Sinds kort heb ik nieuwe buren. Ze wonen pal onder mij. Het is een stel. Van mijn leeftijd. Ik kwam ze laatst tegen in het portiek. Ze nodigden me uit om eens langs te komen. En dat gebeurde. Sneller dan verwacht.
Die ochtend werd er rond half tien aan mijn deur geklopt. Even hoopte ik nog op een verrassingsactie van een, tot nu toe, stille aanbidder. Met een ontbijtje. Maar nee, het was de buurman, in camping smoking. Ik droeg ook zoiets. Hij keek verbaasd toen ik open deed. Niet alleen vanwege mijn outfit, denk ik. Waarschijnlijk ook vanwege het suikerspinkapsel dat zich die nacht op mijn hoofd had gevormd. De bril op mijn neus was ook een attribuut dat hij me niet eerder had zien dragen.
Hij herstelde zich snel. Of ik een hijsbalk had aan mijn balkon. De bezorgers van zijn nieuwe bankstel stonden op de stoep en het ding bleek niet door het trappenhuis te kunnen. Of ze hem omhoog mochten takelen aan mijn haak. Dat mocht wel. Als hij zelf maar een touw had. Dat hadden de verhuizers. Handige jongens, die op alles waren voorbereid.
Ik liet de deur op een kier, ging koffie zetten en nam plaats achter mijn laptop in de woonkamer. Kort daarna wandelde het verhuisploegje mijn huis binnen. De twee potige mannen van het verhuisbedrijf voorop, met een berg touw op hun schouders. Ik keek even op vanachter mijn computerscherm. En zag plots ook de buurman binnen komen schuifelen, nog steeds in jogging pants, een stukje touw verwijderd van de verhuizers, met in zijn handen de haak van het takeltuig. Denk: Laurel en Hardy. Een klein stukje slapstick trok aan me voorbij in mijn eigen woonkamer. Ik kon een schaterlach niet onderdrukken.
De verhuizers bleven onverstoorbaar. Binnen een mum van tijd hing het touw aan de hijsbalk en stonden ze weer beneden om het bankstel naar boven te hijsen. De buurvrouw was ondertussen ook opgedoken. Zij assisteerde beneden. Het gevaarte moest langs het pand omhoog bij de ramen en plantenbakken van de tussenliggende balkons vandaan worden gehouden. Ik werd ingeschakeld om samen met de buurman de bank op zijn verdieping naar binnen te halen. Dat kon makkelijk. De mannen van het verhuisbedrijf hadden net even twee ramen uit het kozijn gehaald. Na wat duwen en trekken stond de bank binnen.
Goed dat ik thuis was die ochtend. Anders had er nu een giga-bank voor ons pand op de stoep gestaan.
Binnenkort ga ik maar weer eens langs bij de buren. Kijken hoe ‘ie zit.
Die ochtend werd er rond half tien aan mijn deur geklopt. Even hoopte ik nog op een verrassingsactie van een, tot nu toe, stille aanbidder. Met een ontbijtje. Maar nee, het was de buurman, in camping smoking. Ik droeg ook zoiets. Hij keek verbaasd toen ik open deed. Niet alleen vanwege mijn outfit, denk ik. Waarschijnlijk ook vanwege het suikerspinkapsel dat zich die nacht op mijn hoofd had gevormd. De bril op mijn neus was ook een attribuut dat hij me niet eerder had zien dragen.
Hij herstelde zich snel. Of ik een hijsbalk had aan mijn balkon. De bezorgers van zijn nieuwe bankstel stonden op de stoep en het ding bleek niet door het trappenhuis te kunnen. Of ze hem omhoog mochten takelen aan mijn haak. Dat mocht wel. Als hij zelf maar een touw had. Dat hadden de verhuizers. Handige jongens, die op alles waren voorbereid.
Ik liet de deur op een kier, ging koffie zetten en nam plaats achter mijn laptop in de woonkamer. Kort daarna wandelde het verhuisploegje mijn huis binnen. De twee potige mannen van het verhuisbedrijf voorop, met een berg touw op hun schouders. Ik keek even op vanachter mijn computerscherm. En zag plots ook de buurman binnen komen schuifelen, nog steeds in jogging pants, een stukje touw verwijderd van de verhuizers, met in zijn handen de haak van het takeltuig. Denk: Laurel en Hardy. Een klein stukje slapstick trok aan me voorbij in mijn eigen woonkamer. Ik kon een schaterlach niet onderdrukken.
De verhuizers bleven onverstoorbaar. Binnen een mum van tijd hing het touw aan de hijsbalk en stonden ze weer beneden om het bankstel naar boven te hijsen. De buurvrouw was ondertussen ook opgedoken. Zij assisteerde beneden. Het gevaarte moest langs het pand omhoog bij de ramen en plantenbakken van de tussenliggende balkons vandaan worden gehouden. Ik werd ingeschakeld om samen met de buurman de bank op zijn verdieping naar binnen te halen. Dat kon makkelijk. De mannen van het verhuisbedrijf hadden net even twee ramen uit het kozijn gehaald. Na wat duwen en trekken stond de bank binnen.
Goed dat ik thuis was die ochtend. Anders had er nu een giga-bank voor ons pand op de stoep gestaan.
Binnenkort ga ik maar weer eens langs bij de buren. Kijken hoe ‘ie zit.
Log in om te reageren.
