Gezeur over waarom ik geen vent heb meegenomen? Traantjes omdat ik er niet met de Leukste Jongen op AardeTM ben? Frustratie dat ik niet naar ’t altaar schrijd? Welnee! No way! Op de bruiloft van m’n beste vriendin ben ik gelukkig voor haar dat zij de bruid is, maar ben ik nog gelukkiger voor mezelf dat ik NIET de bruid ben. Want ga maar na:
De bruid moet om 6 uur opstaan, terwijl alles buiten nog donker en koud is, om daarna urenlang bij de veel te kletserige kapper en de visagist te zitten. Dat terwijl ze al twee nachten lang geen enkel bijna-bruidelijk oogje had dichtgedaan. Omdat ze al die uren maalde over wat een enorme stap dit was.
Daarnaast: de jurk. Heel mooi hoor, maar je hebt zowel de bruidsmeisjes als de ceremoniemeesteres nodig om al die stof één voetje te verplaatsen. En die schitterend witte jurk komt onderaan helemaal vol modder te zitten, tijdens de fotoshoot met familie en vrienden. Want natuurlijk regent het… (Aanzwellende soundtrack “It’s like rain on your wedding day.”). Of er raakt –zoals bij m’n beste vriendin - opeens een wesp verdwaald onder je jurk, die helemaal de weg kwijt is door de geur van de parfum. Maar het ondraagbaarste van de jurk is wel het korset: dat zit zo strak dat je maar een klein hapje kan nemen van de bruidstaart met kitscherig plastic bruidspaartje erop.
Helaas, pindakaas, da’s nog niet alles. Dan komen – last but not least- de speeches en de stukjes. Na een scherf van een wijnglas te hebben geslagen, begint je vader aan een serie geëmotioneerde verhalen over je kindertijd, zodat je wou dat je – jurk, sluier en de rest- door de zaalvloer kon zakken. Tijdens het feest worden je Top Tien van gênante momenten giga-uitvergroot op een diascherm. Of nog erger, nagespeeld door obscure neven en nichten, die je voor het laatst hebt gezien bij je geboorte.
Ik zou nog zoveel dingen kunnen noemen – het constant of gelukzalig of ontroerd moeten kijken, het gat waarin je na afloop valt- maar het is wel duidelijk: ’t is geen feest om de bruid te zijn.
En boven alles, de stress, de stress, de stress. Niet zo vreemd dat een nichtje van me tijdens haar eigen bruiloft even buiten een sigaretje ging roken. Want ze had zo’n stress en zat zo vol zenuwen, dat ze nauwelijks kon genieten van haar feestdag. Dus ’t is geen wonder dat m’n beste vriendin na afloop tegen me zei: “Trouwen, dat doe ik dus nooit weer.”
De bruid moet om 6 uur opstaan, terwijl alles buiten nog donker en koud is, om daarna urenlang bij de veel te kletserige kapper en de visagist te zitten. Dat terwijl ze al twee nachten lang geen enkel bijna-bruidelijk oogje had dichtgedaan. Omdat ze al die uren maalde over wat een enorme stap dit was.
Daarnaast: de jurk. Heel mooi hoor, maar je hebt zowel de bruidsmeisjes als de ceremoniemeesteres nodig om al die stof één voetje te verplaatsen. En die schitterend witte jurk komt onderaan helemaal vol modder te zitten, tijdens de fotoshoot met familie en vrienden. Want natuurlijk regent het… (Aanzwellende soundtrack “It’s like rain on your wedding day.”). Of er raakt –zoals bij m’n beste vriendin - opeens een wesp verdwaald onder je jurk, die helemaal de weg kwijt is door de geur van de parfum. Maar het ondraagbaarste van de jurk is wel het korset: dat zit zo strak dat je maar een klein hapje kan nemen van de bruidstaart met kitscherig plastic bruidspaartje erop.
Helaas, pindakaas, da’s nog niet alles. Dan komen – last but not least- de speeches en de stukjes. Na een scherf van een wijnglas te hebben geslagen, begint je vader aan een serie geëmotioneerde verhalen over je kindertijd, zodat je wou dat je – jurk, sluier en de rest- door de zaalvloer kon zakken. Tijdens het feest worden je Top Tien van gênante momenten giga-uitvergroot op een diascherm. Of nog erger, nagespeeld door obscure neven en nichten, die je voor het laatst hebt gezien bij je geboorte.
Ik zou nog zoveel dingen kunnen noemen – het constant of gelukzalig of ontroerd moeten kijken, het gat waarin je na afloop valt- maar het is wel duidelijk: ’t is geen feest om de bruid te zijn.
En boven alles, de stress, de stress, de stress. Niet zo vreemd dat een nichtje van me tijdens haar eigen bruiloft even buiten een sigaretje ging roken. Want ze had zo’n stress en zat zo vol zenuwen, dat ze nauwelijks kon genieten van haar feestdag. Dus ’t is geen wonder dat m’n beste vriendin na afloop tegen me zei: “Trouwen, dat doe ik dus nooit weer.”
Log in om te reageren.
