Hardlopen. Mijn lievelingssport. Goed voor lichaam en geest. Waneer ik hardloop, heb ik altijd even een goed gesprek met God. Ik praat met hem over van alles en nog wat. Zo sprak ik hem laatst en sneed ik een onderwerp aan dat hem niet geheel onbekend was. Hij had het één en ander wel eens voorbij horen komen en zien gaan: mijn (stille) gedachten, (nood-)kreten, (op-)roepen, (tuitende) tranen en (schater-)lachen.
Tussen mijn gehijg en gepuf door had ik het weer eens over de liefde. Dit keer vroeg ik niet waar “ie” bleef of wie “ie” was. Dit keer zei ik dat het goed is zoals het is en dat “ie” wel komt als het de tijd ervoor is. En…beloofde ik daarop te vertrouwen en vooral lekker door te gaan met alles in mijn leven totdat…
Nog wat luchthappende stappen verder besefte ik ineens dat het weleens zo zou kunnen zijn dat ik toch eerst tijd vrij moet maken en ruimte moet creëren in mijn schema, beschikbaarheid en misschien ook wel in mijn hart. In de laatste meters nam ik mijn agenda snel onder de loep. Inderdaad! Ik kon niet anders dan vaststellen dat ik het te druk heb. Net iets te druk. Volle dagen om maar niet te hoeven denken aan en voelen dat je “ie” in je leven mist of op “ie” wacht. Nog net in de eindsprint naar huis kon ik de keuze maken om het vanaf vandaag anders te doen!
Onverwacht - of toch wel verwacht?- raakte ik later die middag in gesprek met een vriendin. Voor ik het wist luisterde ik naar hoe zij bepaalde zaken in haar leven had opgeruimd, muurtjes om haar hart naar beneden gingen en hoe zij afgelopen zomer, na jaren van verlangen, hopen, (bitter) bidden en smeken, van de zomer haar vriend ontmoette. Dat “ie” in haar leven kwam, juist op het moment dat ze het verlangen los had gelaten, stopte met schrijven en bedenken van allerlei - leuke - eigen - creatieve - scenario’s.
Tranen in mijn hart. Niet vanwege haar romantic story, maar het was een antwoord voor mij, een reactie op mijn eerdere ‘gesprek’. En - wauw – zij vertrouwde mij haar hart, haar verhaal toe en nam de moeite dat stuk van haar leven te delen. Hoe bijzonder, hoe liefdevol.
Mijn hart smolt - zoo basis, zoo simpel.
We zijn allemaal mensen, mensen met allerlei wensen. Elke verhaal is uniek en van te voren ‘onbedenkbaar’. Eén ding is duidelijk: een carrière is hard werken en liefde is…
Liefde is… het loslaten van je eigen scenario’s, geduld hebben met jezelf zodat je kunt zien wat je toekomt, wat voor je neus staat.
Tussen mijn gehijg en gepuf door had ik het weer eens over de liefde. Dit keer vroeg ik niet waar “ie” bleef of wie “ie” was. Dit keer zei ik dat het goed is zoals het is en dat “ie” wel komt als het de tijd ervoor is. En…beloofde ik daarop te vertrouwen en vooral lekker door te gaan met alles in mijn leven totdat…
Nog wat luchthappende stappen verder besefte ik ineens dat het weleens zo zou kunnen zijn dat ik toch eerst tijd vrij moet maken en ruimte moet creëren in mijn schema, beschikbaarheid en misschien ook wel in mijn hart. In de laatste meters nam ik mijn agenda snel onder de loep. Inderdaad! Ik kon niet anders dan vaststellen dat ik het te druk heb. Net iets te druk. Volle dagen om maar niet te hoeven denken aan en voelen dat je “ie” in je leven mist of op “ie” wacht. Nog net in de eindsprint naar huis kon ik de keuze maken om het vanaf vandaag anders te doen!
Onverwacht - of toch wel verwacht?- raakte ik later die middag in gesprek met een vriendin. Voor ik het wist luisterde ik naar hoe zij bepaalde zaken in haar leven had opgeruimd, muurtjes om haar hart naar beneden gingen en hoe zij afgelopen zomer, na jaren van verlangen, hopen, (bitter) bidden en smeken, van de zomer haar vriend ontmoette. Dat “ie” in haar leven kwam, juist op het moment dat ze het verlangen los had gelaten, stopte met schrijven en bedenken van allerlei - leuke - eigen - creatieve - scenario’s.
Tranen in mijn hart. Niet vanwege haar romantic story, maar het was een antwoord voor mij, een reactie op mijn eerdere ‘gesprek’. En - wauw – zij vertrouwde mij haar hart, haar verhaal toe en nam de moeite dat stuk van haar leven te delen. Hoe bijzonder, hoe liefdevol.
Mijn hart smolt - zoo basis, zoo simpel.
We zijn allemaal mensen, mensen met allerlei wensen. Elke verhaal is uniek en van te voren ‘onbedenkbaar’. Eén ding is duidelijk: een carrière is hard werken en liefde is…
Liefde is… het loslaten van je eigen scenario’s, geduld hebben met jezelf zodat je kunt zien wat je toekomt, wat voor je neus staat.
Log in om te reageren.
