Verwachtingsvol kijk ik om me heen wanneer de auto het erf oprijdt en we de aanwijzingen volgen van een enthousiast gebarende boerin in een flitsende oranje-rode outfit. Linksom… rechtsom… Gearriveerd! Oog in oog met een schattig huisje, dat ook wat betreft inrichting en uitzicht mijn verwachtingen verre te boven gaat, slaak ik een diepe zucht. Mijn plek voor de komende twee weken! Mijn met zorg geselecteerde vakantiebestemming is duidelijk een schot in de roos.
Als de spullen zijn uitgepakt, zak ik tevreden onderuit op een stoel op het overdekte terras en kijk ik uit over de vredig grazende schapen in de wei. My little piece of heaven!
Maar niets is wat het lijkt.
Na het avondeten wordt de stilte wreed verstoord door zware stemmen en harde muziek. Wanneer ik geschrokken op onderzoek uitga, ontdek ik dat mijn idyllische stulpje is vastgebouwd aan een grote schuur waar op dit moment enthousiast wordt geklust door de drie puberzonen van het boerenechtpaar. De volumeknop van de radio wordt, op mijn verzoek, gewillig iets lager gedraaid, maar er zit geen knop op de jongens zelf. Het geluid dat ze voortbrengen galmt de hele avond door mijn huiskamer, waar ik wat verslagen de opkomende hoofdpijn trotseer op de comfortabele bank.
De volgende morgen, wanneer ik nog maar half wakker en innig tevreden lig te luisteren de afwezigheid van ander geluid dan het prille gezang van de vogels, klieft het geluid van een kettingzaag opeens resoluut de stilte aan flarden en brengt me in herinnering dat de boerin terloops had gezegd dat er vandaag wel ‘een paar’ bomen omgezaagd zouden worden. Een paar... dan denk ik aan twee, of hooguit drie. Het zijn er tien… De hele dag zingt de zaag in mijn oren en wanneer hij even zwijgt, begint het hakselen van de takken. Mijn zo zeer gekoesterde rust wordt meedogenloos mee gehakseld.
Pas om half zes is de klus geklaard en blijft het verademend stil tot… tien uur ’s avonds, waarna het geluid opklinkt van een happening in een boerenschuur dichtbij, waar blijkbaar een feestje wordt gevierd, compleet met luidruchtige dj. Tegen half vijf in de morgen, net als ik de laatste van een aantal hevig terroriserende muggen doodsla, kraait de eerste haan. “Wanneer jullie dit nog mee kunnen doen, hebben jullie níet teveel gedronken!”, roept de dj, alvorens de megahit ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ te laten horen. Ik kan de tekst woordelijk verstaan. Dan sterven de laatste klanken van de muziek weg en val ik in een onrustige slaap.
Mijn vakantie op het platteland is begonnen.
De rest van de vakantie verloopt trouwens grotendeels in de beloofde weldadige rust uit de folder…
Als de spullen zijn uitgepakt, zak ik tevreden onderuit op een stoel op het overdekte terras en kijk ik uit over de vredig grazende schapen in de wei. My little piece of heaven!
Maar niets is wat het lijkt.
Na het avondeten wordt de stilte wreed verstoord door zware stemmen en harde muziek. Wanneer ik geschrokken op onderzoek uitga, ontdek ik dat mijn idyllische stulpje is vastgebouwd aan een grote schuur waar op dit moment enthousiast wordt geklust door de drie puberzonen van het boerenechtpaar. De volumeknop van de radio wordt, op mijn verzoek, gewillig iets lager gedraaid, maar er zit geen knop op de jongens zelf. Het geluid dat ze voortbrengen galmt de hele avond door mijn huiskamer, waar ik wat verslagen de opkomende hoofdpijn trotseer op de comfortabele bank.
De volgende morgen, wanneer ik nog maar half wakker en innig tevreden lig te luisteren de afwezigheid van ander geluid dan het prille gezang van de vogels, klieft het geluid van een kettingzaag opeens resoluut de stilte aan flarden en brengt me in herinnering dat de boerin terloops had gezegd dat er vandaag wel ‘een paar’ bomen omgezaagd zouden worden. Een paar... dan denk ik aan twee, of hooguit drie. Het zijn er tien… De hele dag zingt de zaag in mijn oren en wanneer hij even zwijgt, begint het hakselen van de takken. Mijn zo zeer gekoesterde rust wordt meedogenloos mee gehakseld.
Pas om half zes is de klus geklaard en blijft het verademend stil tot… tien uur ’s avonds, waarna het geluid opklinkt van een happening in een boerenschuur dichtbij, waar blijkbaar een feestje wordt gevierd, compleet met luidruchtige dj. Tegen half vijf in de morgen, net als ik de laatste van een aantal hevig terroriserende muggen doodsla, kraait de eerste haan. “Wanneer jullie dit nog mee kunnen doen, hebben jullie níet teveel gedronken!”, roept de dj, alvorens de megahit ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ te laten horen. Ik kan de tekst woordelijk verstaan. Dan sterven de laatste klanken van de muziek weg en val ik in een onrustige slaap.
Mijn vakantie op het platteland is begonnen.
De rest van de vakantie verloopt trouwens grotendeels in de beloofde weldadige rust uit de folder…
Log in om te reageren.
