Ik probeer de herfst altijd te ontkennen. Het moment dat de verwarming aan moet, probeer ik altijd zo lang mogelijk uit te stellen. Want dan geef ik er aan toe. Er zijn inmiddels al enkele tekenen dat de zomer ten einde is: mijn teenslippers kunnen echt niet meer, mijn blote benen worden weer in leggings gehesen en lange avonden breng ik vooral binnen door. Praktisch ben ik in feite al lang overtuigd. Nu mijn hoofd nog.
Terwijl de zomer van 2010 niet eens zo’n lekkere zomer was. De dagen dat het lekker weer was stond ik te klussen in mijn nieuwe huis. Praktisch al mijn vakantiedagen gingen ook op aan dat klussen. De resterende regenachtige dagen heb ik in een oude, lekkende VW camper in Noord-Holland doorgebracht.
Als afsluiter nam ik afscheid van mijn lief.
Niet bepaald de avontuurlijke, gezellige, warme en ontspannen zomer die ik meestal onderga. Toch wil het niet vlotten met de herfst in mijn hoofd. Het lukt me gewoon niet somber te zijn en lusteloos. Ik loop niet te zeuren zodra het kouder is en er is geen verkoudheid te bespeuren. De vermoeidheid die iedereen om me heen in zijn greep lijkt te hebben, gaat aan mij voorbij. Ik smacht niet alweer naar vakantie. Heb ook geen last van werkmoeheid. Ik ben domweg tevreden.
Dus vanmorgen heb ik besloten dat ik de herfst ga omarmen: het maakt niets uit dat ik de brug niet overkom door tegenwind. Het is juist ruig het model windhoos in je haar! Avonden binnen zitten is gezellig! Kletsnat worden is niet erg, zelfs niet met je kleren aan. De verwarming mag keihoog zodra het koud wordt... Ik haal mijn neus gewoon dapper op zonder te klagen. Onweer ziet er prachtig uit!
En als de najaarsdepressie zijn kop op wil steken verwijs ik hem gewoon door naar de winter. Ik ga dit jaar gewoon voor de winterdip!
Terwijl de zomer van 2010 niet eens zo’n lekkere zomer was. De dagen dat het lekker weer was stond ik te klussen in mijn nieuwe huis. Praktisch al mijn vakantiedagen gingen ook op aan dat klussen. De resterende regenachtige dagen heb ik in een oude, lekkende VW camper in Noord-Holland doorgebracht.
Als afsluiter nam ik afscheid van mijn lief.
Niet bepaald de avontuurlijke, gezellige, warme en ontspannen zomer die ik meestal onderga. Toch wil het niet vlotten met de herfst in mijn hoofd. Het lukt me gewoon niet somber te zijn en lusteloos. Ik loop niet te zeuren zodra het kouder is en er is geen verkoudheid te bespeuren. De vermoeidheid die iedereen om me heen in zijn greep lijkt te hebben, gaat aan mij voorbij. Ik smacht niet alweer naar vakantie. Heb ook geen last van werkmoeheid. Ik ben domweg tevreden.
Dus vanmorgen heb ik besloten dat ik de herfst ga omarmen: het maakt niets uit dat ik de brug niet overkom door tegenwind. Het is juist ruig het model windhoos in je haar! Avonden binnen zitten is gezellig! Kletsnat worden is niet erg, zelfs niet met je kleren aan. De verwarming mag keihoog zodra het koud wordt... Ik haal mijn neus gewoon dapper op zonder te klagen. Onweer ziet er prachtig uit!
En als de najaarsdepressie zijn kop op wil steken verwijs ik hem gewoon door naar de winter. Ik ga dit jaar gewoon voor de winterdip!
Log in om te reageren.
zolang je maar geen bomen gaat omarmen..
