Vroeger was ik nog weleens ergens zenuwachtig voor. En dan ook echt zenuwachtig. Geen kriebels, maar tornado’s in mijn buik. Geen slecht slapen, maar drie dagen en nachten helemaal niet slapen. Vroeger keek ik ongezond uit naar grote evenementen en ontmoetingen met jou en jou. Ook zag ik ongezond op tegen de makkelijkste contacten. De huisschilder, de loodgieter en zelfs de pizzakoerier die ik zelf had besteld, boezemde angst in.
Soms kon ik de groten der aarde op een neuslengte naderen. Arnon Grunberg en ik hebben beide een grote, lange neus. Voor de rest loopt elke vergelijking mank. Of hij moet zijn eigen boeken graag lezen, dan is dat een tweede overeenkomst. Voor de rest verslaat hij mij op alle fronten. Al zijn stukjes zijn raak, daar waar die van mij nog wel eens de plank misslaan. Laat staan dat ik de grootmeester zou overtreffen met een toekomstige roman. En daarbij heeft hij een volle bos krullen, daar waar ik elke ochtend blij ben als er nog haar op mijn hoofdhuid zit.
In 2003 had ik de kans om hem te ontmoeten. Zijn meesterlijke roman De Asielzoeker was net in de boekhandel en Grunberg en zijn pasgekochte geit zouden in boekhandel Donner komen signeren. Ik heb een week getobd en wakker gelegen met de vraag of ik wel zou gaan. Uiteindelijk ben ik Donner voorbij gelopen. Bang dat ik zou flauwvallen als een tienermeisje bij de ska-band Doe Maar in hun beste jaren.
Later zou jij komen. Ik was al drie nachten wakker. Koffie en de vlinders hielpen mij blijvend overeind. We liepen in het park bij winkelcentrum Zuidplein. Op het bankje mocht ik met mijn vinger je navel omcirkelen. Dat heb ik geloof ik een kwartier gedaan voordat ik per ongeluk over je broek heen kotste. Het kon ook een half uur zijn, mijn geheugen is feilbaar. Het slaaptekort en de koffie deden kokhalzen. De elektriciteit tussen jou en mij gaf de laatste zet.
Later ervoer ik het echte gevoel van een knoop in je maag. De nervositeit die ik gekend had, kende alleen onbenullige dingen of gingen over leuke dingen in het verschiet. Een half jaar lang stond het huilen mij nader dan het lachen. Echte zenuwen veroorzaken onbegrip, ruzies en scheldpartijen bestemd voor het wolkendek en ver daarachter.
De laatste weken lijkt het of die gevoelens van onbehoorlijke nervositeit nooit meer bezit van me nemen. En dat lijkt rustig, maar ik mis het soms. Soms ben ik bang dat ik afgestompt ben, onverschillig geworden door de laatste twee jaren.
De klok is te snel gegaan. Soms moet hij terug. Ik wil niet onverschillig zijn. Ik wil gevoelig zijn. Ik wil niet haastig door het leven rennen. Ik wil tijd om je te missen. Ik wil buikkrampen als ik naar het wolkendek kijk. Ik wil weer radeloos zijn als ik bedenk hoe het zou zijn. Alsjeblieft, geloof me als ik zeg dat ik je mis. Ik mis je.
Soms kon ik de groten der aarde op een neuslengte naderen. Arnon Grunberg en ik hebben beide een grote, lange neus. Voor de rest loopt elke vergelijking mank. Of hij moet zijn eigen boeken graag lezen, dan is dat een tweede overeenkomst. Voor de rest verslaat hij mij op alle fronten. Al zijn stukjes zijn raak, daar waar die van mij nog wel eens de plank misslaan. Laat staan dat ik de grootmeester zou overtreffen met een toekomstige roman. En daarbij heeft hij een volle bos krullen, daar waar ik elke ochtend blij ben als er nog haar op mijn hoofdhuid zit.
In 2003 had ik de kans om hem te ontmoeten. Zijn meesterlijke roman De Asielzoeker was net in de boekhandel en Grunberg en zijn pasgekochte geit zouden in boekhandel Donner komen signeren. Ik heb een week getobd en wakker gelegen met de vraag of ik wel zou gaan. Uiteindelijk ben ik Donner voorbij gelopen. Bang dat ik zou flauwvallen als een tienermeisje bij de ska-band Doe Maar in hun beste jaren.
Later zou jij komen. Ik was al drie nachten wakker. Koffie en de vlinders hielpen mij blijvend overeind. We liepen in het park bij winkelcentrum Zuidplein. Op het bankje mocht ik met mijn vinger je navel omcirkelen. Dat heb ik geloof ik een kwartier gedaan voordat ik per ongeluk over je broek heen kotste. Het kon ook een half uur zijn, mijn geheugen is feilbaar. Het slaaptekort en de koffie deden kokhalzen. De elektriciteit tussen jou en mij gaf de laatste zet.
Later ervoer ik het echte gevoel van een knoop in je maag. De nervositeit die ik gekend had, kende alleen onbenullige dingen of gingen over leuke dingen in het verschiet. Een half jaar lang stond het huilen mij nader dan het lachen. Echte zenuwen veroorzaken onbegrip, ruzies en scheldpartijen bestemd voor het wolkendek en ver daarachter.
De laatste weken lijkt het of die gevoelens van onbehoorlijke nervositeit nooit meer bezit van me nemen. En dat lijkt rustig, maar ik mis het soms. Soms ben ik bang dat ik afgestompt ben, onverschillig geworden door de laatste twee jaren.
De klok is te snel gegaan. Soms moet hij terug. Ik wil niet onverschillig zijn. Ik wil gevoelig zijn. Ik wil niet haastig door het leven rennen. Ik wil tijd om je te missen. Ik wil buikkrampen als ik naar het wolkendek kijk. Ik wil weer radeloos zijn als ik bedenk hoe het zou zijn. Alsjeblieft, geloof me als ik zeg dat ik je mis. Ik mis je.
Log in om te reageren.
