Vanmorgen toen ik de krant opensloeg viel een bijdrage met de titel 'China houdt vast aan eenkindpolitiek' me direct op. Ook de komende jaren mogen de meeste Chinezen geen tweede kind krijgen, tenzij ze op het platteland leven, of met een zak geld over de brug komen. In dat geval wordt een tweede kind toegestaan. De reden: Deng Xiaoping was bang dat 'een buitensporige bevolkingsgroei het herstel van de economie zou vertragen', aldus de krant. Zijn voorganger, de alom bekende Mao zag hier overigens geen probleem in.
Nu is een buitensporige bevolkingsgroei niet direct het grootste probleem, aangezien we allemaal beseffen dat de wereld niet groter wordt en we er wel een leefbaar klimaat op na moeten houden. Een groter probleem is dat er in China een grotere voorkeur voor jongetjes dan voor meisjes is, want dat levert meer op, zo heet het. Het geboortecijfer man-vrouw is dan ook 54% tegen 46%. Hierdoor bestaat de kans op extra vrouwensmokkel om de verhouding weer recht te trekken. En als je wel (onrechtmatig) een tweede kind krijgt kan dit leiden tot gedwongen abortus, sterilisatie of een torenhoge boete. Zo zie je dat een maatregel die bedoeld is om de economie omhoog te trekken, veel ongewenste gevolgen heeft. Economische groei over de rug van de ouders en (ongeboren) kinderen heen.
Dichter bij huis worden we geconfronteerd met minder ingrijpende dossiers, maar wel geredeneerd vanuit het economische gewin. Afgelopen week speelde één daarvan op: de kinderopvang. In ons land wordt het steeds normaler je kind in de opvang te stoppen. Het gevolg is dat je je kind amper ziet en ondertussen zelf kan of moet werken. Want naast het carrièremotief is het voor veel gezinnen hard nodig dat beide partners werken om rond te kunnen komen. Maar de effecten van langdurige kinderopvang op de opvoeding zijn nog weinig onderzocht en er wordt te gemakkelijk vanuit gegaan dat het niet schadelijk is als het kind niet heel de dag paps of mams om zich heen
heeft. En dan hebben we het nog geeneens over de vele (over)uren die sommige ouders maken, waardoor ze hun kinderen ook amper zien.
Dat we samen leven is veel belangrijker dan keihard werken om onze welvaart te vergroten. We moeten geen schatten op aarde verzamelen, maar voor elkaar zorgen en naar elkaar omkijken. Niet voor onze eigen carrière gaan, maar tot eer van onze Schepper werken. In die wetenschap kan een hoop beleid in Nederland nog wel wat beter worden vormgegeven.
Nu is een buitensporige bevolkingsgroei niet direct het grootste probleem, aangezien we allemaal beseffen dat de wereld niet groter wordt en we er wel een leefbaar klimaat op na moeten houden. Een groter probleem is dat er in China een grotere voorkeur voor jongetjes dan voor meisjes is, want dat levert meer op, zo heet het. Het geboortecijfer man-vrouw is dan ook 54% tegen 46%. Hierdoor bestaat de kans op extra vrouwensmokkel om de verhouding weer recht te trekken. En als je wel (onrechtmatig) een tweede kind krijgt kan dit leiden tot gedwongen abortus, sterilisatie of een torenhoge boete. Zo zie je dat een maatregel die bedoeld is om de economie omhoog te trekken, veel ongewenste gevolgen heeft. Economische groei over de rug van de ouders en (ongeboren) kinderen heen.
Dichter bij huis worden we geconfronteerd met minder ingrijpende dossiers, maar wel geredeneerd vanuit het economische gewin. Afgelopen week speelde één daarvan op: de kinderopvang. In ons land wordt het steeds normaler je kind in de opvang te stoppen. Het gevolg is dat je je kind amper ziet en ondertussen zelf kan of moet werken. Want naast het carrièremotief is het voor veel gezinnen hard nodig dat beide partners werken om rond te kunnen komen. Maar de effecten van langdurige kinderopvang op de opvoeding zijn nog weinig onderzocht en er wordt te gemakkelijk vanuit gegaan dat het niet schadelijk is als het kind niet heel de dag paps of mams om zich heen
heeft. En dan hebben we het nog geeneens over de vele (over)uren die sommige ouders maken, waardoor ze hun kinderen ook amper zien.
Dat we samen leven is veel belangrijker dan keihard werken om onze welvaart te vergroten. We moeten geen schatten op aarde verzamelen, maar voor elkaar zorgen en naar elkaar omkijken. Niet voor onze eigen carrière gaan, maar tot eer van onze Schepper werken. In die wetenschap kan een hoop beleid in Nederland nog wel wat beter worden vormgegeven.
Log in om te reageren.
