Eigenlijk is het nooit de bedoeling geweest. Maar toen ik je zag was het kwaad al geschied. Laten we zeggen dat het per ongeluk ging. Want diep van binnen had het niet echt in de planning gestaan.
Alsof ik op dat vlak een planning had. Maar goed, het kwam wat onverwacht. Aangezien het leven zoals het nu was eigenlijk wel prima liep. Geen gezeur, geen verplichtingen. Gewoon z’n gangetje. Een sukkeldrafje zogezegd, maar wel een prettig sukkeldrafje.
Ik keek in je ogen en voelde het direct. Die vreemde kriebel onderin m’n buik. Alsof ik zojuist uit een achtbaan was gestapt. Met een sissend geluid klapte de beugel omhoog. De adrenaline die naar m’n wangen trok. De hand die wat onwennig een bierglas naar mijn mond bracht. De halve slok die ik in mijn rechtermondhoek goot. Koud vocht langs mijn wang. Met de rug van mijn hand veegde ik er wat onhandig langs. Zo kon ik in elk geval de ontstane blozing wat verbergen.
Nu denk ik al dagen aan je. Er is weinig fijner dan vlinders. Ik geef me er maar aan over. Rationeel is het natuurlijk niet, eerder een impuls. Maar hoe meer ik aan je denk hoe heftiger de vlinders fladderen. Hoe moeilijker de avondmaaltijd door m’n keel gaat. Onbedaarlijk zuchten. Staren door het raam, naar niets. Verliefde mensen zijn vervelend. Maar zelf ervaren ze dat toch totaal anders.
Toch hoort aan de meeste verliefdheden een einde te komen. Het zou zo makkelijk kunnen zijn. Ik zou je kunnen aanspreken. Kunnen overvallen met mijn liefdesverklaring. Maar dan zou ik bang zijn dat het als een nachtkaars uitdooft. Dat je me vriendelijk zou afwimpelen. De ‘we-kunnen-toch-gewoon-vrienden-blijven-manier’.
Beter zou zijn als je me zou kwetsen. Mijn hart zou breken onder de hak van je laars. Bewust met een andere jongen zou zoenen. De vleugels van mijn vlinders verbranden met het vuur van jouw harteloosheid. Zodat er slechts leegte zou blijven, met wat gekrioel onderin mijn maag.
Want één ding is nog prettiger dan vlinders. Het zwelgen in zelfmedelijden. Meekwelen met zoete teksten van Marco Borsato. Helemaal niet meer eten. Langer zuchten. Staren door mijn tranen heen. Zelfmedelijden is fijn. Voor degene die het heeft althans. Ik ben het zieligste hoopje ellende op deze aarde, en geen hongersnood of vliegtuigramp die daar wat aan zou kunnen doen. Wat is het toch lang geleden dat ik me zo ellendig heb gevoeld. En dat zal wel zo blijven.
Want die kans is niet groot. Daar ben jij vast te lief voor. En hoe kwets je iemand waarvan je niet weet dat je hem kan kwetsen? Iemand die per ongeluk verliefd op je werd. Stond vast ook niet in jouw planning. Met een beetje geluk valt er nog wat zelfmedelijden te halen uit het feit dat jij me niet kan kwetsen. Dat is immers toch ook best zielig?
…Zucht…
Alsof ik op dat vlak een planning had. Maar goed, het kwam wat onverwacht. Aangezien het leven zoals het nu was eigenlijk wel prima liep. Geen gezeur, geen verplichtingen. Gewoon z’n gangetje. Een sukkeldrafje zogezegd, maar wel een prettig sukkeldrafje.
Ik keek in je ogen en voelde het direct. Die vreemde kriebel onderin m’n buik. Alsof ik zojuist uit een achtbaan was gestapt. Met een sissend geluid klapte de beugel omhoog. De adrenaline die naar m’n wangen trok. De hand die wat onwennig een bierglas naar mijn mond bracht. De halve slok die ik in mijn rechtermondhoek goot. Koud vocht langs mijn wang. Met de rug van mijn hand veegde ik er wat onhandig langs. Zo kon ik in elk geval de ontstane blozing wat verbergen.
Nu denk ik al dagen aan je. Er is weinig fijner dan vlinders. Ik geef me er maar aan over. Rationeel is het natuurlijk niet, eerder een impuls. Maar hoe meer ik aan je denk hoe heftiger de vlinders fladderen. Hoe moeilijker de avondmaaltijd door m’n keel gaat. Onbedaarlijk zuchten. Staren door het raam, naar niets. Verliefde mensen zijn vervelend. Maar zelf ervaren ze dat toch totaal anders.
Toch hoort aan de meeste verliefdheden een einde te komen. Het zou zo makkelijk kunnen zijn. Ik zou je kunnen aanspreken. Kunnen overvallen met mijn liefdesverklaring. Maar dan zou ik bang zijn dat het als een nachtkaars uitdooft. Dat je me vriendelijk zou afwimpelen. De ‘we-kunnen-toch-gewoon-vrienden-blijven-manier’.
Beter zou zijn als je me zou kwetsen. Mijn hart zou breken onder de hak van je laars. Bewust met een andere jongen zou zoenen. De vleugels van mijn vlinders verbranden met het vuur van jouw harteloosheid. Zodat er slechts leegte zou blijven, met wat gekrioel onderin mijn maag.
Want één ding is nog prettiger dan vlinders. Het zwelgen in zelfmedelijden. Meekwelen met zoete teksten van Marco Borsato. Helemaal niet meer eten. Langer zuchten. Staren door mijn tranen heen. Zelfmedelijden is fijn. Voor degene die het heeft althans. Ik ben het zieligste hoopje ellende op deze aarde, en geen hongersnood of vliegtuigramp die daar wat aan zou kunnen doen. Wat is het toch lang geleden dat ik me zo ellendig heb gevoeld. En dat zal wel zo blijven.
Want die kans is niet groot. Daar ben jij vast te lief voor. En hoe kwets je iemand waarvan je niet weet dat je hem kan kwetsen? Iemand die per ongeluk verliefd op je werd. Stond vast ook niet in jouw planning. Met een beetje geluk valt er nog wat zelfmedelijden te halen uit het feit dat jij me niet kan kwetsen. Dat is immers toch ook best zielig?
…Zucht…
Log in om te reageren.
