Soms heb ik er opeens heimwee naar. Die tijd dat ik voor alles nog de deur uit moest. Om mensen te spreken, een boek te halen, om een cadeautje uit te zoeken. De tijd dat ik de fiets nog moest pakken voor een ritje naar de bieb als ik ergens informatie over wilde hebben; de telefoon moest pakken als ik wilde weten waar mijn bestelling bleef; ik echt fysiek actie moest ondernemen als ik ergens een bloemetje of kaartje wilde laten bezorgen. Tegenwoordig mag dat nog steeds, maar het hoeft niet meer.
Thuis staat er zo’n toverdoos. Als ik die open doe, gaat er een wereld voor me open. Met een paar drukken op de knop weet ik precies hoever het staat met mijn bestelling, krijgt mijn zus een cadeautje toegestuurd en vergeet ik geen enkele verjaardag meer. Vrienden zitten verstopt achter de toetsen van mijn bord, informatie over welk onderwerp dan ook gaat schuil in dit muisgrijze kastje, dat zo weinig ruimte inneemt dat je hem over het hoofd kunt zien. De doos van Pandora. Het gemak dient de mens.
Soms ervaar ik dat kastje als bijzonder irritant. Het staat er geluidloos te staan en heeft toch een stem. Het roept. Ik weet dat er mensen in zitten die tegen me praten en ik ben benieuwd naar wat ze zeggen. De aantrekkingskracht is vaak groter dan ik kan weerstaan en prompt wordt mijn nieuw ingestelde computerloze dagje onderbroken door het vertrouwde geluid van de verbinding die tot stand komt: Ping…
Soms denk ik echt: ik gooi hem bij het groot vuil. Ik ben er klaar mee. Ik heb geen zin meer in een apparaat dat dikwijls magnetische aantrekkingskracht op me uitoefent. Kan het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks….Weg ermee! Meestal duurt zo’n periode maar kort.
Want kijk; daar zit ik dan weer, op deze zonovergoten dag: een column te schrijven en mijn flessenpost te beantwoorden. Ik zwaai terloops naar lieve visjes in een wondermooi aquarium en ontdek er elke keer weer nieuwe, mooie exemplaren tussen. Onderwijl zie ik dat mijn geld gestort is en zoek ik even op hoeveel calorieën er zitten in het ijsje waar ik opeens ongelofelijke trek in heb. Kijk, dat weet ik nu ook al weer. Het valt mee. Ik denk dat ik hem even ga halen…
Thuis staat er zo’n toverdoos. Als ik die open doe, gaat er een wereld voor me open. Met een paar drukken op de knop weet ik precies hoever het staat met mijn bestelling, krijgt mijn zus een cadeautje toegestuurd en vergeet ik geen enkele verjaardag meer. Vrienden zitten verstopt achter de toetsen van mijn bord, informatie over welk onderwerp dan ook gaat schuil in dit muisgrijze kastje, dat zo weinig ruimte inneemt dat je hem over het hoofd kunt zien. De doos van Pandora. Het gemak dient de mens.
Soms ervaar ik dat kastje als bijzonder irritant. Het staat er geluidloos te staan en heeft toch een stem. Het roept. Ik weet dat er mensen in zitten die tegen me praten en ik ben benieuwd naar wat ze zeggen. De aantrekkingskracht is vaak groter dan ik kan weerstaan en prompt wordt mijn nieuw ingestelde computerloze dagje onderbroken door het vertrouwde geluid van de verbinding die tot stand komt: Ping…
Soms denk ik echt: ik gooi hem bij het groot vuil. Ik ben er klaar mee. Ik heb geen zin meer in een apparaat dat dikwijls magnetische aantrekkingskracht op me uitoefent. Kan het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks….Weg ermee! Meestal duurt zo’n periode maar kort.
Want kijk; daar zit ik dan weer, op deze zonovergoten dag: een column te schrijven en mijn flessenpost te beantwoorden. Ik zwaai terloops naar lieve visjes in een wondermooi aquarium en ontdek er elke keer weer nieuwe, mooie exemplaren tussen. Onderwijl zie ik dat mijn geld gestort is en zoek ik even op hoeveel calorieën er zitten in het ijsje waar ik opeens ongelofelijke trek in heb. Kijk, dat weet ik nu ook al weer. Het valt mee. Ik denk dat ik hem even ga halen…
Log in om te reageren.
