“Alle mannen zijn zo oppervlakkig!”, zegt L. opeens. Woah, wat een statement. Daar zegt ze wat. Ik zit met haar en J., ander werkgroepgenootje aan een tafeltje in de kantine, een beetje gezellig te kletsen nu onze enquête klaar is.
Die enquête ging trouwens over chocola, niet over oppervlakkigheid. “Huh, hoe bedoel je?”, vraag ik. Maar J. is het helemaal met haar eens. “Ja, dat was echt zo ernstig, toen ik nog in dat café in Bloemendaal werkte…Toen konden die golddiggers elke man om hun vinger winden, zonder dat die het doorhadden. Alleen vanwege dat blonde haar en die hoge hakken. Come on, Solveig, da’s toch oppervlakkig van die mannen? Jij komt toch ook wel oppervlakkige jongens tegen?”
Denk, denk, denk. Ehm... waah, ik ken eigenlijk meer jongens dan meisjes. Ik heb meer mannelijke dan vrouwelijke vrienden. Al die mannelijke vrienden zijn een hoop dingen. Ze zijn vaak errug vreemd, of errug extravagant, of juist heel bescheiden. Maar oppervlakkig, no way! Voor geen atoompje. De ene helft schrijft zeer vage gedichten of maakt briljante foto’s. De andere helft doet twee obscure studies tegelijkertijd. Klassieke talen en Keltische talen ofzo. En met m’n twee broertjes heb ik al goede gesprekken sinds ze “Solveig” kunnen zeggen. En nu hebben we ook dezelfde smaak in muziek, als m’n ene broertje z’n favoriete acappella metalband Van Canto opzet, met The Mission, dan brullen m’n andere broertje en ik net zo hard mee. “A mission to fight to be a free again/to stand on our ground and to be immortal!”
Een oppervlakkige gast. Ik moet toch minstens één oppervlakkige jongen kennen? Ehm, die biseksuele rechtenbal met wie ik ooit een date had? Die was inderdaad heel erg overduidelijk. Ja, maar die ken ik nauwelijks, en al jaren niet meer gezien. En daar kon ik nog heel goed mee praten ook. Nee, die telt ook niet. Dus ik ken totaal, helemaal, absoluut geen oppervlakkige jongens.
Terwijl J. en L. doorpraten over hoe oppervlakkig mannen zijn, kijk ik door het kantineraam naar buiten. Het is een zonnige dag. De hele straat is vol helder zonlicht. Het is bijna zomer. Een boom werpt een schitterend gevlekte schaduw op de straat. Een enkele wolk drijft voorbij in de strakblauwe lucht. Een hippe, maar vermoeid uitziende moeder fietst voorbij met een klein jongetje achterop de fiets dat een enorme, oranje luchtballon vasthoudt. M., een held van me, loopt langs de kantine, de zon in z’n haren. Zonnige dagen maken alles zo mooi. Dan schiet me iets te binnen.
“Ja, maar wat als die oppervlakkigheid nu gewoon een keuze is?”, zeg ik tegen L. en J. “Jezelf niet willen laten zien? Diepgang ontstaat wanneer je open bent.”
“Misschien…maar hoezo ken jij helemaal geen oppervlakkige jongens?”, zegt L. “Ga je nooit naar een kroeg of een feest ofzo?”
“Zelden…daar komt ’t vast door”, zeg ik. “Want iedereen gaat natuurlijk naar de kroeg om zeer diepzinnig te doen…”
Die enquête ging trouwens over chocola, niet over oppervlakkigheid. “Huh, hoe bedoel je?”, vraag ik. Maar J. is het helemaal met haar eens. “Ja, dat was echt zo ernstig, toen ik nog in dat café in Bloemendaal werkte…Toen konden die golddiggers elke man om hun vinger winden, zonder dat die het doorhadden. Alleen vanwege dat blonde haar en die hoge hakken. Come on, Solveig, da’s toch oppervlakkig van die mannen? Jij komt toch ook wel oppervlakkige jongens tegen?”
Denk, denk, denk. Ehm... waah, ik ken eigenlijk meer jongens dan meisjes. Ik heb meer mannelijke dan vrouwelijke vrienden. Al die mannelijke vrienden zijn een hoop dingen. Ze zijn vaak errug vreemd, of errug extravagant, of juist heel bescheiden. Maar oppervlakkig, no way! Voor geen atoompje. De ene helft schrijft zeer vage gedichten of maakt briljante foto’s. De andere helft doet twee obscure studies tegelijkertijd. Klassieke talen en Keltische talen ofzo. En met m’n twee broertjes heb ik al goede gesprekken sinds ze “Solveig” kunnen zeggen. En nu hebben we ook dezelfde smaak in muziek, als m’n ene broertje z’n favoriete acappella metalband Van Canto opzet, met The Mission, dan brullen m’n andere broertje en ik net zo hard mee. “A mission to fight to be a free again/to stand on our ground and to be immortal!”
Een oppervlakkige gast. Ik moet toch minstens één oppervlakkige jongen kennen? Ehm, die biseksuele rechtenbal met wie ik ooit een date had? Die was inderdaad heel erg overduidelijk. Ja, maar die ken ik nauwelijks, en al jaren niet meer gezien. En daar kon ik nog heel goed mee praten ook. Nee, die telt ook niet. Dus ik ken totaal, helemaal, absoluut geen oppervlakkige jongens.
Terwijl J. en L. doorpraten over hoe oppervlakkig mannen zijn, kijk ik door het kantineraam naar buiten. Het is een zonnige dag. De hele straat is vol helder zonlicht. Het is bijna zomer. Een boom werpt een schitterend gevlekte schaduw op de straat. Een enkele wolk drijft voorbij in de strakblauwe lucht. Een hippe, maar vermoeid uitziende moeder fietst voorbij met een klein jongetje achterop de fiets dat een enorme, oranje luchtballon vasthoudt. M., een held van me, loopt langs de kantine, de zon in z’n haren. Zonnige dagen maken alles zo mooi. Dan schiet me iets te binnen.
“Ja, maar wat als die oppervlakkigheid nu gewoon een keuze is?”, zeg ik tegen L. en J. “Jezelf niet willen laten zien? Diepgang ontstaat wanneer je open bent.”
“Misschien…maar hoezo ken jij helemaal geen oppervlakkige jongens?”, zegt L. “Ga je nooit naar een kroeg of een feest ofzo?”
“Zelden…daar komt ’t vast door”, zeg ik. “Want iedereen gaat natuurlijk naar de kroeg om zeer diepzinnig te doen…”
Log in om te reageren.
