Animal Farm. Ik heb hem nog nooit gelezen, deze klassieker van George Orwell. Maar vannacht kreeg ik een idee hoe die revolutie moest zijn gegaan.
Ik was namelijk weer eens bezig met mijn virtuele boerderij. Dat komt neer op zulk soort rituelen als: blauwe mais zaaien, koeien melken, heg bijknippen. Business as usual. En ik was góed! Wij van de coöperatie gebruiken alleen maar mest van onze eigen farms en we zaaien premium zaad.
Vannacht ging het dus mis. De dieren waren niet meer blij. Ik was al weken vergeten over mijn boerderij te dromen. Ook in mijn dromen had ik het té druk met leren. Had ik maar geweten dat virtuele dieren ook honger hadden. Okay, de honden kregen af en toe een bot, maar ja, die deden er ook kunstjes voor! Zo kon Flip op de rug liggen, poot geven en zelfs 'fetch assoc' doen! Geweldig. Want mij lukte dat kunstje nog steeds niet.
Mijn avatar (compleet met staartjes en supertrendy overalletje) liep vrolijk fluitend op het erf. Wat een heerlijk leven! Mickey en Flip lagen braaf voor mijn deur. Aah virtuele boerin zijn is leuk! Zelfs als je in bed ligt. Of misschien juist als je op je kussen ligt te snurken. Want je dromen kennen geen trage servers.
De lol duurde niet lang, want woest waren ze, mijn dieren. Het was pure waanzin: de schapen liepen dronken rond te tollen, de stieren briesten. Mijn illegale stokerij stond in de fik. En de kippen pikten van het premium zaad! En of het niet erg genoeg was, stonden overal op mijn erf bordjes met berichtjes van mijn buren: weg met die stadsboerin!
Ik was best geschokt. Dit had ik niet verwacht. Het boerenleven hoort toch idyllisch te zijn: mooie weidse velden, gezellig knorrende varkentjes en natuurlijk elke dag opstaan met vers brood en een gebakken eitje, van je eigen opbrengst! Ik bedoel: waarom anders zou ik ervan dromen? Ook al was het maar een virtuele farm, want ik wil niet weg uit de stad.
Leek me het beste om maar uit te loggen. De dieren het onderling te laten uitvechten. Onrustig lag ik te woelen. En uiteindelijk slofte ik wat onwennig naar de keuken.
Alwaar de geur van vers brood me tegemoet kwam. De sinaasappeltjes vers uitgeperst, eitje precies net goed hard gekookt. En echte boter! "Alles moet perfect zijn!", zei hij. Oh my goodness! Ik had een date met een boer! Die uit de Campina-reclame!
En ik sliep rustig verder. Hmmm, als ik dan tóch zo nodig moest dromen, waarom dan niet over échte boerderijen. Tenslotte is in de reclame alles perfect!
Ik was namelijk weer eens bezig met mijn virtuele boerderij. Dat komt neer op zulk soort rituelen als: blauwe mais zaaien, koeien melken, heg bijknippen. Business as usual. En ik was góed! Wij van de coöperatie gebruiken alleen maar mest van onze eigen farms en we zaaien premium zaad.
Vannacht ging het dus mis. De dieren waren niet meer blij. Ik was al weken vergeten over mijn boerderij te dromen. Ook in mijn dromen had ik het té druk met leren. Had ik maar geweten dat virtuele dieren ook honger hadden. Okay, de honden kregen af en toe een bot, maar ja, die deden er ook kunstjes voor! Zo kon Flip op de rug liggen, poot geven en zelfs 'fetch assoc' doen! Geweldig. Want mij lukte dat kunstje nog steeds niet.
Mijn avatar (compleet met staartjes en supertrendy overalletje) liep vrolijk fluitend op het erf. Wat een heerlijk leven! Mickey en Flip lagen braaf voor mijn deur. Aah virtuele boerin zijn is leuk! Zelfs als je in bed ligt. Of misschien juist als je op je kussen ligt te snurken. Want je dromen kennen geen trage servers.
De lol duurde niet lang, want woest waren ze, mijn dieren. Het was pure waanzin: de schapen liepen dronken rond te tollen, de stieren briesten. Mijn illegale stokerij stond in de fik. En de kippen pikten van het premium zaad! En of het niet erg genoeg was, stonden overal op mijn erf bordjes met berichtjes van mijn buren: weg met die stadsboerin!
Ik was best geschokt. Dit had ik niet verwacht. Het boerenleven hoort toch idyllisch te zijn: mooie weidse velden, gezellig knorrende varkentjes en natuurlijk elke dag opstaan met vers brood en een gebakken eitje, van je eigen opbrengst! Ik bedoel: waarom anders zou ik ervan dromen? Ook al was het maar een virtuele farm, want ik wil niet weg uit de stad.
Leek me het beste om maar uit te loggen. De dieren het onderling te laten uitvechten. Onrustig lag ik te woelen. En uiteindelijk slofte ik wat onwennig naar de keuken.
Alwaar de geur van vers brood me tegemoet kwam. De sinaasappeltjes vers uitgeperst, eitje precies net goed hard gekookt. En echte boter! "Alles moet perfect zijn!", zei hij. Oh my goodness! Ik had een date met een boer! Die uit de Campina-reclame!
En ik sliep rustig verder. Hmmm, als ik dan tóch zo nodig moest dromen, waarom dan niet over échte boerderijen. Tenslotte is in de reclame alles perfect!
Log in om te reageren.
