Een klein oud dametje neemt ons vorsend op. We zijn met z’n vijven en hebben harken, schoffels, vuilniszakken en klein tuingereedschap bij ons. Door haar jampotglazen tuurt ze onze gezichten af als we haar een hand geven. Omdat ik lang ben en kort haar heb, val ik voor haar in de categorie man. Ook al doet mijn naam anders vermoeden. Zij laat zich niet van de wijs brengen. Juist.
Wanneer we willen beginnen geeft ze ons aanwijzingen wat we wel (maar vooral ook niet) met haar tuintje mogen doen. We hebben hiervoor in een andere tuin ongeveer twintig buxusbomen staan uithakken, graven en bossen brandnetels staan uittrekken. Dus wij vinden alles best!
Een beetje halfslachtig hark ik een stukje grond aan wanneer ik opeens iets zie glimmen. Als ik me buk blijkt het een ring te zijn. Het lijkt een trouwring, maar heeft geen inscriptie of goudmerk. Dus we besluiten dat hij vast van de kermis komt. Of van een afgehakte hand is gevallen (gezien de buurt is dat een optie). Of door een boze dame uit het raam gegooid…
Vijf minuutjes later wankelt het oude dametje naar buiten met een blad met glaasjes drinken. Ik laat haar eerst alles uitdelen. Als ze klaar is loop ik op haar toe. Ik vertel dat ik haar wat wil laten zien. Ik heb wat gevonden. Ze tuurt naar de ring in mijn hand en slaat haar handen voor haar mond. En daar blijven ze. Terwijl ze geluidloos schreeuwt. Ik pak haar vast tot ze gekalmeerd is en haar verhaal kan doen.
Vorig jaar heeft ze wekenlang de tuin afgespit naar de trouwring van haar overleden man. Want ze was vergeten hem af te doen toen ze in de tuin ging werken. Terwijl ze weet dat hij te wijd zit. Dom was ze. Heel dom! En ze heeft uren en uren gezocht. Maar is uiteindelijk maar opgehouden… En nu heeft ze hem weer! Ze huilt dan ook van blijdschap.
Iedere keer als ze ons werk komt inspecteren en me ziet drukt ze zich aan mijn hart. Dan snikt ze een paar keer en verdwijnt in haar huis. Als we weg gaan drukt ze haar hoofd nogmaals aan mijn boezem en bedankt me. Ik ben een fijne jonge man, daar moesten ‘ze’ er meer van hebben!
Het is nu ongeveer twee jaar geleden dat ik die ring vond. Maar het is een dag die me altijd bij zal blijven. Niet alleen om die ring trouwens. Het is me namelijk nooit eerder overkomen dat iemand zijn hoofd meerdere malen tegen mijn D-cup nestelde om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik een jongen ben…
Wanneer we willen beginnen geeft ze ons aanwijzingen wat we wel (maar vooral ook niet) met haar tuintje mogen doen. We hebben hiervoor in een andere tuin ongeveer twintig buxusbomen staan uithakken, graven en bossen brandnetels staan uittrekken. Dus wij vinden alles best!
Een beetje halfslachtig hark ik een stukje grond aan wanneer ik opeens iets zie glimmen. Als ik me buk blijkt het een ring te zijn. Het lijkt een trouwring, maar heeft geen inscriptie of goudmerk. Dus we besluiten dat hij vast van de kermis komt. Of van een afgehakte hand is gevallen (gezien de buurt is dat een optie). Of door een boze dame uit het raam gegooid…
Vijf minuutjes later wankelt het oude dametje naar buiten met een blad met glaasjes drinken. Ik laat haar eerst alles uitdelen. Als ze klaar is loop ik op haar toe. Ik vertel dat ik haar wat wil laten zien. Ik heb wat gevonden. Ze tuurt naar de ring in mijn hand en slaat haar handen voor haar mond. En daar blijven ze. Terwijl ze geluidloos schreeuwt. Ik pak haar vast tot ze gekalmeerd is en haar verhaal kan doen.
Vorig jaar heeft ze wekenlang de tuin afgespit naar de trouwring van haar overleden man. Want ze was vergeten hem af te doen toen ze in de tuin ging werken. Terwijl ze weet dat hij te wijd zit. Dom was ze. Heel dom! En ze heeft uren en uren gezocht. Maar is uiteindelijk maar opgehouden… En nu heeft ze hem weer! Ze huilt dan ook van blijdschap.
Iedere keer als ze ons werk komt inspecteren en me ziet drukt ze zich aan mijn hart. Dan snikt ze een paar keer en verdwijnt in haar huis. Als we weg gaan drukt ze haar hoofd nogmaals aan mijn boezem en bedankt me. Ik ben een fijne jonge man, daar moesten ‘ze’ er meer van hebben!
Het is nu ongeveer twee jaar geleden dat ik die ring vond. Maar het is een dag die me altijd bij zal blijven. Niet alleen om die ring trouwens. Het is me namelijk nooit eerder overkomen dat iemand zijn hoofd meerdere malen tegen mijn D-cup nestelde om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik een jongen ben…
Log in om te reageren.
