.
Hij zucht. Zijn maag rammelt en hij zoekt zonder te kijken in zijn zak naar het lunchpakket, dat zij heeft ingepakt, met zorg heeft samengesteld ondanks haar eigen afkeer van alles dat eetbaar is. Dat hij gezond is heeft altijd haar prioriteit gehad en dat terwijl ze zelf weg teert, langzaam maar zeker aan het verdwijnen is, als een schim die overblijft en slechts fungeert als herinnering aan dat wat is geweest. Zijn dappere, kleine vrouw.
Wanneer hij zijn voet plaatst op de ladder, klinkt de eerste klank van een donderend en aanzwellend geluid, dat al het geraas van het verkeer overstemt. De bodem glijdt langzaam maar meedogenloos weg onder zijn voeten. En terwijl hij in een vrije val naar beneden meegezogen wordt, te midden van een enorme massa steen en metaal, zoekt nog steeds zijn oog naar die wervelende paarse jas, dat kleine dappere hoofd in de mensenmassa en de laatste gedachte die door hem heen schiet, wanneer hij zich langzaam voelt wegzakken in een golf van pijn, is aan haar. Niets merkt hij van de paniek om hem heen, de zoekactie tussen het puin, de angst van zijn geliefde.
Wanneer hij na drie dagen coma en zweven tussen leven en dood, zijn ogen weer opent in het ziekenhuis, zit ze naast het bed, haar kleine vingers verstrengeld in de zijne. Met vochtige ogen kijkt ze hem aan en de eerste zinnen die ze uitspreekt zijn de verwoording van het wonder waar hij al die jaren schijnbaar vruchteloos om gebeden heeft: “Ik wil leven, want ik wil echt, echt oud worden met jou!”
Log in om te reageren.
