Terwijl ik met m'n luie kont in de sauna lig, schakelt mijn lichaam over naar de sleep-mode en verbruikt nauwelijks nog energie. Omdat ik de dimmer van mijn grijze massa nog niet heb gevonden, gaan mijn gedachten naar Funky Fish (what else).
Er wordt wat afgecommuniceerd op deze populaire community. Blogjes en opmerkingen bij foto’s en gastenboeken vliegen in hoog tempo over en weer en dan heb ik het nog niet over de virtuele gesprekken in de scholen of in het aquarium. Telefoongesprekken en live ontmoetingen tel ik dan niet eens mee.
Eigenlijk is het een wondertje dat we communiceren. Simpel voorbeeld: ik wil mijn gedachten met een ander delen. In fracties van seconden heb ik de woorden gevonden die passen bij mijn gedachten. Het is alleen jammer dat bijvoorbeeld het woord “vader” voor het kind met een agressieve, alcohol verslaafde vader een andere lading heeft dan voor het kind dat liefdevol is opgegroeid met een vader die altijd klaar stond. Toch wordt het woord gewoon gebruikt zonder er bij stil te staan welke associatie het bij de ander oproept.
Woordkeus gaat bijna vanzelf, maar is zo cruciaal voor het juist overbrengen van de boodschap. Soms wil ik, om de woorden van Suzanne Vega te gebruiken, geen woorden meer gebruiken. Ze zeggen niet wat ik wil zeggen en lijken een andere betekenis te hebben. Het woord als een leeg omhulsel van een diepere betekenis, een betekenis die in de snelheid van het leven vaak niet eens wordt gehoord.
Gaat het beter als we hoger opgeleid zijn en dezelfde taal spreken? Volg de formatiebesprekingen maar en zie hoe soepeltjes die verlopen, of toch niet? De inhoud zit hem vaak in details en in het (voor-)oordeel van de luisteraar.
Gaat de communicatie alleen in dit multimediale tijdperk zo moeilijk, of is het misschien van alle tijden? De psalmist geeft vele aanwijzingen hoe we met elkaar moeten spreken en hoe niet. Ook de nieuwtestamentische apostelen vinden het blijkbaar noodzakelijk om aan de net gevormde gemeentes nog eens wat adviezen te geven over hoe we met elkaar moeten praten.
In Jacobus 3 wordt uitvoerig beschreven hoeveel schade woorden kunnen aanrichten en hoe moeilijk spreken kan zijn: “Wie nooit struikelt in het spreken kan zich een volmaakt mens noemen...” Blijkbaar gaat het allemaal niet zo vanzelfsprekend.
De tong is scherper dan het zwaard. Toch gebruiken we op de site massa’s woorden om elkaar te bemoedigen, lief en leed te delen. We prijzen God met onze woorden, vertellen elkaar de mooiste verhalen en spreken over liefde. En eigenlijk gaat het bijna altijd goed met het overbrengen van de boodschap.
Er wordt wat afgecommuniceerd op deze populaire community. Blogjes en opmerkingen bij foto’s en gastenboeken vliegen in hoog tempo over en weer en dan heb ik het nog niet over de virtuele gesprekken in de scholen of in het aquarium. Telefoongesprekken en live ontmoetingen tel ik dan niet eens mee.
Eigenlijk is het een wondertje dat we communiceren. Simpel voorbeeld: ik wil mijn gedachten met een ander delen. In fracties van seconden heb ik de woorden gevonden die passen bij mijn gedachten. Het is alleen jammer dat bijvoorbeeld het woord “vader” voor het kind met een agressieve, alcohol verslaafde vader een andere lading heeft dan voor het kind dat liefdevol is opgegroeid met een vader die altijd klaar stond. Toch wordt het woord gewoon gebruikt zonder er bij stil te staan welke associatie het bij de ander oproept.
Woordkeus gaat bijna vanzelf, maar is zo cruciaal voor het juist overbrengen van de boodschap. Soms wil ik, om de woorden van Suzanne Vega te gebruiken, geen woorden meer gebruiken. Ze zeggen niet wat ik wil zeggen en lijken een andere betekenis te hebben. Het woord als een leeg omhulsel van een diepere betekenis, een betekenis die in de snelheid van het leven vaak niet eens wordt gehoord.
Gaat het beter als we hoger opgeleid zijn en dezelfde taal spreken? Volg de formatiebesprekingen maar en zie hoe soepeltjes die verlopen, of toch niet? De inhoud zit hem vaak in details en in het (voor-)oordeel van de luisteraar.
Gaat de communicatie alleen in dit multimediale tijdperk zo moeilijk, of is het misschien van alle tijden? De psalmist geeft vele aanwijzingen hoe we met elkaar moeten spreken en hoe niet. Ook de nieuwtestamentische apostelen vinden het blijkbaar noodzakelijk om aan de net gevormde gemeentes nog eens wat adviezen te geven over hoe we met elkaar moeten praten.
In Jacobus 3 wordt uitvoerig beschreven hoeveel schade woorden kunnen aanrichten en hoe moeilijk spreken kan zijn: “Wie nooit struikelt in het spreken kan zich een volmaakt mens noemen...” Blijkbaar gaat het allemaal niet zo vanzelfsprekend.
De tong is scherper dan het zwaard. Toch gebruiken we op de site massa’s woorden om elkaar te bemoedigen, lief en leed te delen. We prijzen God met onze woorden, vertellen elkaar de mooiste verhalen en spreken over liefde. En eigenlijk gaat het bijna altijd goed met het overbrengen van de boodschap.
Log in om te reageren.
