Het oude dametje tegenover me in de trein zit al een tijdje naar m’n breiwerk te kijken. Net als ik aan een nieuwe pen begin, zegt ze: “Wat leuk dat je aan het breien bent! Dat jonge meiden breien, dat zie je niet vaak!” Ik knik en zeg: “Een hoop mensen kijken me heel vreemd aan, die vinden het ontzettend ouderwets ofzo… maar breien is juist hartstikke leuk!”
Ik leg uit aan het oude dametje dat ik twee jaar geleden de basics van m’n moeder heb geleerd, en de rest in boeken en op het web heb opgezocht. Niet op school geleerd dus, want –gelukkig gelukkig- was op zowel mijn basisschool als m’n middelbare school de tijd der Nuttige Handwerken al eeuwen geleden voorbij. Ten eerste is die naam zum kotzen en ten tweede was het volgens mijn moeder en mijn oma nog talloze graden erger dan het vak Handvaardigheid met de bijbehorende nachtmerries van klei. Waar ik nu aan werk, vertel ik het oude dametje, wordt een verjaardagskadootje, het meest recente project in een lange rei breisels.
Want op de bijbelschool begon ik aan een heeeeeele lange sjaal. Ik breide onder de les, want als de meiden in de jaren ’70 onder college konden breien, kon ik dat ook. “Wordt dat iets voor een giraf?”, werd me vaak gevraagd wanneer ik weer eens met een enorm eind sjaal achter me aan door de gangen rende. “Nee, een Doctor Who sjaal!”, riep ik dan weer terug, en struikelde er bijna over.
Toen was het hek van de dam en konden alle schapen, dat wil zeggen talloze bolletjes wol, erover heen. Op het strand van Frankijk breide ik in de brandende zon aan een Noorse muts, met een superschattug elandpatroon in rood en wit. Met natuurlijk een pompommetje erboven op!
Toen was het tijd voor de wollen beestjes: eerst maakte ik Brei-Aapje, het felgekleurde vakantie-beest. De helft van mijn vakantiefoto’s bestaat nu uit foto’s zoals : Breiaapje verstopt zich in Franse grot. Breiaapje draait rondjes in een draaimolen. Breiaapje eet pizza. En aangezien breien de beste manier is om jezelf te dwingen voor het lesboek te blijven zitten, ontstond er tijdens het stampen voor Grondslagen Der Psychologie een eigenwijs roze muisje.
Nu ben ik dan begonnen aan de kadootjes: voor mijn oma –die absoluut niet breien kan- een knalpaarse theemuts, met een heel ingewikkeld kabelpatroon. Die slingeren heel vrolijk om elkaar en de theepot heen. Het heeft ook echt de vorm van een muts, dus weer met een pompommetje! En nu dus nog een heel bijzonder verjaardagskado…
“En het is heel relaxend”, zeg ik tegen het oude dametje. “Het is echt heel zen, omdat je je moet concentreren op wat je aan het doen bent , in plaats van dat je gaat zitten stressen over school, of over iets waar je kwaad over bent. Ik vind dat veel meer mensen het zouden moeten doen, eigenlijk.” Het oude dametje lacht. “Dat zou de wereld inderdaad een stukje fijner maken,” zegt ze. “Kan die ene nare man niet gaan breien? Hoe heet hij ook alweer, die Wilders?”
Ik leg uit aan het oude dametje dat ik twee jaar geleden de basics van m’n moeder heb geleerd, en de rest in boeken en op het web heb opgezocht. Niet op school geleerd dus, want –gelukkig gelukkig- was op zowel mijn basisschool als m’n middelbare school de tijd der Nuttige Handwerken al eeuwen geleden voorbij. Ten eerste is die naam zum kotzen en ten tweede was het volgens mijn moeder en mijn oma nog talloze graden erger dan het vak Handvaardigheid met de bijbehorende nachtmerries van klei. Waar ik nu aan werk, vertel ik het oude dametje, wordt een verjaardagskadootje, het meest recente project in een lange rei breisels.
Want op de bijbelschool begon ik aan een heeeeeele lange sjaal. Ik breide onder de les, want als de meiden in de jaren ’70 onder college konden breien, kon ik dat ook. “Wordt dat iets voor een giraf?”, werd me vaak gevraagd wanneer ik weer eens met een enorm eind sjaal achter me aan door de gangen rende. “Nee, een Doctor Who sjaal!”, riep ik dan weer terug, en struikelde er bijna over.
Toen was het hek van de dam en konden alle schapen, dat wil zeggen talloze bolletjes wol, erover heen. Op het strand van Frankijk breide ik in de brandende zon aan een Noorse muts, met een superschattug elandpatroon in rood en wit. Met natuurlijk een pompommetje erboven op!
Toen was het tijd voor de wollen beestjes: eerst maakte ik Brei-Aapje, het felgekleurde vakantie-beest. De helft van mijn vakantiefoto’s bestaat nu uit foto’s zoals : Breiaapje verstopt zich in Franse grot. Breiaapje draait rondjes in een draaimolen. Breiaapje eet pizza. En aangezien breien de beste manier is om jezelf te dwingen voor het lesboek te blijven zitten, ontstond er tijdens het stampen voor Grondslagen Der Psychologie een eigenwijs roze muisje.
Nu ben ik dan begonnen aan de kadootjes: voor mijn oma –die absoluut niet breien kan- een knalpaarse theemuts, met een heel ingewikkeld kabelpatroon. Die slingeren heel vrolijk om elkaar en de theepot heen. Het heeft ook echt de vorm van een muts, dus weer met een pompommetje! En nu dus nog een heel bijzonder verjaardagskado…
“En het is heel relaxend”, zeg ik tegen het oude dametje. “Het is echt heel zen, omdat je je moet concentreren op wat je aan het doen bent , in plaats van dat je gaat zitten stressen over school, of over iets waar je kwaad over bent. Ik vind dat veel meer mensen het zouden moeten doen, eigenlijk.” Het oude dametje lacht. “Dat zou de wereld inderdaad een stukje fijner maken,” zegt ze. “Kan die ene nare man niet gaan breien? Hoe heet hij ook alweer, die Wilders?”
Log in om te reageren.
En ik hoop dat ze hem daar niet weg halen, want het is zoooo leuk! Als ik een toestel bij me had, had ik een foto gemaakt! 
