Ik ben geswitcht van cafeetje. Was ik eerst vooral te vinden in het café om de hoek, nu loop ik – heel gewaagd- een halve straat verder naar een ander café. De koffie is er goedkoper en lekkerder. Waar ze in mijn eerste café altijd uitgebreid zuchtte als ik om extra melk in de koffie vraag-‘Meisje, wil je volgende keer gewoon een LATTE bestellen?’- schenken ze op mijn nieuwe hangplek mijn kop zonder morren boordevol romige melk.
Helaas stoppen ze er dan een houten stokje in. Het klinkt banaal, het is ook vrij belachelijk, maar ik kan niet tegen houten stokjes. Het valt niet goed te verklaren, maar ik kan het wel vergelijken: het is zo’n zelfde gevoel als sommige mensen krijgen als je met nagels op een schoolbord krast. Ik kan daar prima tegen, terwijl mijn vriendin zich al kermend in een hoekje wil gooien en ‘Stop.Dat.Geluid!’ blijft gillen.
Gelukkig hebben meer mensen afwijkingen. Mijn broertje kan niet tegen het geluid van tegen elkaar schrapend bestek. En in de haat-liefde verhouding die broer & zus nou eenmaal hebben als ze opgroeien, was het voor mij een fantastische manier om hem helemaal gek te maken. Helaas was hij dan weer zo pienter om naar de saté stokjes te grijpen en daar voor mijn ogen door te bijten. Zo hielden we elkaar aangenaam bezig, tot we al gillend door onze ouders uit elkaar werden gezet.
Ik heb nu gelukkig al een aantal jaar de leeftijd bereikt dat niemand mij expres wil pijnigen. Helaas -ja, daar heb je natuurlijk nog nooit over nagedacht- zijn houten stokjes overal. Vooral in de zomer stikt het van de mensen met een waterijsje op een houten stokje, zodat ik alsnog moet lijden.
Jammer genoeg is het niet een maatschappelijk geaccepteerde afwijking om niet tegen houten stokjes te kunnen. Heel vreemd. Na een vriendelijk verzoek om het uit hun mond te halen moet ik daarom alsnog uitgebreid uitleggen wát ik nou precies voel als er iemand op een stokje kauwt. En dat is juist zo lastig te omschrijven.
Daarom waag ik me daar maar niet aan, maar probeer het subtiel op te lossen. Ik vraag mijn cappuccino nu met een rietje. Het levert een fronsende, achterdochtige blik op van het meisje achter de bar. Maar ze doet het. En giet er bovendien de extra melk op. Lekker.
Helaas stoppen ze er dan een houten stokje in. Het klinkt banaal, het is ook vrij belachelijk, maar ik kan niet tegen houten stokjes. Het valt niet goed te verklaren, maar ik kan het wel vergelijken: het is zo’n zelfde gevoel als sommige mensen krijgen als je met nagels op een schoolbord krast. Ik kan daar prima tegen, terwijl mijn vriendin zich al kermend in een hoekje wil gooien en ‘Stop.Dat.Geluid!’ blijft gillen.
Gelukkig hebben meer mensen afwijkingen. Mijn broertje kan niet tegen het geluid van tegen elkaar schrapend bestek. En in de haat-liefde verhouding die broer & zus nou eenmaal hebben als ze opgroeien, was het voor mij een fantastische manier om hem helemaal gek te maken. Helaas was hij dan weer zo pienter om naar de saté stokjes te grijpen en daar voor mijn ogen door te bijten. Zo hielden we elkaar aangenaam bezig, tot we al gillend door onze ouders uit elkaar werden gezet.
Ik heb nu gelukkig al een aantal jaar de leeftijd bereikt dat niemand mij expres wil pijnigen. Helaas -ja, daar heb je natuurlijk nog nooit over nagedacht- zijn houten stokjes overal. Vooral in de zomer stikt het van de mensen met een waterijsje op een houten stokje, zodat ik alsnog moet lijden.
Jammer genoeg is het niet een maatschappelijk geaccepteerde afwijking om niet tegen houten stokjes te kunnen. Heel vreemd. Na een vriendelijk verzoek om het uit hun mond te halen moet ik daarom alsnog uitgebreid uitleggen wát ik nou precies voel als er iemand op een stokje kauwt. En dat is juist zo lastig te omschrijven.
Daarom waag ik me daar maar niet aan, maar probeer het subtiel op te lossen. Ik vraag mijn cappuccino nu met een rietje. Het levert een fronsende, achterdochtige blik op van het meisje achter de bar. Maar ze doet het. En giet er bovendien de extra melk op. Lekker.
Log in om te reageren.
