Waarom, oh waarom lig ik op een uitslaapzaal van een KNO-kliniek in Hilversum? Om 9 uur ’s avonds? Waarom, oh waarom mag ik niet naar huis? Ja, natuurlijk weet ik wel waarom ik hier ben. Vanwege die operatie aan mijn neusslijmvlies. Dus don’t worry , lieve lezers, dit had dus niks met die hersenschudding te maken. Dit stond al op het programma
En ik moet hier een nachtje blijven zodat er iemand bij me is. Maar ’t is hier het tegenovergestelde van leuk: Er zit een infuus in mijn hand en tampons in mijn neus. Ze hebben alleen maar Quotes en Vogues hier, geen duckies. En ik weet zeker dat als ik het bed probeer recht te leggen, ik er uit gekatapulteerd word… Ik wil gewoon naar huis!
Nee, de heenweg, dat was stukken spannender. Mijn zusje en ik kwamen bij Deventer in de file terecht, en ik moest daar al om 10 uur ’s ochtends zijn. Dus na de file trapte mijn zusje op het gas en reed 140 tot en met Hilversum. Gelukkig reden we niet in haar paarse koekblik, maar in de auto van m’n moeder. Want anders zou je nu nog stukken koekblik langs de A1 vinden.
Maar vanaf de narcose werd het saaaaaaai. De anesthesist vroeg nog of ik wist dat ik een Scandinavische naam had, maar dat hoorde ik al niet meer omdat ik in een diepe slaap wegzakte… Zonder dromen. Helaas pindakaas. Ik had juist zo gehoopt dat ik heel vreemde dromen zou hebben. Maar de narcose had meer weg van een zwart gat.
Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd was een gedichtje opzeggen. Ah, mijn geheugen deed het nog. Ik wist nog precies waar ik was, zelfs de postcode wist ik nog. Mijn zusje vroeg bezorgd hoe ik me voelde. “Helemaal niet zo dodelijk slecht”, zei ik. “Ik heb nog nooit een kater gehad, alleen een hond, maar ik vermoed dat een kater zo voelt. Mag ik nu naar huis?”
Dat was ’s ochtends, en nu is het alweer avond. Mijn zusje is naar huis. Dat wil ik ook, maar ’t mag niet. Booeeeeeh! Ik kijk naar de andere bedden, naar de twee dames van middelbare leeftijd die ook een nachtje moeten blijven. Zij zijn ook in pyjama, en zitten gezellig rechtop onder de deken. ’t Is net een pyjamaparty zo. Zonder de chips, chocola en meidenfilms, helaas.
Maar dan rijdt A., de zuster, de tv de zaal in. A. is briljant, ze is Surinaams, heeft een spleetje tussen haar tanden en heeft net verteld hoe ze in Bonaire vis heeft leren eten. De twee dames en A. willen Hello Goodbye zien, over alle herenigingen en afscheid op Schiphol, vol omhelzingen en tranen. Normaal zou ik daar nooit naar kijken, maar ‘k heb nu toch niks beters te doen. En dan realiseer ik me: “Dit is eigenlijk best gezellig. Ik zit met drie andere vrouwen, die ik helemaal niet ken, in pyjama emo-tv te kijken op een uitslaapzaal. Hoe vaak maak je zoiets nu mee? Je hebt niet geleefd voordat je zoiets hebt meegemaakt! Het leven is boeiend, zelfs wanneer, of misschien zelfs juist wanneer, je op een uitslaapzaal ligt!”
En ik moet hier een nachtje blijven zodat er iemand bij me is. Maar ’t is hier het tegenovergestelde van leuk: Er zit een infuus in mijn hand en tampons in mijn neus. Ze hebben alleen maar Quotes en Vogues hier, geen duckies. En ik weet zeker dat als ik het bed probeer recht te leggen, ik er uit gekatapulteerd word… Ik wil gewoon naar huis!
Nee, de heenweg, dat was stukken spannender. Mijn zusje en ik kwamen bij Deventer in de file terecht, en ik moest daar al om 10 uur ’s ochtends zijn. Dus na de file trapte mijn zusje op het gas en reed 140 tot en met Hilversum. Gelukkig reden we niet in haar paarse koekblik, maar in de auto van m’n moeder. Want anders zou je nu nog stukken koekblik langs de A1 vinden.
Maar vanaf de narcose werd het saaaaaaai. De anesthesist vroeg nog of ik wist dat ik een Scandinavische naam had, maar dat hoorde ik al niet meer omdat ik in een diepe slaap wegzakte… Zonder dromen. Helaas pindakaas. Ik had juist zo gehoopt dat ik heel vreemde dromen zou hebben. Maar de narcose had meer weg van een zwart gat.
Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd was een gedichtje opzeggen. Ah, mijn geheugen deed het nog. Ik wist nog precies waar ik was, zelfs de postcode wist ik nog. Mijn zusje vroeg bezorgd hoe ik me voelde. “Helemaal niet zo dodelijk slecht”, zei ik. “Ik heb nog nooit een kater gehad, alleen een hond, maar ik vermoed dat een kater zo voelt. Mag ik nu naar huis?”
Dat was ’s ochtends, en nu is het alweer avond. Mijn zusje is naar huis. Dat wil ik ook, maar ’t mag niet. Booeeeeeh! Ik kijk naar de andere bedden, naar de twee dames van middelbare leeftijd die ook een nachtje moeten blijven. Zij zijn ook in pyjama, en zitten gezellig rechtop onder de deken. ’t Is net een pyjamaparty zo. Zonder de chips, chocola en meidenfilms, helaas.
Maar dan rijdt A., de zuster, de tv de zaal in. A. is briljant, ze is Surinaams, heeft een spleetje tussen haar tanden en heeft net verteld hoe ze in Bonaire vis heeft leren eten. De twee dames en A. willen Hello Goodbye zien, over alle herenigingen en afscheid op Schiphol, vol omhelzingen en tranen. Normaal zou ik daar nooit naar kijken, maar ‘k heb nu toch niks beters te doen. En dan realiseer ik me: “Dit is eigenlijk best gezellig. Ik zit met drie andere vrouwen, die ik helemaal niet ken, in pyjama emo-tv te kijken op een uitslaapzaal. Hoe vaak maak je zoiets nu mee? Je hebt niet geleefd voordat je zoiets hebt meegemaakt! Het leven is boeiend, zelfs wanneer, of misschien zelfs juist wanneer, je op een uitslaapzaal ligt!”
Log in om te reageren.
