God heeft me gezegend met extra centimeters. Hij is behoorlijk royaal geweest. Het had wat mij betreft ook best wat minder gemogen. Ik ben namelijk eigenlijk meer iemand van de achtergrond. Met een lengte van 187 centimeters wordt dat alleen wat lastig. Ik val altijd op.
Maar ach, er zijn wel meer lange mensen. Een uitzondering ben ik al lang niet meer. Nederlanders zijn bovendien de langste mensen ter wereld. Dus waar praten we eigenlijk nog over?! Het gekke is dat andere mensen het er toch altijd over moeten hebben. Alsof ze me een nieuwtje komen vertellen. “Wat ben jij lang zeg!” Newsflash! Nee, echt?! Alsof ik dat zelf nog niet ontdekt had. Natuurlijk houd ik me in en probeer ik sarcastische opmerkingen in te slikken, maar irritant blijft het wel.
Ooit stond ik voor een stoplicht bij een kruispunt te wachten. Voor mij stopte een fietser, die afstapte met de briljante opmerking: “Jij bent lang, hè?! Mijn antwoord: “Joh!” En pas nog werd ik begroet met de opmerking: “Ik moet even wennen aan je lengte, maar dat zul je vast wel vaker horen?!” Inderdaad!
Waarom moet lengte altijd benoemd worden? Dat doen we bij andere lichaamskenmerken toch ook niet? Ik denk dat het me niet in dank zou worden afgenomen als ik zou beginnen over de omvang van het achterwerk, de heupen of de bierbuik van een gesprekspartner. En verder hebben we het ook nooit over de kromme neus, kale kop, hazenlip, scheve tanden of loensende ogen van de ander, toch?!
Ik heb me er inmiddels maar bij neergelegd dat mijn lengte soms niet bijster intelligente opmerkingen uitlokt bij bepaalde mensen. Verder heb ik ontdekt dat ik niet de enige ben die hiermee te maken krijgt. Alle lange vrouwen krijgen het te horen. Andersom krijgen mannen die kleiner zijn dan de gemiddelde Nederlandse man ook allerlei lompe opmerkingen voor hun kiezen. Zo kreeg een mannelijke collega van me, vanwege zijn lengte, van een vrouwelijke collega min of meer, recht in z’n gezicht, te horen dat zij mannen van rond de 1.70m toch wat minder mannelijk vond. Daarop antwoordde hij dat hij dat wel kon begrijpen, aangezien hij bij vrouwen ook verwacht dat bepaalde lichaamsdelen enige omvang hebben. Daar had ze niet van terug. Verschrikt keek ze even langs haar lichaam naar beneden, waar nauwelijks een boezem te bespeuren viel. Sindsdien liet ze opmerkingen over menselijke maten maar gewoon achterwege. Een verstandig besluit.
Ik ben dus lang. Best lang, voor een vrouw. Het went, kan ik je zeggen. Ik ben het al mijn hele leven. Ik weet dat ik lang ben. Je hoeft het me dus niet meer te vertellen.
Maar ach, er zijn wel meer lange mensen. Een uitzondering ben ik al lang niet meer. Nederlanders zijn bovendien de langste mensen ter wereld. Dus waar praten we eigenlijk nog over?! Het gekke is dat andere mensen het er toch altijd over moeten hebben. Alsof ze me een nieuwtje komen vertellen. “Wat ben jij lang zeg!” Newsflash! Nee, echt?! Alsof ik dat zelf nog niet ontdekt had. Natuurlijk houd ik me in en probeer ik sarcastische opmerkingen in te slikken, maar irritant blijft het wel.
Ooit stond ik voor een stoplicht bij een kruispunt te wachten. Voor mij stopte een fietser, die afstapte met de briljante opmerking: “Jij bent lang, hè?! Mijn antwoord: “Joh!” En pas nog werd ik begroet met de opmerking: “Ik moet even wennen aan je lengte, maar dat zul je vast wel vaker horen?!” Inderdaad!
Waarom moet lengte altijd benoemd worden? Dat doen we bij andere lichaamskenmerken toch ook niet? Ik denk dat het me niet in dank zou worden afgenomen als ik zou beginnen over de omvang van het achterwerk, de heupen of de bierbuik van een gesprekspartner. En verder hebben we het ook nooit over de kromme neus, kale kop, hazenlip, scheve tanden of loensende ogen van de ander, toch?!
Ik heb me er inmiddels maar bij neergelegd dat mijn lengte soms niet bijster intelligente opmerkingen uitlokt bij bepaalde mensen. Verder heb ik ontdekt dat ik niet de enige ben die hiermee te maken krijgt. Alle lange vrouwen krijgen het te horen. Andersom krijgen mannen die kleiner zijn dan de gemiddelde Nederlandse man ook allerlei lompe opmerkingen voor hun kiezen. Zo kreeg een mannelijke collega van me, vanwege zijn lengte, van een vrouwelijke collega min of meer, recht in z’n gezicht, te horen dat zij mannen van rond de 1.70m toch wat minder mannelijk vond. Daarop antwoordde hij dat hij dat wel kon begrijpen, aangezien hij bij vrouwen ook verwacht dat bepaalde lichaamsdelen enige omvang hebben. Daar had ze niet van terug. Verschrikt keek ze even langs haar lichaam naar beneden, waar nauwelijks een boezem te bespeuren viel. Sindsdien liet ze opmerkingen over menselijke maten maar gewoon achterwege. Een verstandig besluit.
Ik ben dus lang. Best lang, voor een vrouw. Het went, kan ik je zeggen. Ik ben het al mijn hele leven. Ik weet dat ik lang ben. Je hoeft het me dus niet meer te vertellen.
Log in om te reageren.
