Hmmm lekker, weer zo’n zomerdagje! Het kan me niet heet genoeg. Hoe heter, hoe beter. Eindelijk komen die zomerjurkjes uit de kast, en de glimlachjes schijnen waarschijnlijk in dezelfde uitverkoop te hebben gezeten als de luchtige kledingstukken. Kijk ze eens flaneren in het fladderende stof! Ik krijg spontaan zin in een licht biertje.
De meeste heren krijgen hun goede gemoed gratis bij voetbal, tenminste, zolang er een oranje sfeer is. Als die weg is, gaan de glimlachjes met de beesies de container in. En dan moeten ze het weer hebben van de zomerjurkjes, en het vrouwvolk dat de jurkjes omhult. Want tja, mannen die sip kijken, moeten opgevrolijkt worden.
Niet elke vrouw is dol op zomerjurkjes dragen. Ik bijvoorbeeld. Kan er uren naar kijken, online, in de gids en uiteraard op het ideale model: mijn medevrouw op straat, oftewel geen plankjes mét zero-norm zonder vorm, maar dames met gevoel voor curves. Maar aantrekken gaat zo snel niet. Nu heb ik ze eerlijk gezegd ook niet in mijn kast. Er hangen maar liefst vier zomerrokjes, vier rokken die te warm zijn voor de zomer en nog allerlei lange dunne modellen waar je het al warm van krijgt als je ernaar kijkt. Doe mij dan maar liever een korte broek met een spaghettihemdje. Daar krijg ik tenminste nog iets kleur van. (Vooral op mijn benen, die zijn nu nog wit).
Toch denk ik dat ik eindelijk eens overstag moet gaan. Want tja, als ik zo door ga, is er weinig afwisseling. En onverwacht komen de dagen dat ik volgens de heersende norm in grauwgrijze setjes achter mijn rollator me voortbeweeg. De dagen dat ik spijt krijg dat ik, toen ik nog goed ter been was, niet heb genoten van de passie. Van de vrolijke kleuren, de luchtige stofjes, de waaiende slierten, kortom van de vrolijke vrouwelijkheid.
Het wordt een hete zomer. Een vrolijke zomer. Dus koop ik een zomerjurkje, of misschien wel twee! En geniet van de passie. De brede glimlach heb ik nu al!
De meeste heren krijgen hun goede gemoed gratis bij voetbal, tenminste, zolang er een oranje sfeer is. Als die weg is, gaan de glimlachjes met de beesies de container in. En dan moeten ze het weer hebben van de zomerjurkjes, en het vrouwvolk dat de jurkjes omhult. Want tja, mannen die sip kijken, moeten opgevrolijkt worden.
Niet elke vrouw is dol op zomerjurkjes dragen. Ik bijvoorbeeld. Kan er uren naar kijken, online, in de gids en uiteraard op het ideale model: mijn medevrouw op straat, oftewel geen plankjes mét zero-norm zonder vorm, maar dames met gevoel voor curves. Maar aantrekken gaat zo snel niet. Nu heb ik ze eerlijk gezegd ook niet in mijn kast. Er hangen maar liefst vier zomerrokjes, vier rokken die te warm zijn voor de zomer en nog allerlei lange dunne modellen waar je het al warm van krijgt als je ernaar kijkt. Doe mij dan maar liever een korte broek met een spaghettihemdje. Daar krijg ik tenminste nog iets kleur van. (Vooral op mijn benen, die zijn nu nog wit).
Toch denk ik dat ik eindelijk eens overstag moet gaan. Want tja, als ik zo door ga, is er weinig afwisseling. En onverwacht komen de dagen dat ik volgens de heersende norm in grauwgrijze setjes achter mijn rollator me voortbeweeg. De dagen dat ik spijt krijg dat ik, toen ik nog goed ter been was, niet heb genoten van de passie. Van de vrolijke kleuren, de luchtige stofjes, de waaiende slierten, kortom van de vrolijke vrouwelijkheid.
Het wordt een hete zomer. Een vrolijke zomer. Dus koop ik een zomerjurkje, of misschien wel twee! En geniet van de passie. De brede glimlach heb ik nu al!
Log in om te reageren.
