Van alle stations in Nederland kiest hij Vathorst. Ik zeg braaf “ja”, alsof mijn brein op dat moment acuut weigert te herinneren wat voor station het is. Verstandsverbijstering noemen ze dat ook wel eens.
Ik ben er nog nooit uitgestapt. Ook niet opgestapt. Daar was echt geen enkele reden voor als ik met de trein weer eens langs Vathorst zoefde, op weg naar levendiger oorden. Ik noem Zwolle. Of Groningen. Of zélfs Leeuwarden. Stations waar je je niet verloren waant. Overdag in ieder geval niet.
Maar dan Vathorst. Hoe hard de zon ook schijnt, Vathorst blijft een troosteloos oord. Noem ik Schothorst vaak meewarig ‘Schroothoop’, naar de lading in elkaar gedeukte rails, of wat voor roestige stukken ijzer het ook maar mogen zijn die naast het station pronken, Vathorst heeft zelfs geen stukjes roestig ijzer om de boel kleur te geven. Ik stop mijn vingers in mijn oren als de conducteur omroept dat we het station naderen. En ineens lijkt de Metro heel interessant. Luttele seconden ervoor lag hij nog zwaar werkloos naast me op de bank. Dat doet Vathorst met me.
Hij wil me dus ontmoeten op Vathorst. Uit welk keelgat schoot dat “Ja, leuk! Lijkt me gezellig!”? Hoezo gezellig! Wat is er mis met me? Gezellig en Vathorst in één zin, dat is zoiets als op vakantie willen naar Siberië! Help, is het tijd voor dat zware psychologische onderzoek?
En dan heb ik het niet eens over de vluchtmogelijkheden! Stel je voor: jij en je date spreken af op Amsterdam Centraal Station. Dat is nog eens een goede plek: geweldig druk, dus je kan je prima verdekt opstellen. Ergens tussen Julia’s en Erica bijvoorbeeld. Heel handig om je date even te keuren. Je zou hem zelfs een paar keer heen en weer kunnen laten lopen. Goed zo! Draai nu naar links! Aaah, wat een uitzicht! Dat doe je natuurlijk niet, want je bent Christen enzo, dus weet je dat het niet om het uiterlijk gaat, maar de mogelijkheid is er. En dat is een geruststelling. En geruststellingen heb je wel nodig bij zoiets spannends als een date.
Vathorst is alles behalve geruststellend. Je stapt dan namelijk als enige uit die trein. Je kan elkaar niet missen. De enige man die op het perron staat móet wel de man zijn die je dit voorstel heeft gedaan. Van spanning loop je hem straal voorbij en dan klinkt je mobiel luid. Het echoot zelfs, alsof je ergens hoog in de Alpen bent. Als je opneemt en hij vraagt: “Waar ben je?”, weet je dat dat de meest overbodige vraag is ooit gesteld.
Want daar sta je dan op Vathorst. Tja, de liefde van je leven ben je voorbij gelopen en als je nu stoer probeert door te lopen kom je er nooit achter of dat waar is. Maar ja, voor schut staan op je huwelijksdag wil je ook niet, als je jolige vrienden dit tafereel naspelen.
Er zit maar één ding op. Leeuwarden, Groningen en Zwolle zijn wat te hoog gegrepen, maar er is altijd nog een uitkomst voor hopeloze daters. Je kan daar alle kanten op als je in paniek raakt. Er loopt zelfs een spoor naar Schiphol. Of Almere. Dus laat ik het hem per sms weten: Doe toch maar Duivendrecht.
Ik ben er nog nooit uitgestapt. Ook niet opgestapt. Daar was echt geen enkele reden voor als ik met de trein weer eens langs Vathorst zoefde, op weg naar levendiger oorden. Ik noem Zwolle. Of Groningen. Of zélfs Leeuwarden. Stations waar je je niet verloren waant. Overdag in ieder geval niet.
Maar dan Vathorst. Hoe hard de zon ook schijnt, Vathorst blijft een troosteloos oord. Noem ik Schothorst vaak meewarig ‘Schroothoop’, naar de lading in elkaar gedeukte rails, of wat voor roestige stukken ijzer het ook maar mogen zijn die naast het station pronken, Vathorst heeft zelfs geen stukjes roestig ijzer om de boel kleur te geven. Ik stop mijn vingers in mijn oren als de conducteur omroept dat we het station naderen. En ineens lijkt de Metro heel interessant. Luttele seconden ervoor lag hij nog zwaar werkloos naast me op de bank. Dat doet Vathorst met me.
Hij wil me dus ontmoeten op Vathorst. Uit welk keelgat schoot dat “Ja, leuk! Lijkt me gezellig!”? Hoezo gezellig! Wat is er mis met me? Gezellig en Vathorst in één zin, dat is zoiets als op vakantie willen naar Siberië! Help, is het tijd voor dat zware psychologische onderzoek?
En dan heb ik het niet eens over de vluchtmogelijkheden! Stel je voor: jij en je date spreken af op Amsterdam Centraal Station. Dat is nog eens een goede plek: geweldig druk, dus je kan je prima verdekt opstellen. Ergens tussen Julia’s en Erica bijvoorbeeld. Heel handig om je date even te keuren. Je zou hem zelfs een paar keer heen en weer kunnen laten lopen. Goed zo! Draai nu naar links! Aaah, wat een uitzicht! Dat doe je natuurlijk niet, want je bent Christen enzo, dus weet je dat het niet om het uiterlijk gaat, maar de mogelijkheid is er. En dat is een geruststelling. En geruststellingen heb je wel nodig bij zoiets spannends als een date.
Vathorst is alles behalve geruststellend. Je stapt dan namelijk als enige uit die trein. Je kan elkaar niet missen. De enige man die op het perron staat móet wel de man zijn die je dit voorstel heeft gedaan. Van spanning loop je hem straal voorbij en dan klinkt je mobiel luid. Het echoot zelfs, alsof je ergens hoog in de Alpen bent. Als je opneemt en hij vraagt: “Waar ben je?”, weet je dat dat de meest overbodige vraag is ooit gesteld.
Want daar sta je dan op Vathorst. Tja, de liefde van je leven ben je voorbij gelopen en als je nu stoer probeert door te lopen kom je er nooit achter of dat waar is. Maar ja, voor schut staan op je huwelijksdag wil je ook niet, als je jolige vrienden dit tafereel naspelen.
Er zit maar één ding op. Leeuwarden, Groningen en Zwolle zijn wat te hoog gegrepen, maar er is altijd nog een uitkomst voor hopeloze daters. Je kan daar alle kanten op als je in paniek raakt. Er loopt zelfs een spoor naar Schiphol. Of Almere. Dus laat ik het hem per sms weten: Doe toch maar Duivendrecht.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
