Aan de overkant van de straat wapperen vaal gele vlaggetjes triest in de wind. Zo kort geleden nog fel oranje gekleurd en teken van verbondenheid met het Nederlands elftal, nu als een vlag op een modderschuit, teken van vergane glorie en herinnering aan verlies.
Het is de hoogste tijd om ze weg te halen, maar de buren maken nog geen aanstalten om dat te doen. Net zomin als ze dat doen met de kerstboom en de paasversieringen, die daar vaak nog lang nadat de bewuste feestdagen voorbij zijn in huis staan, als een droevige afspiegeling van dat wat is geweest.
Op de een of andere manier raakt dat me. Ik heb zelf altijd de neiging om na dat soort dagen de versieringen onmiddellijk op te ruimen, omdat het tijd is voor een nieuw begin. Vroeger is dood, op weg naar het volgende feest, een nieuwe lente of een nieuw begin… We gaan ervoor! En ik vraag me af… zouden dit dezelfde mensen zijn die blijven hangen in het verleden met betrekking tot andere dingen?
Zijn dit de mensen die ook wegzwelgen in oeverloos verdriet na een verbroken relatie, die niet alleen een normale periode van rouw beleven, maar die in dat gevoel blijven hangen en zichzelf daarmee afsnijden van de kans op nieuw geluk? Ik zie het om me heen. Mensen die me dierbaar zijn en die blijven hangen in een relatie die definitief voorbij is, die niet aan loslaten toekomen, die meezingen met treurige lovesongs en het volume voluit draaien bij nummers als: ‘I can’t live, if living is without youuuuuu!’ Ik heb mensen in mijn omgeving die ik met liefde (en dat bedoel ik letterlijk) een schop onder hun achterste zou willen geven, zodat ze opstaan van die treurige plek waarop ze geparkeerd staan, en bij wie ik met hartstocht hun oogkleppen af zou willen trekken, zodat ze zien wat ze missen door vast te houden aan hoe het was, maar nooit meer zal zijn.
Ik vind persoonlijk dat liedjes van het genre: ‘blijven-hangen-in –een-liefde-die-voorbij-is-gegaan’, verboden moeten worden, omdat ze mensen de indruk geven dat we verloren zijn zonder datgene wat we wilden behouden, maar ons is ontvallen om wat voor reden dan ook. Er zijn maar weinig teksten die ons juist bepalen bij de nieuwe kansen, bij de kracht die we hebben om dingen te boven te komen. Ze zijn er wel.
Favoriet bij mij was lange tijd Gloria Gaynor, die met hartstochtelijke overgave zingt in: ‘I will survive!’. Dat is nou een lied naar mijn hart. Liever met een betraand gelaat en deuken in mijn ziel de confrontatie aangaan met de pijnlijke waarheid van vandaag, dan wegdromen bij iets dat niet werkelijk meer bestaat. Liever een kale gevel dan een die versierd is met slingers die herinneren aan verlies.
Met lege handen? Misschien. Maar als ik vasthoud aan het verleden, zijn mijn handen al ‘bezet’. Juist lege handen hebben ruimte om gevuld te worden met nieuwe kansen….
Het is de hoogste tijd om ze weg te halen, maar de buren maken nog geen aanstalten om dat te doen. Net zomin als ze dat doen met de kerstboom en de paasversieringen, die daar vaak nog lang nadat de bewuste feestdagen voorbij zijn in huis staan, als een droevige afspiegeling van dat wat is geweest.
Op de een of andere manier raakt dat me. Ik heb zelf altijd de neiging om na dat soort dagen de versieringen onmiddellijk op te ruimen, omdat het tijd is voor een nieuw begin. Vroeger is dood, op weg naar het volgende feest, een nieuwe lente of een nieuw begin… We gaan ervoor! En ik vraag me af… zouden dit dezelfde mensen zijn die blijven hangen in het verleden met betrekking tot andere dingen?
Zijn dit de mensen die ook wegzwelgen in oeverloos verdriet na een verbroken relatie, die niet alleen een normale periode van rouw beleven, maar die in dat gevoel blijven hangen en zichzelf daarmee afsnijden van de kans op nieuw geluk? Ik zie het om me heen. Mensen die me dierbaar zijn en die blijven hangen in een relatie die definitief voorbij is, die niet aan loslaten toekomen, die meezingen met treurige lovesongs en het volume voluit draaien bij nummers als: ‘I can’t live, if living is without youuuuuu!’ Ik heb mensen in mijn omgeving die ik met liefde (en dat bedoel ik letterlijk) een schop onder hun achterste zou willen geven, zodat ze opstaan van die treurige plek waarop ze geparkeerd staan, en bij wie ik met hartstocht hun oogkleppen af zou willen trekken, zodat ze zien wat ze missen door vast te houden aan hoe het was, maar nooit meer zal zijn.
Ik vind persoonlijk dat liedjes van het genre: ‘blijven-hangen-in –een-liefde-die-voorbij-is-gegaan’, verboden moeten worden, omdat ze mensen de indruk geven dat we verloren zijn zonder datgene wat we wilden behouden, maar ons is ontvallen om wat voor reden dan ook. Er zijn maar weinig teksten die ons juist bepalen bij de nieuwe kansen, bij de kracht die we hebben om dingen te boven te komen. Ze zijn er wel.
Favoriet bij mij was lange tijd Gloria Gaynor, die met hartstochtelijke overgave zingt in: ‘I will survive!’. Dat is nou een lied naar mijn hart. Liever met een betraand gelaat en deuken in mijn ziel de confrontatie aangaan met de pijnlijke waarheid van vandaag, dan wegdromen bij iets dat niet werkelijk meer bestaat. Liever een kale gevel dan een die versierd is met slingers die herinneren aan verlies.
Met lege handen? Misschien. Maar als ik vasthoud aan het verleden, zijn mijn handen al ‘bezet’. Juist lege handen hebben ruimte om gevuld te worden met nieuwe kansen….
Log in om te reageren.
