Volgende maand is het alweer een jaar geleden dat we elkaar voor het eerst hebben gezien. En voor het laatst. Je zou je bijna af gaan vragen waar de tijd is gebleven. Ik zou willen dat ik je onder andere omstandigheden had ontmoet. Maar ja, soms heb je niets te willen, hé? Voor jou zal het een dag als alle andere zijn geweest. Of nee, eerder een nacht. Voor mij niet. Je belandt ook niet elke dag meteen na je ma’s verjaardag ernstig ziek op de Intensive Care, waar jij werkte. Goddank.
We hebben niet veel momenten gedeeld, niet veel woorden gewisseld. Ja, je vertelde me hoelang je studie duurde, wat je allemaal had geleerd. Ik ben het weer kwijt. Ik weet nog wel dat ik een hele stapel stripboeken naast mijn bed had liggen en dat jij vertelde dat je ze ook graag las. Als je de tijd had. Ik geloof dat het alweer een andere zuster is geweest, die me nog een slaappil had gegeven. Jullie wisselden elkaar af. Logisch. Anders houd je het niet vol. Of…
Ik vraag me wel eens af hoe een dag voor jou eruit ziet. Je zult ongetwijfeld veel mensen zien komen en zien gaan. Hetzij in een ziekenbed, hetzij op een brancard, hetzij… Misschien wen je eraan. Misschien ook niet. De gezichten zullen anders zijn. De namen van de aandoeningen van je patiënten ongetwijfeld ook. Maar uiteindelijk zijn het allemaal mensenlevens, die op jouw afdeling vaak meer op het spel staan dan in de rest van het hospitaal.
Wat gaat er door je heen als een ambulance met gillende sirene op de parkeerplaats tot stand komt? Wat denk je als je iemand in zo’n bed ziet liggen? Vraag je je bijvoorbeeld af of iemand het zal redden? Voel je je verantwoordelijk? ‘Of’ doe je je best en geloof je dat niemand voor zijn (Zijn) tijd gaat, zoals mijn pa? Nu herinner ik me trouwens weer dat je juist op de IC wilde werken. Omdat je mensen wilde helpen. Omdat je iets voor hen wilde betekenen. Juist in die kritieke fase.
Toen ik je ontmoette, vroeg ik het mezelf in ieder geval niet meer af. Of ik het zou halen. Het is dat de radio welhaast enkel het stemgeluid van Pink, Florence en Adam Young liet horen, maar anders zou ik luidkeels met Chris Martin For some reason I can’t explain, I know Saint Peter won’t call my name mee hebben zongen. Vraag me niet waarom. Waarom ik in november mijn 25e verjaardag mag vieren, bedoel ik. Ik kom er nog wel achter. Ik kom er nog wel achter…
Bedankt voor je goede zorgen, C. And keep up the good work.
A.
We hebben niet veel momenten gedeeld, niet veel woorden gewisseld. Ja, je vertelde me hoelang je studie duurde, wat je allemaal had geleerd. Ik ben het weer kwijt. Ik weet nog wel dat ik een hele stapel stripboeken naast mijn bed had liggen en dat jij vertelde dat je ze ook graag las. Als je de tijd had. Ik geloof dat het alweer een andere zuster is geweest, die me nog een slaappil had gegeven. Jullie wisselden elkaar af. Logisch. Anders houd je het niet vol. Of…
Ik vraag me wel eens af hoe een dag voor jou eruit ziet. Je zult ongetwijfeld veel mensen zien komen en zien gaan. Hetzij in een ziekenbed, hetzij op een brancard, hetzij… Misschien wen je eraan. Misschien ook niet. De gezichten zullen anders zijn. De namen van de aandoeningen van je patiënten ongetwijfeld ook. Maar uiteindelijk zijn het allemaal mensenlevens, die op jouw afdeling vaak meer op het spel staan dan in de rest van het hospitaal.
Wat gaat er door je heen als een ambulance met gillende sirene op de parkeerplaats tot stand komt? Wat denk je als je iemand in zo’n bed ziet liggen? Vraag je je bijvoorbeeld af of iemand het zal redden? Voel je je verantwoordelijk? ‘Of’ doe je je best en geloof je dat niemand voor zijn (Zijn) tijd gaat, zoals mijn pa? Nu herinner ik me trouwens weer dat je juist op de IC wilde werken. Omdat je mensen wilde helpen. Omdat je iets voor hen wilde betekenen. Juist in die kritieke fase.
Toen ik je ontmoette, vroeg ik het mezelf in ieder geval niet meer af. Of ik het zou halen. Het is dat de radio welhaast enkel het stemgeluid van Pink, Florence en Adam Young liet horen, maar anders zou ik luidkeels met Chris Martin For some reason I can’t explain, I know Saint Peter won’t call my name mee hebben zongen. Vraag me niet waarom. Waarom ik in november mijn 25e verjaardag mag vieren, bedoel ik. Ik kom er nog wel achter. Ik kom er nog wel achter…
Bedankt voor je goede zorgen, C. And keep up the good work.
A.
Log in om te reageren.
