Een vriend van mij kijkt maar naar één televisieprogramma; 'Toen was geluk heel gewoon'. Het programma is al stokoud, nieuwe afleveringen worden al jaren niet meer gemaakt, maar de serie wordt deze weken herhaald bij één van onze publieke omroepen. Wanneer ik mijn vriend weer tegen het lijf loop, vraagt hij altijd of ik deze week nog gekeken heb.
'Toen was geluk heel gewoon' is voor hem geen droombeeld, maar de dagelijkse werkelijkheid. In zijn wereld bestonden vroeger nog belangrijke waarden als trouw, eerlijkheid en 'ware liefde'. Een vreemdgaande vriendin deed hem echter alle geloof in deze begrippen verliezen en sindsdien kijkt hij weemoedig terug naar het verleden.
Ondanks goeie looks, een vlotte babbel en een slimme kop wijst hij alles af wat op zijn pad komt. Geen dates, geen flirts, geen relaties. Aan zijn lijf geen polonaise. Voor hem zijn vrienden en familie het belangrijkste goed in zijn leven, maar een vrouw komt er niet meer in.
Wanneer ik hier met hem over praat, krijg ik de volle laag. Vroeger hielden huwelijken langer stand, om maar naar niet te beginnen over relaties, vindt hij. Toen leken alle relaties pas te eindigen in het bejaardentehuis, tegenwoordig worden relaties net zo makkelijk ingeruild als een stel nieuwe schoenen. Meer dan de helft haalt de vijf jaar niet eens.
Toen was geluk dus heel gewoon. Nu wij tegenwoordig meer hebben dan we op kunnen, lijkt klagen de nieuwste rage. Klagen over een economische crisis en een bankencrisis, terwijl we een eigen huis hebben, kinderen kunnen onderhouden, twee keer op vakantie gaan en we gelukkiger dan ooit zouden moeten zijn. Maar we gedragen ons als verwende kinderen. Dat is nu gewoon. En vroeger? Toen was geluk heel gewoon.
'Toen was geluk heel gewoon' is voor hem geen droombeeld, maar de dagelijkse werkelijkheid. In zijn wereld bestonden vroeger nog belangrijke waarden als trouw, eerlijkheid en 'ware liefde'. Een vreemdgaande vriendin deed hem echter alle geloof in deze begrippen verliezen en sindsdien kijkt hij weemoedig terug naar het verleden.
Ondanks goeie looks, een vlotte babbel en een slimme kop wijst hij alles af wat op zijn pad komt. Geen dates, geen flirts, geen relaties. Aan zijn lijf geen polonaise. Voor hem zijn vrienden en familie het belangrijkste goed in zijn leven, maar een vrouw komt er niet meer in.
Wanneer ik hier met hem over praat, krijg ik de volle laag. Vroeger hielden huwelijken langer stand, om maar naar niet te beginnen over relaties, vindt hij. Toen leken alle relaties pas te eindigen in het bejaardentehuis, tegenwoordig worden relaties net zo makkelijk ingeruild als een stel nieuwe schoenen. Meer dan de helft haalt de vijf jaar niet eens.
Toen was geluk dus heel gewoon. Nu wij tegenwoordig meer hebben dan we op kunnen, lijkt klagen de nieuwste rage. Klagen over een economische crisis en een bankencrisis, terwijl we een eigen huis hebben, kinderen kunnen onderhouden, twee keer op vakantie gaan en we gelukkiger dan ooit zouden moeten zijn. Maar we gedragen ons als verwende kinderen. Dat is nu gewoon. En vroeger? Toen was geluk heel gewoon.
Log in om te reageren.
