Ik sta in de keuken en kijk verbaasd rond. Oh, zo zag de keuken eruit! Ik herken ‘m nauwelijks. ’t Is dan ook zo lang geleden dat ik hier ben geweest. De afgelopen maand heb ik geleefd op magnetron-soep en kant-en-klare sla, onder het motto: “Waarom zou je uitgebreid koken als je het met niemand kan delen?” Want alles went, behalve dat je de enige aan tafel bent.
Maar vandaag doe ik alles anders. Vandaag ga ik wel uitgebreid koken. Zalmportobelloquiche. Ook al moet ik waarschijnlijk, zoals m’n oma en miljoenen andere alleen-etende mensen, de helft invriezen. De zalm ontdooit in een relaxed tempo op het aanrecht. Ik word er zelf helemaal rustig van. Koken is zen. Dan bak ik de zalm. Hij wordt schilderachtig bruin. Wauw. Ik kan niet alleen koken, ik ben een chefkok. Move over Jamie Oliver, hier is: “Koken met Solveig!”.
Tijd voor het quichedeeg. Hm, dat recept is onduidelijk. Die boter kan toch vast ook wel magere margarine zijn? En waarom blijft dat deeg zo plakkerig? Oh, het moest een theelepel water zijn. Geen eetlepel. Nog maar wat bloem dan maar. Ziezo. Nu lijkt het ergens op. Ik veeg m’n handen af aan m’n broek. Portobello in stukjes. Floep! Daar vliegt weer een stukje portobello onder m’n mes vandaan. Die portobello wil maar niet geslacht worden! Hup, lig stil, jij!
Dan zit de quiche in de oven. Nu kan er niks meer foutgaan. Nu zit mijn taak erop. Alles komt goed nu. M’n Quiche au Saumon is Haute Cuisine. Ik ben een Haute Cuisine Chef Kok. Ik zie het kookprogramma al voor me. Talloze bestseller- kookboeken. Nooit meer in m’n eentje eten. Want iedereen staat in de rij om bij mij te eten.
Snfff. Wat ruik ik? Het ruikt aangebrand.
Op olympisch tempo ren ik naar de keuken en doe de ovendeur met een ruk open.
Grote, dikke zwarte wolken drijven de oven uit. Ze vullen de keuken en de kamer. Het ei is op de ovenbodem gelekt en verbrand. De bodem is ineengezakt en lijkt op pudding. De goudbruine zalm is zwart en de portobello is verworden tot klompjes kool. RAAAAAAH!
Woedend grijp ik de hete quiche uit de oven. Brand natuurlijk m’n vingers. Prullenbakdeksel open, quiche erin! Die, evil quiche, die!
Ziezo. Quiche is dood.
Maar ik heb nog steeds trek. Waar is de McDonalds als je ‘m nodig hebt...
Maar vandaag doe ik alles anders. Vandaag ga ik wel uitgebreid koken. Zalmportobelloquiche. Ook al moet ik waarschijnlijk, zoals m’n oma en miljoenen andere alleen-etende mensen, de helft invriezen. De zalm ontdooit in een relaxed tempo op het aanrecht. Ik word er zelf helemaal rustig van. Koken is zen. Dan bak ik de zalm. Hij wordt schilderachtig bruin. Wauw. Ik kan niet alleen koken, ik ben een chefkok. Move over Jamie Oliver, hier is: “Koken met Solveig!”.
Tijd voor het quichedeeg. Hm, dat recept is onduidelijk. Die boter kan toch vast ook wel magere margarine zijn? En waarom blijft dat deeg zo plakkerig? Oh, het moest een theelepel water zijn. Geen eetlepel. Nog maar wat bloem dan maar. Ziezo. Nu lijkt het ergens op. Ik veeg m’n handen af aan m’n broek. Portobello in stukjes. Floep! Daar vliegt weer een stukje portobello onder m’n mes vandaan. Die portobello wil maar niet geslacht worden! Hup, lig stil, jij!
Dan zit de quiche in de oven. Nu kan er niks meer foutgaan. Nu zit mijn taak erop. Alles komt goed nu. M’n Quiche au Saumon is Haute Cuisine. Ik ben een Haute Cuisine Chef Kok. Ik zie het kookprogramma al voor me. Talloze bestseller- kookboeken. Nooit meer in m’n eentje eten. Want iedereen staat in de rij om bij mij te eten.
Snfff. Wat ruik ik? Het ruikt aangebrand.
Op olympisch tempo ren ik naar de keuken en doe de ovendeur met een ruk open.
Grote, dikke zwarte wolken drijven de oven uit. Ze vullen de keuken en de kamer. Het ei is op de ovenbodem gelekt en verbrand. De bodem is ineengezakt en lijkt op pudding. De goudbruine zalm is zwart en de portobello is verworden tot klompjes kool. RAAAAAAH!
Woedend grijp ik de hete quiche uit de oven. Brand natuurlijk m’n vingers. Prullenbakdeksel open, quiche erin! Die, evil quiche, die!
Ziezo. Quiche is dood.
Maar ik heb nog steeds trek. Waar is de McDonalds als je ‘m nodig hebt...
Log in om te reageren.
