Met een duikvlucht en een flinke klap landde mijn vliegtuig op het Griekse vakantie-eiland. Die landing was misschien wel symbolisch voor de financiële duikvlucht en de klap die de economie van Griekenland net had ondergaan.
Ik kwam vakantie vieren, maar ook even kijken hoe het ervoor stond met de crisis. Namens mij en alle andere EU-burgers en –belastingbetalers waren er pas miljarden euro’s in dit land gepompt. Om daar toch iets van mee te pikken, leek mij een vakantie op deze plek goed besteed.
Er waren demonstraties geweest in Athene. De Grieken moesten opeens belasting gaan betalen. Dat hadden ze al jaren niet gedaan. Het woord factureren kwam in hun woordenboek niet voor. Zwartwerken was eerder regel dan uitzondering. Voorlopig was de economie gered met het geld van buurlanden. Beetje ondankbaar van die Grieken om dan nu te gaan demonstreren. Ze konden beter aan het werk gaan om zelf een financieel steentje bij te dragen aan hun economie. Ook vreemd dat het land ongemerkt bijna 30 jaar lid kon zijn van de EU, terwijl het boekhoudkundig een zooitje was. Je moet vast politicus zijn om dat te kunnen begrijpen.
Aan de Egeïsche Zee was van paniek of politiek verder niks te merken. Het klimaat en de omgeving hebben blijkbaar een kalmerend effect. Het toeristenseizoen was er net begonnen. En als toerist ben je altijd welkom, zolang je maar betaalt. De bewoners van het eiland zijn vissers, boeren, winkeliers, restauranthouders en hoteliers. Die houden zich voornamelijk bezig met het binnenhalen van zoveel mogelijk vis, schapen en klanten. Brussel, aandelenbeurzen en stadse drukte zijn ver weg. Het dichtstbijzijnde politieke onderwerp is Turkije, dat je bij helder weer een paar kilometer verderop voor de kust ziet liggen. Af en toe varen er wat marineschepen door het beeld. Niemand die zich daar erg druk om lijkt te maken.
Het wereldnieuws ziet er vanaf de Griekse kust gezien heel anders uit. Af en toe las ik, met een dag vertraging, een Nederlandse krant. En als er geen atmosferische storingen waren, was zelfs op tv de Wereldomroep te ontvangen. Maar net als de Grieken kon ik me er op dat moment allemaal niet echt druk om maken. Liever wilde ik verdwalen tussen de duizenden olijfbomen op het eiland, luisteren naar de belletjes van de schapen die in kuddes langstrokken, wegdrijven op de golven van de helderblauwe zee, baden in de warmte van de zon, eindeloos toeren over de kronkelige bergwegen of zomaar een beetje voor me uit zitten staren.
Voor even was ook ik een zorgeloze zuiderling. Maar toen moest ik helaas weer terug naar het noorden.
Ik kwam vakantie vieren, maar ook even kijken hoe het ervoor stond met de crisis. Namens mij en alle andere EU-burgers en –belastingbetalers waren er pas miljarden euro’s in dit land gepompt. Om daar toch iets van mee te pikken, leek mij een vakantie op deze plek goed besteed.
Er waren demonstraties geweest in Athene. De Grieken moesten opeens belasting gaan betalen. Dat hadden ze al jaren niet gedaan. Het woord factureren kwam in hun woordenboek niet voor. Zwartwerken was eerder regel dan uitzondering. Voorlopig was de economie gered met het geld van buurlanden. Beetje ondankbaar van die Grieken om dan nu te gaan demonstreren. Ze konden beter aan het werk gaan om zelf een financieel steentje bij te dragen aan hun economie. Ook vreemd dat het land ongemerkt bijna 30 jaar lid kon zijn van de EU, terwijl het boekhoudkundig een zooitje was. Je moet vast politicus zijn om dat te kunnen begrijpen.
Aan de Egeïsche Zee was van paniek of politiek verder niks te merken. Het klimaat en de omgeving hebben blijkbaar een kalmerend effect. Het toeristenseizoen was er net begonnen. En als toerist ben je altijd welkom, zolang je maar betaalt. De bewoners van het eiland zijn vissers, boeren, winkeliers, restauranthouders en hoteliers. Die houden zich voornamelijk bezig met het binnenhalen van zoveel mogelijk vis, schapen en klanten. Brussel, aandelenbeurzen en stadse drukte zijn ver weg. Het dichtstbijzijnde politieke onderwerp is Turkije, dat je bij helder weer een paar kilometer verderop voor de kust ziet liggen. Af en toe varen er wat marineschepen door het beeld. Niemand die zich daar erg druk om lijkt te maken.
Het wereldnieuws ziet er vanaf de Griekse kust gezien heel anders uit. Af en toe las ik, met een dag vertraging, een Nederlandse krant. En als er geen atmosferische storingen waren, was zelfs op tv de Wereldomroep te ontvangen. Maar net als de Grieken kon ik me er op dat moment allemaal niet echt druk om maken. Liever wilde ik verdwalen tussen de duizenden olijfbomen op het eiland, luisteren naar de belletjes van de schapen die in kuddes langstrokken, wegdrijven op de golven van de helderblauwe zee, baden in de warmte van de zon, eindeloos toeren over de kronkelige bergwegen of zomaar een beetje voor me uit zitten staren.
Voor even was ook ik een zorgeloze zuiderling. Maar toen moest ik helaas weer terug naar het noorden.
Log in om te reageren.
