Er is geen ontkomen aan. Koning Voetbal regeert. Zodra ik de tv aanzet, word ik geconfronteerd met gespierde mannenbenen op een groen tapijt. Heel even maar. Ik klik immers weg zodra het kan. Er zijn nog zoveel zenders over. Maar ook al zappend val ik regelmatig in een gesprek met voetbalbozo’s die de vorige of komende wedstrijd bespreken, met een overgave en enthousiasme dat onmiskenbaar is.
Tegenwoordig is het eenvoudig. Ik zap weg en vind al snel een voetballoze zender. Vroeger was dat anders. In een grijs verleden, toen manlief en ik ons opmaakten voor een lange gezamenlijke toekomst, had ik me erop toegelegd om interesse op te brengen voor zijn hobby’s. Helaas hoorde daar voetbal bij. Hij deed verwoede pogingen mij de regels van het spel uit te leggen. Steevast zonder resultaat.
Als het over voetbal gaat, werkt dat hij mij hetzelfde als wanneer je over een technisch onderwerp begint. De informatie komt niet binnen. En dit in een extreme vorm. Kan ik bij technische dingen nog zeggen dat het mijn ene oor in en mijn ander weer uitgaat, bij voetbal komt de informatie niet verder dan mijn gefronste voorhoofd en glijdt dan weer abrupt af naar beneden, als een druppel langs een raam, die de materie wel raakt, maar nooit binnen komt. Toch deed ik oprecht mijn best.
Ik probeerde mee te denken, maar maakte daarbij opmerkingen die blijkbaar kant noch wal raakten en mij een geïrriteerde, geamuseerde of zelfs meelijwekkende blik opleverden. Dat werkte dus niet.
Ik beperkte me voortaan tot die aspecten van een wedstrijd, die me wel interesseerden, namelijk de details. Er valt uiteindelijk meer te zien dan zo’n bal die van de ene naar de andere kant van het veld wordt geschopt. Ik bekeek met interesse het patroon waarin het voetbalveld gemaaid was, keurde de kapsels van de diverse spelers, bekritiseerde hun outfit en afzakkende sokken en verbaasde me over de zo snel ouder wordende scheids. Tot irritatie van mijn partner deed ik dat niet in stilte en opmerkingen over deze boeiende onderwerpen werden me ook al niet in dank afgenomen.
Het was nu wel duidelijk. Voetbal en ik, dat zou niks worden. Ik bleef voortaan stilletjes in een hoekje van de bank zitten met een denksportbundel. Bij ernstige onrust naast me op de bank, sloeg ik een blik op het beeld en riep meelevend: “Tjonge. Ach! Jeetje!”, en aanverwante kreten om toch enig medeleven te tonen met de persoon naast me, die gespannen op het puntje van de bank de wedstrijd volgde. Dit werkte beter. Na de wedstrijd juichte ik even vrolijk mee, of knuffelde de verslagen man naast me bemoedigend. Volgende keer beter! Klaar!
Inmiddels is dat allemaal niet meer nodig. De bank heb ik voor mezelf en de tv ook. Dus ik zap langs al die voetbalminnende mensen, gespierde benen en juichende mensenmassa’s op zoek naar betere kost voor de avond.
Maar soms, heel soms heb ik even heimwee naar de dagen dat ik met voetbalgeluiden op de achtergrond zuchtend begon aan alweer een nieuwe doorloper…Soms, heel soms, blijf ik even hangen en verkeer ik een moment in voetbalsferen, zuig ik toch die kakofonie van voetbalgeluiden een moment in. Heel even maar. Uit nostalgie.
Tegenwoordig is het eenvoudig. Ik zap weg en vind al snel een voetballoze zender. Vroeger was dat anders. In een grijs verleden, toen manlief en ik ons opmaakten voor een lange gezamenlijke toekomst, had ik me erop toegelegd om interesse op te brengen voor zijn hobby’s. Helaas hoorde daar voetbal bij. Hij deed verwoede pogingen mij de regels van het spel uit te leggen. Steevast zonder resultaat.
Als het over voetbal gaat, werkt dat hij mij hetzelfde als wanneer je over een technisch onderwerp begint. De informatie komt niet binnen. En dit in een extreme vorm. Kan ik bij technische dingen nog zeggen dat het mijn ene oor in en mijn ander weer uitgaat, bij voetbal komt de informatie niet verder dan mijn gefronste voorhoofd en glijdt dan weer abrupt af naar beneden, als een druppel langs een raam, die de materie wel raakt, maar nooit binnen komt. Toch deed ik oprecht mijn best.
Ik probeerde mee te denken, maar maakte daarbij opmerkingen die blijkbaar kant noch wal raakten en mij een geïrriteerde, geamuseerde of zelfs meelijwekkende blik opleverden. Dat werkte dus niet.
Ik beperkte me voortaan tot die aspecten van een wedstrijd, die me wel interesseerden, namelijk de details. Er valt uiteindelijk meer te zien dan zo’n bal die van de ene naar de andere kant van het veld wordt geschopt. Ik bekeek met interesse het patroon waarin het voetbalveld gemaaid was, keurde de kapsels van de diverse spelers, bekritiseerde hun outfit en afzakkende sokken en verbaasde me over de zo snel ouder wordende scheids. Tot irritatie van mijn partner deed ik dat niet in stilte en opmerkingen over deze boeiende onderwerpen werden me ook al niet in dank afgenomen.
Het was nu wel duidelijk. Voetbal en ik, dat zou niks worden. Ik bleef voortaan stilletjes in een hoekje van de bank zitten met een denksportbundel. Bij ernstige onrust naast me op de bank, sloeg ik een blik op het beeld en riep meelevend: “Tjonge. Ach! Jeetje!”, en aanverwante kreten om toch enig medeleven te tonen met de persoon naast me, die gespannen op het puntje van de bank de wedstrijd volgde. Dit werkte beter. Na de wedstrijd juichte ik even vrolijk mee, of knuffelde de verslagen man naast me bemoedigend. Volgende keer beter! Klaar!
Inmiddels is dat allemaal niet meer nodig. De bank heb ik voor mezelf en de tv ook. Dus ik zap langs al die voetbalminnende mensen, gespierde benen en juichende mensenmassa’s op zoek naar betere kost voor de avond.
Maar soms, heel soms heb ik even heimwee naar de dagen dat ik met voetbalgeluiden op de achtergrond zuchtend begon aan alweer een nieuwe doorloper…Soms, heel soms, blijf ik even hangen en verkeer ik een moment in voetbalsferen, zuig ik toch die kakofonie van voetbalgeluiden een moment in. Heel even maar. Uit nostalgie.
Log in om te reageren.
