Waar ik mezelf over vijf jaar zag. Keine Ahnung. Geen flauw idee. Al schiet je me… Ik was geen profeet. Nog steeds niet. Natuurlijk waren er wel dingen die ik wilde, die ik wilde zijn. Ik wou dat ik jou was.
Ik hoop dat je in elk geval verder bent gekomen. Verder dan nu. Verder dan hier. Gewoon. Verder. Hoe heb je het eigenlijk gedaan? Hoe heb je een oplossing gevonden voor deze schijnbare impasse? Waar vond je de exit in deze Dead End? Hoe kijk je terug? Kíjk je wel eens terug? Het lijkt me stug dat je het bent vergeten. Natuurlijk zal je wel veranderd zijn. Misschien ben je zelfs wijzer geworden. Maar je bent wel een denker gebleven. Denk ik.
Misschien ben je inmiddels gedebuteerd. Dat zou wel zo leuk voor je zijn. Je hebt al een tijdje een baan als redacteur. Of als columnist. Je bent een schrijver. Altijd al geweest. Gebleven. Je hebt niet meer zoveel tijd om bij alles stil te staan. Goddank. Je zult nog wel eens van die momenten hebben. Dat je het Bono weer hoort zingen en maar al te goed weet dat hij gelijk heeft. Don’t say that later will be better; now you’re stuck in a moment and you can’t get out of it.
Of klinkt die andere regel je – vaker – als muziek in de oren? Shout for joy if you get the chance. Heb je die kans vaak gehad? Is het echt een kwestie van wachten of lukt het je altijd op de een of andere manier om… Ze zeggen wel eens: geluk is het maken van een boeket met de bloemen waar je bij kunt. Zeg eens: hoe ziet jouw bos ruikers eruit? Vast en zeker kleurig. Kleuriger. Heb je moeten springen? Of juist moeten bukken? Heb je overal gezocht of ben je juist stil blijven staan en om je heen gekeken? Heeft iemand ze je laten zien? Wie?
Ik vermoed dat je nog contact met E en G hebt. Misschien niet meer zo vaak. Niet meer met zoveel woorden. Maar als je hen weer spreekt, weet je dat het goed zit. Zoals toen. Zoals nu. Hoeveel er ook in je leven bij is gekomen, je weet dat je nooit zonder zult kunnen. Er zal altijd een plek zijn. Nu ik het er over heb: hoe ben je ermee omgegaan? Je zult nog altijd niet veel kunnen met de vraag of je het ‘een plekje hebt kunnen geven’.
Het woord alleen al. ‘Plekje’. Maar toch… Het zal nog steeds een gemis zijn. Je hebt het niet achter je gelaten, maar bent wel verder gegaan. Hij zou het ook hebben gewild. Je zult net als hij genieten van de kleine dingen. Dankbaar zijn. Leven uit de gedachte dat Zijn genade genoeg is. Uit overgave. Leven… Het zal je in de loop van de dagen, weken, maanden, jaren beter zijn vergaan. Je hebt verder gekeken. En omhoog. Je wist dat er betere tijden zouden komen.
The best days are yet to come...
Ik hoop dat je in elk geval verder bent gekomen. Verder dan nu. Verder dan hier. Gewoon. Verder. Hoe heb je het eigenlijk gedaan? Hoe heb je een oplossing gevonden voor deze schijnbare impasse? Waar vond je de exit in deze Dead End? Hoe kijk je terug? Kíjk je wel eens terug? Het lijkt me stug dat je het bent vergeten. Natuurlijk zal je wel veranderd zijn. Misschien ben je zelfs wijzer geworden. Maar je bent wel een denker gebleven. Denk ik.
Misschien ben je inmiddels gedebuteerd. Dat zou wel zo leuk voor je zijn. Je hebt al een tijdje een baan als redacteur. Of als columnist. Je bent een schrijver. Altijd al geweest. Gebleven. Je hebt niet meer zoveel tijd om bij alles stil te staan. Goddank. Je zult nog wel eens van die momenten hebben. Dat je het Bono weer hoort zingen en maar al te goed weet dat hij gelijk heeft. Don’t say that later will be better; now you’re stuck in a moment and you can’t get out of it.
Of klinkt die andere regel je – vaker – als muziek in de oren? Shout for joy if you get the chance. Heb je die kans vaak gehad? Is het echt een kwestie van wachten of lukt het je altijd op de een of andere manier om… Ze zeggen wel eens: geluk is het maken van een boeket met de bloemen waar je bij kunt. Zeg eens: hoe ziet jouw bos ruikers eruit? Vast en zeker kleurig. Kleuriger. Heb je moeten springen? Of juist moeten bukken? Heb je overal gezocht of ben je juist stil blijven staan en om je heen gekeken? Heeft iemand ze je laten zien? Wie?
Ik vermoed dat je nog contact met E en G hebt. Misschien niet meer zo vaak. Niet meer met zoveel woorden. Maar als je hen weer spreekt, weet je dat het goed zit. Zoals toen. Zoals nu. Hoeveel er ook in je leven bij is gekomen, je weet dat je nooit zonder zult kunnen. Er zal altijd een plek zijn. Nu ik het er over heb: hoe ben je ermee omgegaan? Je zult nog altijd niet veel kunnen met de vraag of je het ‘een plekje hebt kunnen geven’.
Het woord alleen al. ‘Plekje’. Maar toch… Het zal nog steeds een gemis zijn. Je hebt het niet achter je gelaten, maar bent wel verder gegaan. Hij zou het ook hebben gewild. Je zult net als hij genieten van de kleine dingen. Dankbaar zijn. Leven uit de gedachte dat Zijn genade genoeg is. Uit overgave. Leven… Het zal je in de loop van de dagen, weken, maanden, jaren beter zijn vergaan. Je hebt verder gekeken. En omhoog. Je wist dat er betere tijden zouden komen.
The best days are yet to come...
Log in om te reageren.
