Eerst m’n weekendtas twee trappen omhoog slepen. Dan m’n zware computertas naar boven zeulen. En uiteindelijk de verhuisdoos met het oude bestek van m’n ouders. Pfoeee…“Heb je nu alles?”, roept m’n beste vriendin naar boven.
Ik ben net met haar en haar verloofde meegereden van m’n ouderlijk huis naar m’n nieuwe kamer. Da’s eigenlijk haar oude kamer, want ze gaan na de vakantie trouwen. “Ehm, alleen die plastic tas met zelfgebakken brood thuis…”, zeg ik. Maar er staat niets meer in de auto. “Hè vervelend, nu heb ik niks voor ontbijt morgen”, zeg ik. “Dan haal je toch snel wat bij de AH to go op ‘t station?”, zegt m’n beste vriendin. “Ja, maar daar is alles zo duur… Jij hebt een baan. Ik ben een arme student,” werp ik tegen. Vandaar dat ik de volgende dag, ’s ochtends vroeg, met een compleet lege maag door de supermarkt slenter, en nadenk over m’n boodschappenlijstje.
Want wat heb ik nodig?
- De aller-, allersterkste koffie. De sterkste koffie op aarde. Koffie die zo sterk is dat het diezelfde aarde op kan tillen. Want ik moet nog de laatste essays afronden voordat de zomervakantie begint. En dat wordt dus nachts doortypen. Zonder koffie ontstaat er jjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj (je valt met je hoofd op ’t toetsenbord in slaap.)
- Iets waarmee ik op één of andere wonderbaarlijke manier m’n OV-chipkaart kan genezen. Want er zit een scheurtje in dat zo klein is, dat alleen de conducteur tussen Zwolle en Utrecht het kon zien. Hij was dan ook een geval apart. Maar omdat het kaartje geen “boe”of “bah” zei bij z’n handscanner, moest ik bijna 45 euries boete betalen. Dat zijn veel pizza’s… Het OV is een mooi iets, tenminste, als er geen regen, teveel zonneschijn, seinstoringen of slecht geproduceerde OV-chipkaarten zijn.
- Een heel bijzondere deo die ik op kan spuiten, zodat ik alleen maar de studiegids van m’n opleiding open hoef te slaan, en dan gelijk – met de snelheid van een lichtbak- weet welke specialisatie ik volgend jaar moet kiezen… en daarmee ook meteen wat ik de volgende 10 jaar wil gaan doen.
Net als ik sta te twijfelen bij de koffie belt m’n beste vriendin. “Je hebt nog een kek hoedje bij mij in de auto laten liggen”, zegt ze. “Wat doe je?” “Een mentaal boodschappenlijstje maken,” zeg ik. “Oh, dat doe ik ook”, zegt ze. “We moeten nog een taart regelen. Een fotograaf. Een pak voor D., en met wie hij dat gaat kopen. Wel of geen vrijgezellenfeest. De dominee en de trouwtekst. De auto.”
Waaah. Haar boodschappenlijstje is zo anders dan de mijne. Ze is in een compleet andere boodschappenfase! Mijn koffie, OV-chipkaart en deo hebben niks gemeen met haar taart, dominee, en vrijgezellenfeest. Ik word er een beetje verdrietig van. Ik herken haar nauwelijks meer zo. Dan schiet me de oplossing te binnen. Onze boodschappenlijstjes gaan op een bepaald moment vast wel weer synchroon lopen, net zoals vroeger. Maar hoe…en wanneer? Hm, misschien moet ik ff met de grote Bedrijfsleider gaan praten.
Ik ben net met haar en haar verloofde meegereden van m’n ouderlijk huis naar m’n nieuwe kamer. Da’s eigenlijk haar oude kamer, want ze gaan na de vakantie trouwen. “Ehm, alleen die plastic tas met zelfgebakken brood thuis…”, zeg ik. Maar er staat niets meer in de auto. “Hè vervelend, nu heb ik niks voor ontbijt morgen”, zeg ik. “Dan haal je toch snel wat bij de AH to go op ‘t station?”, zegt m’n beste vriendin. “Ja, maar daar is alles zo duur… Jij hebt een baan. Ik ben een arme student,” werp ik tegen. Vandaar dat ik de volgende dag, ’s ochtends vroeg, met een compleet lege maag door de supermarkt slenter, en nadenk over m’n boodschappenlijstje.
Want wat heb ik nodig?
- De aller-, allersterkste koffie. De sterkste koffie op aarde. Koffie die zo sterk is dat het diezelfde aarde op kan tillen. Want ik moet nog de laatste essays afronden voordat de zomervakantie begint. En dat wordt dus nachts doortypen. Zonder koffie ontstaat er jjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj (je valt met je hoofd op ’t toetsenbord in slaap.)
- Iets waarmee ik op één of andere wonderbaarlijke manier m’n OV-chipkaart kan genezen. Want er zit een scheurtje in dat zo klein is, dat alleen de conducteur tussen Zwolle en Utrecht het kon zien. Hij was dan ook een geval apart. Maar omdat het kaartje geen “boe”of “bah” zei bij z’n handscanner, moest ik bijna 45 euries boete betalen. Dat zijn veel pizza’s… Het OV is een mooi iets, tenminste, als er geen regen, teveel zonneschijn, seinstoringen of slecht geproduceerde OV-chipkaarten zijn.
- Een heel bijzondere deo die ik op kan spuiten, zodat ik alleen maar de studiegids van m’n opleiding open hoef te slaan, en dan gelijk – met de snelheid van een lichtbak- weet welke specialisatie ik volgend jaar moet kiezen… en daarmee ook meteen wat ik de volgende 10 jaar wil gaan doen.
Net als ik sta te twijfelen bij de koffie belt m’n beste vriendin. “Je hebt nog een kek hoedje bij mij in de auto laten liggen”, zegt ze. “Wat doe je?” “Een mentaal boodschappenlijstje maken,” zeg ik. “Oh, dat doe ik ook”, zegt ze. “We moeten nog een taart regelen. Een fotograaf. Een pak voor D., en met wie hij dat gaat kopen. Wel of geen vrijgezellenfeest. De dominee en de trouwtekst. De auto.”
Waaah. Haar boodschappenlijstje is zo anders dan de mijne. Ze is in een compleet andere boodschappenfase! Mijn koffie, OV-chipkaart en deo hebben niks gemeen met haar taart, dominee, en vrijgezellenfeest. Ik word er een beetje verdrietig van. Ik herken haar nauwelijks meer zo. Dan schiet me de oplossing te binnen. Onze boodschappenlijstjes gaan op een bepaald moment vast wel weer synchroon lopen, net zoals vroeger. Maar hoe…en wanneer? Hm, misschien moet ik ff met de grote Bedrijfsleider gaan praten.
Log in om te reageren.
