Wat is het toch met boosheid. Overal waar ik kom, merk ik het. Mensen die zich schamen voor hun boosheid. Blijkbaar is en blijft het de lastigste emotie.
Van jongsafaan wordt kinderen geleerd dat je niet boos mag zijn. Terwijl juist kinderen zo heerlijk boos kunnen zijn. Mokken, koppig zijn, straal negeren, een week lang niet meer spelen. Maar steeds vaker worden boze kinderen genegeerd of gestraft. Blij zijn is de boodschap. Ik vraag me af of dat allemaal wel zo gezond is.
Al deze opgekropte spanning en boosheid kropt zich op in die kleine kinderhoofdjes. Je ziet het af en toe gewoon van zo’n kind afspringen, en wij maar sussen, goedpraten en stilhouden (Prijs God voor Ritalin), maar of het allemaal helpt?
Laatst liep ik langs een schoolplein tijdens een pauze (geen bijbedoelingen). In die 50 meter was ik toeschouwer van het begraven van een schoolvriendje in de zandbak, het omgooien van driewieler plus berijder (2 tandjes) en verregaande intimiteiten bij het jongens en meisjes pakken. Laat ik het klimrekmartelen even buiten beschouwing.
Na schooltijd gaat het vrolijk door, met de broers en zussen binnen het gezin, waarbij vooral verbaal gepijnigd wordt (‘Wist je niet dat jij uit Roemenië komt?’). Ook de dierenwereld wordt niet gespaard. Poten uittrekken bij spinnen, kat knijpen, slakken kapotgooien: heersen over de schepping, old testament style.
Als we ouder worden gaat het vaak niet echt beter met het uiten van onze boosheid. In plaats van onze pijlen te richten op de veroorzakers van de spanning gaat iedereen massaal los op onschuldige voorbijgangers in het verkeer, of leven we ons uit op ons meubilair en servies (behalve gelovigen want die mogen niet echt breken). Of we stemmen op de PVV, dat zal ze leren.
Wat zou er gebeuren als we wel weer eens lekker boos zouden durven zijn met elkaar? Dus niet binnensmonds een beetje mompelen als iemand je afsnijdt, maar heerlijk ouderwetse scheldkanonnades en verhitte discussies met hier en daar een klap. Gewoon een mobieltje afpakken van een treincoupe beller en na het zeggen van ‘hij belt u zo terug’ uit het raam ermee.
Een prachtige tijd zal aanbreken. Geen ingehouden irritaties meer, geen maagzweren, maar rust in de kop. Geen dubbele agenda’s meer maar open boeken, schone leien. Ik zal als uw columnist het voortouw hierin nemen en al mijn opgekropte frustraties en boosheid over verkeerd geïnterpreteerde uitspraken, mislukte grappen en gebroken harten over u uitgieten in bitterzoet ijsgekoeld cynisme.
Van jongsafaan wordt kinderen geleerd dat je niet boos mag zijn. Terwijl juist kinderen zo heerlijk boos kunnen zijn. Mokken, koppig zijn, straal negeren, een week lang niet meer spelen. Maar steeds vaker worden boze kinderen genegeerd of gestraft. Blij zijn is de boodschap. Ik vraag me af of dat allemaal wel zo gezond is.
Al deze opgekropte spanning en boosheid kropt zich op in die kleine kinderhoofdjes. Je ziet het af en toe gewoon van zo’n kind afspringen, en wij maar sussen, goedpraten en stilhouden (Prijs God voor Ritalin), maar of het allemaal helpt?
Laatst liep ik langs een schoolplein tijdens een pauze (geen bijbedoelingen). In die 50 meter was ik toeschouwer van het begraven van een schoolvriendje in de zandbak, het omgooien van driewieler plus berijder (2 tandjes) en verregaande intimiteiten bij het jongens en meisjes pakken. Laat ik het klimrekmartelen even buiten beschouwing.
Na schooltijd gaat het vrolijk door, met de broers en zussen binnen het gezin, waarbij vooral verbaal gepijnigd wordt (‘Wist je niet dat jij uit Roemenië komt?’). Ook de dierenwereld wordt niet gespaard. Poten uittrekken bij spinnen, kat knijpen, slakken kapotgooien: heersen over de schepping, old testament style.
Als we ouder worden gaat het vaak niet echt beter met het uiten van onze boosheid. In plaats van onze pijlen te richten op de veroorzakers van de spanning gaat iedereen massaal los op onschuldige voorbijgangers in het verkeer, of leven we ons uit op ons meubilair en servies (behalve gelovigen want die mogen niet echt breken). Of we stemmen op de PVV, dat zal ze leren.
Wat zou er gebeuren als we wel weer eens lekker boos zouden durven zijn met elkaar? Dus niet binnensmonds een beetje mompelen als iemand je afsnijdt, maar heerlijk ouderwetse scheldkanonnades en verhitte discussies met hier en daar een klap. Gewoon een mobieltje afpakken van een treincoupe beller en na het zeggen van ‘hij belt u zo terug’ uit het raam ermee.
Een prachtige tijd zal aanbreken. Geen ingehouden irritaties meer, geen maagzweren, maar rust in de kop. Geen dubbele agenda’s meer maar open boeken, schone leien. Ik zal als uw columnist het voortouw hierin nemen en al mijn opgekropte frustraties en boosheid over verkeerd geïnterpreteerde uitspraken, mislukte grappen en gebroken harten over u uitgieten in bitterzoet ijsgekoeld cynisme.
Log in om te reageren.
